Page 11 - กฎหมายธุรกิจ เรื่อง ฝากทรัพย์
P. 11
10
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เรือ่ ง การฝากทรัพย์
มาตรา ๖๕๗ อันว่าฝากทรัพย์น้ัน คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหน่ึง เรียกว่าผู้ฝาก ส่งมอบ
ทรัพย์สินให้แก่บุคคลอีกคนหน่ึง เรียกว่าผู้รับฝาก และผู้รับฝากตกลงว่าจะเก็บรักษา
ทรพั ย์สนิ น้ันไว้ในอารักขาแหง่ ตน แลว้ จะคนื ให้
มาตรา ๖๕๘ ถ้าโดยพฤติการณ์พึงคาดหมายได้ว่าเขารับฝากทรัพย์ก็เพ่ือจะได้รับ
บาเหน็จค่าฝากทรัพย์เท่าน้ันไซร้ ท่านให้ถือว่าเป็นอันได้ตกลงกันแล้วโดยปริยายว่ามี
บาเหนจ็ เชน่ นนั้
มาตรา ๖๕๙ ถ้าการรับฝากทรัพย์เป็นการทาให้เปล่าไม่มีบาเหน็จไซร้ ท่านว่าผู้รับฝาก
จาต้องใช้ความระมัดระวังสงวนทรัพย์สินซึ่งฝากน้ันเหมือนเช่นเคยประพฤติในกิจกา ร
ของตนเอง
ถ้าการรับฝากทรัพยน์ ้ันมีบาเหน็จค่าฝาก ท่านว่าผู้รับฝากจาต้องใช้ความระมดั ระวังและ
ใช้ฝีมือเพื่อสงวนทรัพย์สินน้ันเหมือนเช่นวิญญูชนจะพึงประพฤติโดยพฤติการณ์ด่ังน้ัน
ทงั้ น้ีย่อมรวมทั้งการใช้ฝมี อื อนั พเิ ศษเฉพาะการในทจ่ี ะพึงใชฝ้ มี อื เชน่ นนั้ ดว้ ย
ถ้าและผู้รับฝากเปน็ ผูม้ ีวชิ าชีพเฉพาะกิจการคา้ ขายหรืออาชีวะอย่างหนึ่งอยา่ งใดก็จาตอ้ ง
ใชค้ วามระมดั ระวงั และใช้ฝมี อื เท่าทเ่ี ป็นธรรมดาจะตอ้ งใชแ้ ละสมควรจะตอ้ งใช้ในกิจการ
คา้ ขายหรืออาชวี ะอย่างนั้น
มาตรา ๖๖๐ ถ้าผู้ฝากมิได้อนุญาต และผู้รับฝากเอาทรัพย์สินซ่ึงฝากน้ันออกใช้สอยเอง
หรือเอาไปให้บุคคลภายนอกใช้สอย หรือให้บุคคลภายนอกเก็บรักษาไซร้ ท่านว่าผู้รับ
ฝากจะต้องรับผิดเมื่อทรัพย์สินซ่ึงฝากน้ันสูญหายหรือบุบสลายอย่างหนึ่งอย่างใด แม้ถึง
จะเป็นเพราะเหตุสดุ วสิ ัย เว้นแต่จะพิสจู น์ได้ว่าถึงอยา่ งไร ๆ ทรัพย์สินนนั้ ก็คงจะต้องสูญ
หายหรอื บบุ สลายอยู่นัน่ เอง
