Page 139 - หนังสือประวัติศาสตร์ชาติไทย ม.ปลาย
P. 139

129



                               นอกจากนี้พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยูหัว ยังทรงแตงตั้ง “สภาที่ปรึกษา
                  ในพระองค” ซึ่งตอมาไดเปลี่ยนเปน “องคมนตรีสภา” ขึ้นอีก มีจุดประสงคเพื่อสงเสริม สนับสนุน

                                                    ี่
                                                                                  ิ
                  การดําเนินพระราชกรณียกจตาง ๆ ททรงมอบหมายใหสําเร็จลุลวงเกดประโยชนตอราษฎรและ
                                           ิ
                                                                     
                  ประเทศชาติ ประกอบดวยสมาชิกเมอแรกตั้ง 49 คน มทงสามญชน ตั้งแตชั้นหลวงถึงเจาพระยา
                                                                     ั้
                                                                    ี
                                                                           ั
                                                   ื่
                  และพระราชวงศ องคมนตรีสภานี้อยูในฐานะรองจากรัฐมนตรีสภา เพราะขอความทปรึกษา และ
                                                                                              ี่
                                                            ี่
                                                                                 
                  ตกลงกนในองคมนตรีสภาแลวจะตองนําเขาทประชุมรัฐมนตรีสภากอนแลวจึงจะเสนอเสนาบดี
                        ั
                  กระทรวงตาง ๆ
                               2.  การปกครองสวนภูมิภาค
                                   พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยหวทรงมพระราชดําริใหยกเลิกการ
                                                                                 ี
                                                                          ั
                                                                                                
                                                                         ู
                                                      
                                                                                 ี
                                                                                              
                                                                                ี่
                                                                                               ั
                                                                          ิ
                  ปกครองหัวเมือง และใหเปลี่ยนแปลงเปนการปกครองสวนภูมภาคทมความสัมพันธกบสวนกลาง
                                                                      
                                                                          ี่
                  โดยโปรดเกลาฯ ใหตราพระราชบัญญัติลักษณะปกครองทองท ร.ศ. 116 ขึ้น เพื่อจัดการปกครอง
                  เปนมณฑล เมือง อําเภอ ตําบล และหมูบาน ดังนี้
                                                                      ื
                                 1) มณฑลเทศาภิบาล ประกอบดวยเมองตั้งแต 2 เมืองขึ้นไปมสมหเทศาภิบาล
                                                                                           ี
                                                                                              ุ
                  ที่พระมหากษัตริยทรงแตงตั้งไปปกครองดูแลตางพระเนตร พระกรรณ
                                                                           ี
                                                                             
                                                                                        ื
                                 2) เมือง ประกอบดวยอําเภอหลายอําเภอ มผูวาราชการเมองเปนผูรับผิดชอบ
                                                                                             
                  ขึ้นตรงตอขาหลวงเทศาภิบาล
                                   3) อําเภอ ประกอบดวยทองที่หลาย ๆ ตําบล มีนายอําเภอเปนผูรับผิดชอบ
                                   4) ตําบล ประกอบดวยทองที่ 10 - 20 หมูบาน มีกํานันซึ่งเลือกตั้งมาจากผูใหญบาน
                  เปนผูรับผิดชอบ
                                                                                              ี
                                   5)  หมบาน ประกอบดวยบานเรือนประมาณ 10  บานขึ้นไป มราษฎรอาศัย
                                                                                    
                                          ู
                                                             
                                           
                                                           ี
                                                                 ี
                  ประมาณ 100  คน เปนหนวยปกครองท่เล็กท่สุด มีผูใหญบานเปนผูรับผิดชอบตอมาใน
                                                                                                   ื
                  สมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกลาเจาอยูหัว ไดยกเลิกมณฑลเทศาภิบาล และเปลี่ยน เมอง เปน
                                                                                                        
                  จังหวัด
                               3.  การปกครองสวนทองถิ่น
                                                                           ั
                                   พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยูหวทรงจัดใหมการบริหารราชการ
                                                                                       ี
                                                                               
                                                                                          ื่
                                                                      
                  สวนทองถิ่นในรูปสุขาภิบาล ซึ่งมหนาทคลายเทศบาลในปจจุบน เปนครั้งแรกเมอ พ.ศ. 2440 โดย
                       
                                               ี
                                                     ี่
                                                                          ั
                                                                                                 ั
                  โปรดเกลาฯ ใหตราพระราชกาหนดสุขาภิบาลกรุงเทพฯ ร.ศ. 116 (พ.ศ. 2440) ขึ้นบงคับใชใน
                                             ํ
                                                                                        
                                                                       ี่
                                                                        
                  กรุงเทพฯ ตอมาใน ร.ศ. 124  (พ.ศ. 2448)  ไดขยายไปททาฉลอม ปรากฏวาดําเนินการไดผลดี
                                                                                                      
                                                                                 ั
                                                                                ู
                    
                  เปนอยางมาก ตอมาพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยหวไดโปรดเกลาฯ ใหตรา
                  พระราชบัญญัติจัดการสุขาภิบาล ร.ศ. 127 (พ.ศ. 2451) ขึ้น โดยแบงสุขาภิบาลออกเปน 2 ประเภท คือ
                                                                                           
   134   135   136   137   138   139   140   141   142   143   144