Page 12 - หนังสือ กรมป่าไม้ 123 ปี รักป่า รักประชาชน
P. 12

พระราชหัตถเลขาของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอย่หัว ต้งกรมป่าไม้
                                                                                                     ู
                                                                                                           ั
                                       ี
                                      ท่ ๖๒/๓๘๕
                                                                                                    พระท่น่งจักรีมหาปราสาท
                                                                                                         ั
                                                                                                        ี
                                                                                        วันท่ ๑๘ กันยายน รัตนโกสินทรศก ๑๑๕
                                                                                            ี
                                                                           ี
                                             ถึงกรมหมื่นดํารงราชานุภาพ ด้วยจดหมายท่ ๘๘/๑๙๓๓๗ ลงวันท่ ๖ เดือนน้ ส่งรายงาน มิสเตอร์สเลด
                                                                                            ี
                                                                                                   ี
                                      ตรวจการป่าไม้  มีความเห็นที่จะจัดการต่อไป  มหาดไทยเห็นชอบด้วย  ขออนุญาตจัดการนั้นได้ตรวจดูตลอด
                                      แล้ว เห็นว่าความคิดมิสเตอร์สเลด เป็นความถูกต้องดีแท้ทุกประการ เป็นอันอนุญาตให้จัดตามที่ว่า
                                             การซ่งจะถือป่าไม้เป็นของหลวงท้งสิ้นน้น เห็นว่าเป็นการมีตัวอย่างอยู่เช่นแต่ก่อน ป่าไม้ท่ตกเป็น
                                                                                                                  ี
                                                 ึ
                                                                            ั
                                                                       ั
                                      มรฎกแก่บุตรหลานเจ้าผู้ครองเมือง เจ้าของป่าไม้มีอํานาจ ที่จะหาผู้รับเช่าทําเองตามลําพัง ภายหลังเกิดความ
                                      ด้วยเร่องให้เช่าหลายรายชุกชุมหนักขึ้น จึงได้ตัดสินมอบท่ป่าให้เจ้าผู้ครองเมืองเป็นผู้ให้อนุญาตแต่คนเดียว
                                                                                  ี
                                           ื
                                                                                      ี
                                      เมื่อได้ค่าตอมาเท่าใดให้ปันจ่ายให้เจ้าของป่าเป็นส่วน ๆ การท่ปันเงินน้นก็ไม่เรียบร้อย เพราะไปติดค้างอย ่ ู
                                                                                            ั
                                      เสียที่ผู้รับทําป่าบ้าง  ที่พนักงานผู้ตรวจเก็บค่าตอบ้าง  ละลายไปในคลังบ้าง  เงินแผ่นดินก็พลอยสาบสูญไป
                                      ด้วย การที่กอเวอนเมนนต์จะรับเก็บเงินค่าตอนี้ ก็เพื่อจะให้ได้เงินมากเต็มตามที่ควรจะได้ แลจะแบ่งส่วนให้
                                      เจ้าผู้ครองเมืองแลเจ้าของป่าตามที่ควรจะได้แลเคยได้ จะขาดประโยชน์ไปก็แต่ผลประโยชน์ซึ่งได้โดยนอกทาง
                                      คือเงินนํ้าใจแลอะไรอื่น ๆ ถ้าเงินที่ได้โดยทางตรงได้รับเต็มบริบูรณ์แล้ว ถึงจะขาดโดยทางลับไปก็จะไม่เป็นที่
                                      เสียใจอันใดมาก จะเป็นอยู่ก็แต่แรก ๆ เมื่อยังไม่ได้รับเงิน
                                             แต่ส่วนการรับเงินจ่ายเงินในเมืองเชียงใหม่  ที่ข้าหลวงทําอยู่ทุกวันนี้ต้องขอกล่าวซํ้าอีกว่า  ไม่ได้รู้
                                                                                                   ่
                                                                                                ั
                                      ว่าทํากันประการใดเลยช้านานมาแล้ว ถามก็หาได้ความอันใดไม่  ฝ่ายการคลงทเมืองเชียงใหม่ ข้าหลวงเอง
                                                                                                   ี
                                                                                                       ี
                                      ก็กล่าวโทษอยู่ว่ามีท่ร่วไหลไม่เป็นการเรียบร้อย  ถ้าหากว่าจัดการรวบรวมเก็บเงินขึ้นเช่นน้แล้ว  เงินค่าตอจะส่ง
                                                     ี
                                                      ั
                                      ที่ข้าหลวง ๆ จะส่งให้ คลังเมืองเชียงใหม่เก็บ ข้าหลวงได้รับเท่าใดก็ไม่ต้องบอกให้รู้ จ่ายก็ไม่ต้องบอกให้รู้
                                                                                                                ี
                                      จะสูญหายไปในคลังเท่าใดก็ไม่ต้องรู้เห็น  หามีประโยชน์แก่นสารอันใดไม่  ส่วนเงินค่าตอไม้ขอนสักท่ทําอยู่บัดน ้ ี
                                      เป็นการหละหลวมจริง ท่จะให้ยกไปอยู่กระทรวงมหาดไทย ก็เพ่อประสงค์จะได้จัดการรวมกันกับป่าไม้ เพราะ
                                                         ี
                                                                                     ื
                                      การตรวจตรา  อาศัยกันแลกัน  รักษาประโยชน์ได้ทั้งสองฝ่าย  แต่การรับเงินส่งเงินนั้น  ถ้าส่งทางมหาดไทย
                                      ก็ต้องเป็นการอ้อม รือ มหาดไทยต้องไปคลํา ๆ เงินอยู่เสียก่อนแล้วจึงส่งคลังเป็นการเพ่มธุระในกระทรวงมหาดไทย
                                                                                                   ิ
                                      เกิดขึ้นอีกหน้าหนึ่ง แลไม่เป็นการเรียบร้อยถูกต้องตามแบบความคิดที่จะจัดการคลัง
                                             เพราะฉะนั้นการป่าไม้แลภาษีไม้ขอนสักนี้ ถ้าจะว่าแล้วควรขึ้นอยู่ในคลัง แต่เพราะเหตุว่าคลังเพิ่ง
                                                     ี
                                                                               ั
                                      จะลงมือจัดการเปล่ยนแปลงใหม่  แลยังไม่มีอํานาจท่วถึงไปในหัวเมือง  ถ้าจะให้จัดการแต่แรกก็จะเป็นท ่ ี
           ถอคความพระราชหัตถเลขาที่ ๖๒/๓๘๕   ขัดข้องด้วยอํานาจท่จะจัดการให้ตลอดได้  จึงเห็นว่าควรแล้วท่จะให้ขึ้นอยู่ในกระทรวงมหาดไทยไปพลางก่อน
                                                    ี
                                                                                    ี
                  วันที่ ๑๘ กันยายน ร.ศ. ๑๑๕
                                      แต่ให้เสนาบดีกระทรวงมหาดไทย  และกระทรวงพระคลังปฤกษาหาฤากันในเรื่องที่จะรับเงินส่งเงิน  แลให้งบ
                                      ประมาณรับแลจ่าย ซึ่งควรแลได้สั่งแล้ว ให้ข้าหลวงเมืองลาวเฉียงยื่นอย่าให้เป็นการหละหลวมเหมือนอย่าง
                                      เช่นเป็นอยู่ทุกวันนี้

           10                                                                                                                                                                                                                                           11
   7   8   9   10   11   12   13   14   15   16   17