Page 45 - หนังสือกฐินวัดโนนกุ่ม
P. 45
45
๒.๓ กำาหนดเวลาในการสั่งคำาร้อง กำาหนดเวลาในการสั่งคำาร้องขอ
ให้ปล่อยชั่วคราว มาตรา ๑๐๗ บัญญัติว่า “เมื่อได้รับคำาร้องให้ปล่อยชั่วคราว ให้
เจ้าพนักงานหรือศาลรีบสั่งอย่างรวดเร็ว และผู้ต้องหาหรือจำาเลยทุกคนพึงได้
รับอนุญาตให้ปล่อยชั่วคราว” การสั่งคำาร้องของเจ้าพนักงานหรือศาล ต้องสั่ง
คำาร้องอย่างรวดเร็ว หากประวิงการสั่งปล่อยชั่วคราวอาจะเป็นการละเว้นในการ
ปฏิบัติหน้าที่ได้ตาม ป.อ. มาตรา ๑๕๗
๒.๔ การวินิจฉัยคำาร้องขอให้ปล่อยชั่วคราว
มาตรา ๑๐๘ ในการวินิจฉัยคำาร้องขอให้ปล่อยชั่วคราว ต้องพิจารณาข้อ
เหล่านี้ประกอบ
(๑) ความหนักเบาแห่งข้อหา
(๒) พยานหลักฐานที่ปรากฏแล้วมีเพียงใด
(๓) พฤติการณ์ต่างๆ แห่งคดีเป็นอย่างไร
(๔) เชื่อถือผู้ร้องขอประกันหรือหลักประกันได้เพียงใด
(๕) ผู้ต้องหาหรือจำาเลยน่าจะหลบหนีหรือไม่
(๖) ภัยอันตรายหรือความเสียหาย ที่จะเกิดจากการปล่อยชั่วคราวมีเพียงใดหรือไม่
(๗) ในกรณีที่ผู้ต้องหาหรือจำาเลยต้องขังตามหมายศาล ถ้ามีคำาคัดค้าน
ของพนักงานสอบสวน พนักงานอัยการ โจทก์ หรือผู้เสียหาย แล้วแต่กรณี ศาลพึง
รับประกอบการวินิจฉัยได้เพื่อประโยชน์ในการดำาเนินการตามวรรคหนึ่ง
เจ้าพนักงานซึ่งมีอำานาจสั่งให้ปล่อยชั่วคราวหรือศาลอาจรับฟังข้อเท็จจริง รายงาน
ำ
ี
ำ
้
่
่
ี
่
ี
้
็
ั
หรือความเหนของเจาพนกงานซ่งกฎหมายกาหนดใหมีอานาจหน้าททเกยวกับการ
ึ
นั้นเพื่อประกอบการพิจารณาสั่งคำาร้องด้วยก็ได้
ในการอนุญาตให้ปล่อยชั่วคราว เจ้าพนักงานซึ่งมีอำานาจสั่งให้ปล่อย
ชั่วคราว หรือศาลจะกำาหนดเงื่อนไขเกี่ยวกับที่อยู่ของผู้ที่ถูกปล่อยชั่วคราว
หรือกำาหนดเงื่อนไขอื่นใดให้ผู้ถูกปล่อยชั่วคราวปฏิบัติเพื่อป้องกันการหลบหนี
หรือเพื่อป้องกันภัยอันตรายหรือความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นจากการปล่อยชั่วคราวก็ได้
มหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล
