Page 89 - สอนสนุก สร้างสุข สไตล์สาธิตปทุมวัน เล่ม 4
P. 89
“Ê͹ʹء ÊÃéÒ§ÊØ¢ ÊäµÅìÊÒ¸Ôµ (»·ØÁÇѹ) àÅèÁ 4”
เพราะบางที่สิ่งที่เราบอกเรารู้จัก
เรากลับไม่รู้จักอะไรเลย
ตอนไปญี่ปุ่น วันแรกที่เดินหลงทาง
เกือบไม่รอดแล้ว
ผมมองย้อนไปหาสาเหตุที่เดินหลงครั้งแรกว่าเพราะอะไร
มีคนบอกทางผม 5-6 คน ปรากฏว่าคนที่บอกทางผิดดันเป็น “คนแรก”
ตอนนั้นถ้ามีใครไปด้วยกับผม ผมจะรู้สึกผิดมาก
พาเค้าเดินทางผิดทาง ผมคงอยากจะบอกเค้าว่า
ผมไม่มีเจตนาแบบนั้นที่จะพาเดินทางผิด /
การมาเดินทางคนเดินจึงแค่รับผิดชอบความรู้สึกของตัวเอง
ถ้าคุณเข้าใจสิ่งนั้นผิดไป คุณกล้ารับผิดชอบสิ่งที่คุณตัวเองตัดสินแบบนั้น
ได้รึเปล่า
ผมเองก็รับผิดชอบความรู้สึกนั้นไม่ได้เช่นกัน
ผมไม่ได้รู้สึกอยากต่อว่าคนแรกที่บอกทางผมผิด
แต่ผู้ชายคนแรกคนนั้น พาผมไปเจอคนที่สอง
เพราะหลังจากคนที่สองผมก็ไม่หลง สามารถเดินต่อไปได้
จนไปเจอคนผู้ชายคนสุดท้ายที่กำลังทิ้งขยะ
และเค้าพาผมไปเจอที่พักได้
เราสวมกอดด้วยความจริงใจ
มนุษย์เคยชินกับการแลกเปลี่ยนมาตลอด
พอได้เจอมุมที่พบกับการให้โดยไม่หวังอะไรจึงเกิดคำถาม
คำถามที่ทับใจของหลายคนว่า ทำให้แบบนี้แอบคิดสิ่งใดอยู่หรือเปล่า?
ผมยังเผลอแลกเปลี่ยนกับคนญี่ปุ่นคนนั้นไม่ได้เลย
