Page 23 - เล่ม 6 การอ่านจับใจความสำคัญจากเรื่องสั้น
P. 23
17
“งั้นเอ็งก็เป็นคนเห็นแก่ตัวมากเลย”
่
่
“เห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวยังไง ใครเห็นแก่ตัว พอเมามากลับบ้านก็ค่อนสว่าง แม่ไปเล่นไพ
้
สามวันสามคืนกลับบ้านที ปล่อยให้ผมกับน้องต้องหากินกันเอาเอง ไอสองตัวก็ยังเล็กไม่ประสาอะไร
่
่
ั
ู
พอไม่เห็นพอเห็นแม่ก็ถามว่าพอแม่ไปไหน ผมก็จนปัญญาไม่อยากพดความจริงให้มันฟงกลัวจะเป็น
ั
ปมด้อย แล้วอย่างนี้ลุงยังมาว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวอีกเหรอ” ผมระบายความในใจออกมาให้แกฟง
“เห็นแก่ตัวสิ แล้วน้องเอ็งสองคนนั่นมันจะอยู่กันยังไง”
“ก็พ่อกับแม่ยังอยู่นี่”
“อยู่แบบสามวันกลับบ้านนะเหรอ แล้วช่วงที่แม่เอ็งไปเล่นไพ่ พ่อเอ็งไปกินเหล้า ไอ้สองตัวนั่น
ี่
มันจะเอาอะไรกิน ป่านนี้มันก็คงจะถามกันเองแล้วว่าพของมันท าไมมันยังไม่มาท าอะไรให้พวกมันกิน
ี่
ี่
สักที มันน่าตลกนะที่พปล่อยให้น้องตัวเล็ก ๆ ผจญกับปัญหาที่ขนาดพของมันเองยังแก้ไม่ตกจนต้อง
ู
้
หนีซุกหัวซุนออกมา แล้วไอเปี๊ยกทั้งสองมันจะแก้ตกหรือวะข้าสงสัยจริงโว้ย” ลุงพดปนหัวเราะจนท า
ให้คนที่นั่งอยู่รอบข้างหันมามองเป็นตาเดียวกัน
“แล้วถ้าลุงตกอยู่ในสถานการณ์อย่างผม ลุงจะท ายังไง” ผมย้อนถามแกไปบ้างเผื่อจะได้
ช่องทางสวนกลับโดยไม่ยอมให้ถูกกล่าวหาเพียงฝ่ายเดียว
่
ี
็
็
“ถ้าเป็นข้า ๆ ก็จะอยู่ต่อไป พอแม่เองอกไม่นานก็ตายแล้ว ก็เหลือแต่เองกับน้องนั่นแหละ
็
่
ที่ยังอยู่ และที่ส าคัญเองจะต้องอยู่สอนน้องเองว่าอย่าเอาอย่างพอกับแม่ของมัน และอย่าเอาอย่างพ ี่
็
ของมันด้วย เพราะเอ็งก็เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเหมือนกัน”
“ลุงเอาอะไรมาตัดสินว่าผมเป็นคนไม่ดี” ผมนึกฉุนแกขึ้นมาทันที
“ก็เองมันขี้ขลาด ขลาดที่จะเผชิญกับความจริง เองเป็นคนเห็นแก่ตัว หนีปัญหาโดยปล่อยให้
็
็
ี
็
น้องทั้งสองแบกรับแทน แล้วหยั่งงี้จะมาว่าตัวเองดีอกรึ เองอย่านึกนะว่าหนีออกจากบ้านมา แล้วจะ
ั
ี
็
ี
หมดปัญหา โลกภายนอกยังมีปัญหาให้เองได้ขบคิดได้เผชิญอกร้อยแปดพนเก้าปัญหาใหม่ ๆ ยังมีอก
็
มากมาย เองอย่าหนีปัญหาให้มันบ่อยนักก็แล้วกัน มันจะติดเป็นนิสัย พอเกิดปัญหาขึ้นมาก็ต้องหนี
แล้วทีนี้ละมึงเอ๊ย เอ็งจะต้องหนีไปทั้งชาติไม่มีวันจบสิ้นหรอก”
ื่
รถไฟจอดเทียบชานชาลาแล้ว ลุงลุกจากที่นั่งเก็บสัมภาระข้าวของเพอเตรียมตัวลง
ผมอยากจะช่วยแกอยู่เหมือนกัน แต่ค าพดของลุงผู้ที่ไม่เคยรู้จักกับผมมาก่อนได้ตรึงผมไว้กับที่นั่ง
ู
ค าพดของแกเสมือนโซ่ที่แข็งแรง มันมัดผมจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ความคิดต่าง ๆ ประดังประเด
ู
เข้ามาตีกันในหัวสมองของผมจนผมรู้สึกว่ามันยุ่งเหยิงไปหมด
“แล้วอย่าลาโลกหนีกลับบ้านเก่าอีกนะโว้ย”
เสียงของลุงคนเดิมแว่วมากระทบโสตประสาทของผมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่มันจะถูกกลบ
ด้วยเสียงของรถไฟที่ก าลังเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาอย่างเชื่องช้าเพอไปตามทางของมันและ
ื่
ของผมด้วย....
