Page 21 - เล่ม 6 การอ่านจับใจความสำคัญจากเรื่องสั้น
P. 21
15
แบบฝึกหัดที่ ๑
กำรอ่ำนอย่ำงมีวิจำรณญำณจำกเรื่องสั้น
่
ขั้นที่ ๑ S (Survey) กำรอำนเรื่องอย่ำงคร่ำว ๆ เพื่อหำจุดส ำคัญของเรื่อง
เรื่องสั้น เรื่อง เมื่อผมหนีออกจำกบ้ำน
ปฏิพันธ์ อุทยำนุกูล
ู
ั
ขบวนรถไฟเคลื่อนตัวไปตามรางอนยาวเหยียดมุ่งหน้าสู่ล าพน ผมออกจากบ้านโดยไม่ได้บอก
ใครเลยสักคน และทุกคนในบ้านก็ไม่รู้ด้วยว่าผมก าลังหนีออกมา ผมไม่รู้ว่าท าไมผมต้องหนี แต่ที่ผมรู้
แน่ ๆ ก็คือ บ้านที่ผมอยู่มันช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลยผมไม่รู้ว่าท าไมผมจึงทนอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ถึง
๑๕ ปี มันเป็น ๑๕ ปี แห่งความทรมาน ๑๕ ปี แห่งความปวดร้าวและหวาดผวา
ผมรู้แต่ว่าวันนี้ผมได้ก้าวออกมาจากบ้านนรกนั่นแล้ว ผมออกมาคนเดียว ไม่มีใครผลักไส
และชักชวน ผมพร้อมแล้วที่จะออกเผชิญโลกกว้างด้วยตัวของผมเอง เสียงของรถไฟที่ก าลัง
โลดทะยานไปตามราง ท าให้ผมไม่สามารถที่จะข่มตาให้หลับลงได้ ผมมองผ่านช่องหน้าต่างออกไป
ทอดสายตามองผ่านทิวไม้และชายเขาอย่างเลื่อนลอย ผมปล่อยให้ภาพเหล่านั้นผ่านไปตามความเร็ว
ของรถไฟ ปล่อยให้มันผ่านไปเหมือนกับอดีตที่ช่างบัดซบของผมซึ่งผมไม่ปรารถนาที่จะหวนกลับไปหา
มันอีก
“จะไปไหนเหรอไอ้หนุ่ม” เสียงห้าว ๆ ของแกลอยมากระทบกับโสตประสาทผมดังโครมใหญ่
“ไปล าพูนครับ” ผมตอบแกโดยที่ยังไม่ละสายตาจากภาพทิวทัศน์ข้างนอก
“ไปหาญาติหรือไปท างานล่ะ” แกถามผมอีก
“ผมไม่มีญาติครับ นอกจากพ่อ แม่ และน้องอีกสองคนที่กรุงเทพฯ”
“งั้นก็ไปหางานท าสิ”
“เปล่าครับ”
“ไปเที่ยวหรือไง”
“ไม่ใช่” ผมเริ่มร าคาญแกแล้ว
“แล้วเอ็งจะไปท าไมวะ”
