Page 54 - ศาสนาและหน้าที่พลเมือง ประถมศึกษา สค11002

3.3 กฎหมายเปนขอบังคับที่ใชไดทั่วไปกับทุกคน โดยไมเลือกปฏิบัติ

3.4 ผูที่ฝาฝนกฎหมายตองไดรับโทษ

ี
้
็
4. ความจําเปนที ตองเรยนรูกฎหมาย
้
ในฐานะที่เราเปนสมาชิกของสังคมจึงมีความจําเปนตองศึกษาและเรียนรู ทําความเขาใจใน


กฎหมายตาง ๆ ที่เกี่ยวของกับตัวเรา และสังคมที่เราอยู ทั้งนี้ก็เพื่อกอเกิดประโยชนตอตนเอง ซึ่งไดแก
4.1 รูจักระวังตน ไมเผลอ หรือพลั้งกระทําความผิดโดยไมรูตัว เนื่องมาจากเพราะไมรูกฎหมาย
และเปนเหตุใหตองไดรับโทษตามกฎหมาย

4.2 ไมใหถูกผูอื่นเอาเปรียบและถูกฉอโกง โดยที่เราไมมีความรูเรื่องกฎหมาย
4.3 กอเกิดประโยชนในการประกอบอาชีพ ถาหากรูหลักกฎหมายที่เกี่ยวกับการประกอบอาชีพของ

ตนเอง แลวยอมจะปองกันความผิดพลาดอันเกิดจากความไมรูกฎหมายในอาชีพได

4.4 กอใหเกิดประโยชนทางการเมืองการปกครองของประเทศ เพราะเมื่อประชาชนรูจักใช
สิทธิและหนาที่ของตนเองตามกฎหมายแลว ยอมทําใหสังคมเกิดความสงบเรียบรอย

5. ประเภทของกฎหมาย

ในชีวิตประจําวันบุคคลมเสรีภาพในการดํารงชีวิตตามระบบการเมืองการปกครอง ระบบ
ี
กฎหมาย และระบบเศรษฐกิจ เราจะตองรูจักสิทธิและหนาที่ของตนเอง และรูจักใชสิทธิที่มีอยูไป

ประกอบอาชีพ และสรางความสัมพันธกับบุคคลตาง ๆ โดยมีสิทธิเลือกไดวาจะดําเนินชีวิตสวนตัว

อยางไร แตตองอยูภายในขอบเขตที่กฎหมายกําหนด บุคคลจึงตองขวนขวายหาความรูเกี่ยวกับกฎหมาย
เพื่อใชติดตอสื่อสาร การดําเนินวิถีชีวิตประจําวัน ซึ่งกฎหมายที่เกี่ยวของกับชีวิตประจําวัน สามารถ

แบงไดเปน

. กฎหมายอาญา

กฎหมายอาญา (Criminal Law) เปนกฎหมายมหาชนที่บัญญัติถึงความสมพันธระหวางรัฐ
ั
กับเอกชนที่อยูใตอํานาจปกครองของรัฐ ผูที่ฝาฝนจะตองไดรับโทษ ตามประมวลกฎหมายอาญา และ

พระราชบัญญัติอื่นที่บัญญัติถึงการกระทําที่เปนความผิดและโทษทางอาญา เชน ความผิดตาม

พระราชบัญญัติจราจรทางบก อาวุธปน เครื่องกระสุนปน วัตถุระเบิด ยาเสพติดใหโทษ ความผิดอันเกิดจาก
การใชเช็ค ศุลกากร การพนัน ปาไม ปาสงวน เปนตน

เนื่องจากกฎหมายอาญามีสภาพบังคับ คือ มีโทษที่จะทําใหบุคคลไดรับผลถึงแกชีวิต

รางกาย เสรีภาพ ทรัพยสิน เชน ประหารชีวิต จําคุก กักขัง ปรับริบทรัพยสิน ดังนั้น จึงตองมีหลักประกัน

แกบุคคลดังที่บัญญัติไวในกฎหมายรัฐธรรมนูญวา บุคคลจะไมตองรับโทษอาญา เวนแตจะไดกระทําการ
อันกฎหมายที่ใชอยูในเวลาที่กระทํานั้น บัญญัติเปนความผิดและกําหนดโทษไว และโทษที่จะลงแก

บุคคลนั้น จะหนักกวาโทษที่กําหนดไวในกฎหมายที่ใชอยูในเวลาที่กระทําความผิดมิได กลาวคือ บุคคล

จะไดรับโทษทางอาญาจะตองไดกระทําการใดที่มีกฎหมายขอหามไว ถาไมมีกฎหมายก็ไมมีความผิด
ไมมีโทษ เชน ความผิดฐานสูบบุหรี่ในที่ที่กําหนด เดิมไมมีความผิดแตเมื่อประกาศใชพระราชบัญญัติ

คุมครองสุขภาพของผูไมสูบบุหรี่ พ.ศ. 2535 แลวผูที่สูบบุหรี่ในเขตปลอดบุหรี่ หรือสูบบุหรี่ในที่สาธารณะ

46