Page 46 - หนังสือกฐินวัดโนนกุ่ม
P. 46
46
๒.๕ การสั่งไม่ให้ปล่อยชั่วคราว
มาตรา ๑๐๘/๑ การสั่งไม่ให้ปล่อยชั่วคราว จะกระทำาได้ต่อเมื่อมีเหตุอัน
ควรเชื่อเหตุใดเหตุหนึ่งดังต่อไปนี้
(๑) ผู้ต้องหาหรือจำาเลยจะหลบหนี
(๒) ผู้ต้องหาหรือจำาเลยจะไปยุ่งเหยิงกับพยานหลักฐาน
(๓) ผู้ต้องหาหรือจำาเลยจะไปก่อเหตุอันตรายประการอื่น
(๔) ผู้ร้องขอประกันหรือหลักประกันไม่น่าเชื่อถือ
(๕) การปล่อยชั่วคราวจะเป็น อุปสรรคหรือก่อให้เกิดความเสียหายต่อ
การสอบสวนของเจ้าพนักงาน หรือการดำาเนินคดีในศาล
คำาสั่งไม่ให้ปล่อยชั่วคราวต้องแสดงเหตุผล และต้องแจ้งเหตุดังกล่าวให้
ผู้ต้องหาหรือจำาเลยและผู้ยื่นคำาร้องขอให้ปล่อยชั่วคราวทราบ เป็นหนังสือโดยเร็ว
๒.๖ ระยะเวลาในการปล่อยชั่วคราว
มาตรา ๑๑๓ เมื่อพนักงานสอบสวนหรือพนักงานอัยการสั่งปล่อย
ั
่
ชวคราว ไม่ว่าจะมีประกันหรือมีประกันและหลักประกันหรือไม่ การ ปลอย
่
ั
ั
ั
ช่วคราวน้นให้ใช้ได้ระหว่างการสอบสวนหรือจนกว่าผ้ต้องหาถูกศาลส่งขังระหว่าง
ู
ื
สอบสวนหรอจนถึงศาลประทับฟ้อง แต่มิให้เกินสามเดือนนับแต่วันแรกที่มีการ
ปล่อยชั่วคราว ไม่ว่าเป็นการปล่อยชั่วคราวโดยพนักงานสอบสวนหรือพนักงาน
อัยการ ในกรณีที่มีเหตุจำาเป็นทำาให้ไม่อาจทำาการสอบสวนได้เสร็จภายในกำาหนด
สามเดือน จะยืดเวลาการปล่อยชั่วคราวให้เกินสามเดือนก็ได้ แต่มิให้เกินหกเดือน
เมื่อการปล่อยชั่วคราวสิ้นสุดลงตามวรรคหนึ่งแล้ว ถ้ายังมีความจำาเป็น
ที่จะต้องควบคุมผู้ต้องหาไว้ต่อไป ให้ส่งผู้ต้องหามาศาลและให้นำาบทบัญญัติ
มาตรา ๗ วรรคสี่ ถึงวรรคเก้ามาใช้บังคับ
ตามมาตรา ๑๑๓ เป็นการปล่อยชั่วคราวในชั้นพนักงานสอบสวนหรือชั้น
พนักงานอัยการมีกำาหนดระยะเวลาไม่เกิน ๓ เดือน แต่หากมีความจำาเป็นทำาให้
การสอบสวนหรือการทำาสำานวนของพนักงานอัยการไม่แล้วเสร็จภายใน ระยะเวลา
๓ เดือนจะยึดเวลาการปล่อยชั่วคราวออกไปให้เกิน ๓ ก็ได้ แต่มิไห้เกิน ๖ เดือน
มหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล
