Page 181 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 181

babypigU                                         The Byzantine


                                               ้
                                          ็
                 อะไรกัน...สายตาแบบนั้นมัน...เปนไปไดยังไง ท่านพ่อรกและสนับสนุนเขามา
                                                          ั
            ตลอด ท าไมถึง...
                 ชายหนุมหมดสิ้นเรยวแรงทรดตัวนั่งจมไปกับพ้นดิน เขาเปนคนที่ไม่มีใคร
                               ี่
                                                            ็
                                      ุ
                       ่
                                                    ื
                                                   ็
                                                       ้
            ตองการจรงๆสินะ ทั้งท่านแม่ที่ไม่ว่าเขาจะท าอะไรกมีแต่หามเขา ความหวังเดียว
                    ิ
             ้
                                     ็
            ของเขาคือท่านพ่อ แต่ตอนนี้มันกคงจะไม่ใช่ต่อไปอีกแลว หยาดน ้าตาลูกผูชายไหล
                                                     ้
                                                                   ้
                  ้
            อาบแกมที่ทิ้งรอยแผลจากการต่อสูเอาไว ถาเปนปกติเขากคงจะเจบแสบ แต่ตอนนี้
                                            ้
                                                       ็
                                                             ็
                                               ็
                                          ้
                                      ้
                       ้
                       ู
            สิ่งเดียวที่เขารสึกคือความชา
                               ้
                 เหมอนถูกตบไปทังใบหน้า...
                    ื
                                                    ั
                                               ่
                                        ่
                                    ่
                                                      ้
                          ่

                 จนกระทั่งรางของชายหนุมถูกฝามืออบอุนฉุดร้งเขาไปกอด น้าตาของชาย
               ่
                 ็
            หนุมกยิ่งหลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
                      ็
                 “ไม่เปนไรนะลูก อะไรที่มันไม่ใช่ของเรา มันกไม่ใช่ของเรา”หญงวัยกลางคน
                                                               ิ
                                                  ็
                                      ั
                                                ็
            ลูบแผ่นหลังหนาของลูกชายที่เธอรก มันคงจะเปนความผิดของเธอเองที่มัวแต่ทุกข ์
                              ู
            ระทมจนลืมดูแลความรสึกของลูกชายคนนี้
                              ้
                 ซานต์ตัสไม่เคยไดรบความรกอย่างที่เขาควรจะไดรบ มีพ่อ พ่อก็แคนเคือง
                                                       ั
                               ้
                                ั
                                                      ้
                                      ั
                                                                  ้
            มากเกนเหตุจนใชลูกชายเปนคนใหท าเรองที่ไม่ดีโดยไม่ค านึงถึงความรสึกของ
                                                                ู
                                                                ้
                                      ้
                         ้
                                 ็
                 ิ
                                          ื่
                                         ้
                              ู
                                          ั
                ้
                              ้
            เด็กผูชายคนหนึ่ง ว่าจะรสึกอย่างไรที่ไดรบแรงกดดันมากถึงเพียงนี้
                 “ท่านแม่...ลูก...ข..ขอโทษ”
                                                             ้
                 “ขวัญเอยขวัญมา เจบมากใช่ไหมลูก เรากลับไปท าแผลที่บานเรากันดีกว่า”
                       ๊
                                 ็
                          ้
                                                            ้
                     ้
                                             ็
                 “น..นอง...นองยังไม่ตาย”ซานต์ตัสเชดน ้าตาแบบลวกๆ แลวเอ่ยบอกกับท่าน
                                                            ่
            แม่ของตน เขาว่าแม่ตองดีใจมากแน่ๆที่รว่านองชายของเขายังอยู แมว่าตอนนี้สภาพ
                                                               ้
                            ้
                                          ้
                                          ู
                                             ้
             ิ
                                            ้
                              ้
            จตใจของเขามันยังไม่พรอมที่จะรบรอะไรไดอีก เพราะเป้าหมายเดียวของเขาที่ถูก
                                       ู
                                       ้
                                     ั
                                          181
   176   177   178   179   180   181   182   183   184   185   186