Page 127 - สอนสนุก สร้างสุข สไตล์สาธิตปทุมวัน เล่ม 4
P. 127
“Ê͹ʹء ÊÃéÒ§ÊØ¢ ÊäµÅìÊÒ¸Ôµ (»·ØÁÇѹ) àÅèÁ 4”
ไม่อาจได้จากเพื่อนในวัยเดียวกัน ดังนั้นบุคคลที่พวกเขาคิดถึงก็คือ “ครู”
นั่นเอง ซึ่งสิ่งนี้ข้าพเจ้าได้จากประสบการณ์การเป็นครู บางครั้งเป็นเรื่องที่
ผู้ใหญ่อาจมองว่าเล็กน้อยบ้าง ไร้สาระบ้าง แต่มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่มาก
สำหรับเด็กคนหนึ่ง กับการที่โดนเพื่อน ๆ คว่ำบาตร ซึ่งเป็นเรื่องเด็กทะเลาะกัน
เรื่องเด็ก ๆ แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าเคยประสบมา มันไม่เป็นแค่นั้น เรื่องเด็ก ๆ
แต่มันมีความหมายกับเด็กคนหนึ่งมาก ซึ่งทำให้เด็กคนนั้นถึงกับไม่อยาก
มาโรงเรียน ร้องไห้ตลอดเวลา และจากการสอบถามถึงกับอยากฆ่าตัวตาย
ข้าพเจ้าเลยต้องทำหน้าที่สายสืบ หาสาเหตุที่มา และต้องพยายามคุยกับ
ทุก ๆ ฝ่ายโดยเปิดใจและเป็นธรรม ไม่ลำเอียง พยายามติดตามเรื่องราวจน
สิ่งต่าง ๆ เริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น สุดท้ายสิ่งที่ข้าพเจ้าได้รับก็คือ รอยยิ้ม
ความสุข ของเด็กคนหนึ่งกลับคืนมา นี่แหละรางวัลที่ข้าพเจ้าคิดว่ามันมีค่า
กว่าประกาศนียบัตรหรือโล่รางวัลใด ๆ ความรู้สึกดี ๆ ความหวังดีที่มีต่อ
เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ผู้ปกครองของเด็กคนนั้นบอกว่า ลูกผมเรียกอาจารย์ว่า
พี่สาว แกอยากให้อาจารย์เป็นพี่สาว และข้าพเจ้าจะได้ของขวัญจากเด็กคนนี้
ในวันวาเลนไทน์ ซึ่งคุณค่าไม่ใช่อยู่ที่วัตถุหากอยู่ที่จิตใจมากกว่า ของขวัญ
ชิ้นนั้นข้าพเจ้าเก็บไว้ในห้องนอน และทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามองมัน ข้าพเจ้ารู้สึก
ดีทุกครั้งและเมื่อเวลาท้อใจกับงาน ก็จะมองของสิ่งนี้ อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึก
ดีขึ้นมาบ้าง
