Page 17 - Tetori muaji i letersise

• Rri mejtohem shumë herë Hap sytë dhe përqark shikonj
Tek perëndon yll'i zjarrtë, Fushë, limë, brigje, male,

Edhe hapetë një derë, Mjetimi ( Klejdja Nebiu 8-A) Edhe të shkuarat kujtonj
Soje rrjeth një drit' e artë. Një nga një, dalengadale.
Retë, nga pak' e nga pakë, Për ata që janë ndarë

Marrën një tjatër fytyrë, Prej nesh, që rrinim gjithë tok
Bënenë të kuqe flakë, Edhe më s'i kemi parë,

E deti ndrin si pasqyrë. Që i patmë shpirt edhe shok,
Oh! sa të bukura janë Zëmëra më përvëlohet
Fushatë që gjelbërojnë, Edhe them vallë ç'u bënë,

Qiejtë që s'kanë anë, Kur shoh që koha po ndrrohet
Luletë që lulëzojnë, Dhe të mugëtit ka rënë,

Zoqthitë që flasin belbër Po rrjeth nëpër hapësirë
E fluturojnë ndë erë, Edhe sa vete po shtohet,

Pyll'i veshur më të gjelbër, Lint nata me errësirë,
Deti i qet' e i gjerë, Dheu e qielli ndryshohet.

Lumi që nxjerr oshëtimë, Kështu rrotullohet moti,
Që bubullin nëpër male Yjt' e hëna sytë hapin
Dhe ikën me fishëllimë Dhe pas nomit q'u vu Zoti

Nëpër fusha me ngadale, S'rrinë, po gjithënjë çapin.
Brigjet' e veshurë me bar, Lumi me një psherëtimë

Me lule, me gjeth, me fletë, Ikën edhe vete në det,
Rrahurë n'ergjënt edhe n'ar, Dëgjohet një bubullimë,
Ahu me krye përpjetë! Që përhapetë përmbi dhet.

Më çdo kënt edhe më çdo vis Duke shkuar dit' e net,
E më çdo çuk' e çdo brinjë E duke ndërruarë moti,

Shoh një plep, një vith a lis,Një Vemi si lumi në det,
qarr, një bush, një dëllinjë. Nga Zoti, prapë te Zoti