Page 7 - Canis Frisiae 2006

LEDEN SCHRIJVEN…

Mensenangst
Het is nu ruim drie jaar geleden dat we hem in huis haalden. Een intens angstig dier, toen
ongeveer zeven maanden oud. Happend, bijtend en grommend naar alles en iedereen. Behalve
naar mij. Een dier dat in zijn korte leventje geen liefde gekend had. En een dier zonder
manieren. We zijn begonnen met hondencursus. En al die tijd gaven we hem liefde, zoveel en zo
vaak we konden.
Hoe leg je mensen in je omgeving uit dat dit dier uit angst bijt? Ook al doen mensen lief tegen
hem, proberen ze te aaien; een grom en een hap is het antwoord. En dat wordt niet begrepen.
We zijn ons gaan verdiepen in het karakter van onze “helemaal onherleidbare” hond uit het
asiel. Er zat iets van een fox in werd ons verteld. Internet bleek een ideale informatiebron te
zijn. We keken hoe zijn gedrag zou moeten zijn als hij in een normale omgeving zou zijn
opgegroeid, zonder al zijn traumatische ervaringen. We verdiepten ons in zijn non-verbale en
verbale gedrag. We zochten hulp daar waar we dachten dat het hem en ons goed zou doen.
En nu zijn we drie jaar verder. We weten dat het nooit meer helemaal goed zal komen met hem.
Hij is teveel vernield en vertrapt in zijn puppymaanden. De mens heeft gemaakt dat hij bang is
voor mensen, dat hij honden als bedreiging ziet en dat hij als afgedankt “vals kreng” in een asiel
terecht was gekomen.
Ik was ervan overtuigd dat wij deze hond weer op het rechte pad konden krijgen, maar wat we
ook probeerden, de drempel naar de vreemde mens was te hoog en te moeilijk. Nu kennen wij
elkaar door en door. Ik hoef maar in zijn ogen te kijken om te weten wat hij wil en hoe hij zal
reageren. We zijn op elkaar ingespeeld want hij zoekt vaak oogcontact met mij. Vooral als er
een voor hem bedreigende situatie gaat ontstaan. Ik steun hem, moedig hem aan, probeer
vertrouwen te winnen. Maar ik weet ook dat de drempel naar de mens hoog ligt voor hem.
Wij hebben gekozen om voor hem te zorgen. En lang niet iedereen in onze omgeving begrijpt
dat wij zoveel voor hem over hebben. Maar ook lang niet iedereen zal ooit begrijpen wat deze
hond ons teruggeeft. De dankbare bruine ogen, de eeuwige trouw waar wij niet om hoeven
vragen. En het altijd maar weer zijn uiterste best doen om het goed te doen voor het baasje en
vrouwtje. Hij respecteert ons.
In het eerste jaar heeft hij het baasje lelijk in zijn duim gebeten. Maar in plaats van een enkele
reis terug naar het asiel was zijn straf dat het baasje en vrouwtje hem negeerden. En sindsdien
heeft hij het nooit meer gedaan. Sterker nog, hij is dol op het baasje. Het is ontroerend om te
zien hoe hij zijn best doet voor ons om zich aan de manieren te houden die wij hem stukje voor
beetje hebben bijgebracht. Niet happen naar mensen op straat, niet uitvallen naar spelende
kinderen. Komen als wij roepen. Accepteren dat er ook andere mensen in ons huis op bezoek
komen.
Groot zijn de geschenken die hij ons geeft als hij zijn angst overtreft en buiten in vol
enthousiasme naar wildvreemde mensen loopt. Zonder bijten, zonder grommen. Gewoon, een
blije onbezorgde hond.
Mijn doel is deels bereikt. Hij is gelukkig in zijn nieuwe huis. En ja, okay, hij is verwend. Hij
heeft zijn eigen plekje onder de eettafel waar hij elke avond in kruipt als wij eten. En hij heeft
zijn uitkijkbed waar hij riant liggend voor het raam naar buiten kan liggen kijken. Elk weekend
krijgt hij een lekker botje bij ons op bed. Hij weet precies wanneer het zaterdag is. Als ik
beneden koffie zet en de thermoskan open draai staat hij voor de kamerdeur te wachten. Want
het patroon is elke zaterdag hetzelfde: wij drinken koffie op bed en hij krijgt wat lekkers.
Elke ochtend krijgt hij zijn bal met brokjes die hij er zelf uit moet zien te toveren. Vergeten we
de bal dan komt hij ons helpen herinneren. Met de bal in zijn bek loopt hij naar ons toe, gooit de
bal voor onze voeten en een bescheiden “woef” volgt. Het is een slimme hond, een hond die
veel kan leren, een hond met een geheugen. Een geheugen dat helaas nooit zal vergeten wat de
mens hem heeft aangedaan.
We zijn nu zover dat hij zonder grommen en snauwen op andere honden afgaat. Ietwat onzeker,
maar hij is nieuwsgierig en wil alles weten wat er gebeurt. Hij mag het zelf onderzoeken. Wij
blijven op de zijlijn wanneer hij met andere honden in contact komt. Hij is nu oud en wijs