Page 4 - บิสมาร์ค (Bismark) ชะตากรรม...ตำนาน
P. 4
คํานาผูเขียน
ํ
่
่
ื
ั
ู
ื
ั
ิ
็
้
เมอหนงสอเลมนจดพิมพแลวเสรจและเรมดาเนินการแจกจาย ผเขียนก็
ํ
ี
ี
ิ
ํ
ี
ี
ี
่
ํ
จะมอายุครบ ๗๐ ป พอด ตลอดเวลา ๑๐ ป ทไดดารงชวตในฐานะขาราชการบานาญ
้
ั
ิ
้
ั
ิ
่
้
ํ
เตมขน โดยไมคดจะทางานหารายไดเพิมเตมใด ๆ ทงสน ทําใหมีเวลาวางในการ
็
ิ
ี
่
นึกทบทวนประสบการณทผานมา โดยเฉพาะตลอดเวลา ๔๓ ปของการ
ั
ื
รบราชการทหารเรอ
ั
ู
่
่
ู
ี
้
ี
่
ิ
ึ
ี
ั
ี
ํ
็
ํ
มสงหนงทผเขียนสังเกตเหนก็คอ บรรดานายทหารชนผใหญทมตาแหนงสาคญ
ื
่
ุ
กอนเกษยณอายุราชการกมกจะสรางอนสรณในรปวตถุสถานไวใหทหารเรือรุนหลังได
็
ั
ี
ั
ู
ี
้
ู
ึ
่
ิ
ี
ใชประโยชน ผเขียนไมมโอกาสเชนนันเพราะเกือบครงหนงของชวตราชการ
ึ
่
ี
ี
ี
้
ั
ไดวนเวียนอยูในหนวยศึกษาเสยเปนสวนใหญ อกทงยังเกษยณอายุราชการ
่
โดยไมมตาแหนงอกดวย ดงนนโอกาสเดยวทจะตอบแทนบญคณกองทพเรือ
ุ
ี
ั
้
ั
ุ
ี
ั
ี
ี
ํ
ื
ไดก็คอ การถายทอดความรู ประสบการณ แงคดและมุมมองของตนเอง ในรูปของ
ิ
บทความลงเผยแพรในนตยสาร “นาวิกศาสตร” เปนประจาตลอดมา ตามท ่ ี
ิ
ํ
ทานผอานหลายทานก็คงจะไดผานตามาบางแลว
ู
ั
ั
ในระยะหลงผเขียนไดมาใชเวลาสวนใหญสมผสชวตสนโดษ อยู ณ
ิ
ั
ี
ั
ู
ิ
ิ
ี
ิ
“เกษยณอาศรม” ในบรเวณใกลเคยงกับสํานักปฏบัตธรรมวัดปาธรรมรังสีใน
ี
่
ั
ุ
พืนทสตหบ ซึงกไดรบความอนเคราะหและดแลทกขสข จากทานผบญชาการ
ุ
็
ุ
ู
ี
ั
่
ี
ั
้
ู
ุ
ั
ื
ู
กองการฝก กองเรอยุทธการ ทกทานเปนอยางดตลอดมา โดยเฉพาะทานผบญชาการฯ
ี
ั
ี
ิ
ุ
ู
ุ
คนปจจบน ทไดกรณาเชญใหผเขียนไปบรรยายพิเศษใหแกนายทหารนกเรยนใน
ี
่
ั
่
ั
ี
ู
ั
่
ู
ํ
่
ี
หลายหลกสตร กับไดจดทใหผเขียนไดนังเปนทปรกษาในสานักงานนิตยสาร “กระดกง”
ู
ึ
ู
ี
ทางานจตอาสา คอคอยใหคาแนะนาในการเรยบเรยงบทความใหแกนักเขียน
ื
ี
ํ
ํ
ํ
ิ
ุ
้
รนใหมดวย ทาใหชีวตในวยเกษียณของผูเขียน ไดกลับมามีคณคาขึนมาอีกครง ั ้
ํ
ิ
ุ
ั
ํ
บทความอนเปนตํานานของเรอสาราญ “ไททานก” และเรอประจญบาน
ั
ื
ั
ิ
ื
“บสมารค” จงไดเกิดขนในชวงวนเวลาดงกลาว โดยในขันแรกผเขียนตังใจทจะ
ั
ู
้
้
ึ
ึ
้
ิ
ั
่
ี
ี
ื
ี
ี
่
เรยบเรยงเรองในรปแบบของการวเคราะหเชิงเปรยบเทยบ หาความเหมอนของ
ู
ิ
ื
ี
ี
ี
้
ี
เรอทงสองลา ทมความแตกตางอยางสนเชิงนออกมาใหได ซึงยังไมเคยมใครเขยนมากอน
ื
้
ั
่
่
ี
ํ
ี
้
ิ
ั
ทงนเพือใชเปนตัวอยางททาทายสาหรบนกเขียนรุนใหมดวย โดยในขันแรกผเขียน
ี
ู
ั
่
่
้
ี
ํ
้
้
ั
้
ั
้
ื
่
ตงใจวาจะจบเรองภายใน ๔ ตอน เทานัน
