Page 35 - หนังสือ 47 ปี วสท.

“ ี่ ่ ี่

ความภาคภูมิใจของการเป็นวิศวกรคือการทได้ใช้วิชาความรู้ทางด้านวิศวกรรมไปช่วยเหลือสังคม

หลายต่อหลายครั้งทผองวิศวกรมารวมงานกับทางวิศวกรรมสถาน โดยไม่มีค่าตอบแทนใดๆ หรือหาก
มีค่าตอบแทนก็ช่างเลกน้อยเสียเหลือเกิน แต่วิศวกรทานเหล่านั้นก็มาทางานด้วยรู้ถึงความส าคัญของ

่
็

งาน รู้ถึงประโยชน์ทสังคมพึงได้รับจากงานนั้น รับรู้ถึงความภูมิใจในตัวเองทจะได้ไปจากงานอาสา
ี่
ี่

เหล่านั้น กงล้อของวงจรของการทางานเพื่อสังคมของวิศวกรรมสถานฯ จึงหมุนได้ตลอดมาจวบจน

ปัจจุบัน การบริหารจัดการวิศวกรรมสถานแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขาภาคเหนือ

จึงเป็นจุดศูนย์กลางในการสร้างเครือข่ายแห่งความภาคภูมิใจเช่นนี้ในหมู่วิศวกรในภาคเหนือ

ี่
นอกเหนือไปจากงานพัฒนาวิศวกรและงานวิศวกรรมอันเป็นหน้าทหลัก จะกล่าวว่าคุณค่าของ

เครือข่ายเช่นนี้เป็นปัจจัยส าคัญที่ทาให้วิชาชีพวิศวกรรมก้าวหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง ก็ไม่ผิดไปแต่ประการ

็
ใด งานวิศวกรรมโดยเนื้อแท้ มิใช่เปนงานทสามารถท าเพียงคนเดียวได้ หากแต่ต้องทางานร่วมกันเป็น
ี่

่
หมู่คณะ ต้องบูรณาการกับชนในวิชาชีพหรือลักษณะงานอื่นๆ และไม่ใช่อยู่ในหมู่วิศวกรเทานั้น นี่คือ

้
ี่
คุณค่าทแทจริงของวิศวกรรมสถานแห่งประเทศไทย เป็นความภาคภูมิใจเราได้รับใช้วิชาชีพ รับใช้
”
สังคม รับใช้แผ่นดิน ภายใต้พระบรมราชูปถัมภ์ของพระมหากษัตริย์ไทย