Page 217 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 217

babypigU                                         The Byzantine


                                                                      ้
                                ั
                                                    ี
                                                            ่
                 ไจโรตื่นขึ้นมาอีกคร้งในช่วงบ่ายแก่ๆ เขารสึกเปยกแฉะอยูบนบรเวณหนาทอง
                                                                ิ
                                                                        ้
                                                ้
                                                ู
                                                                ี
                             ็
            เมื่อยื่นมือไปสัมผัสดูกพบว่ามีกอนขนนุมนิ่มที่มีชีวิตนอนซุกอยูตรงที่เปยกช้น ไจโรไม่
                                                           ่
                                                                    ื
                                   ้
                                         ่
                                                            ้
                                                              ้
             ้
            ตองคิดอะไรใหมากความ เพราะลูกชายสุดรักนั่นแหละเล่นเขาใหแลว
                       ้
                                                            ้
                     ้
                           ่
                               ้
                 เขาอุมหมาปาตัวนอยออกไปวางบนเตียงก่อนที่จะเดินไปลางตัวและเปลี่ยน
                                                  ้
                                ้
                ้
            เสื้อผาใหม่ สงสัยเขาจะใหนมไคโรมากเกนไป เด็กนอยเลยฉรดพ่อตัวเอง
                                           ิ
                                                         ี่
                 ใบหนาคมไม่ค่อยสบอารมณมากนัก เขาเดินกลับไปบนเตียงกเห็นเด็กนอยใน
                                       ์
                                                                      ้
                                                               ็
                      ้
             ่
                                 ๋
                                         ู
                                             ้
                                           ื่
                                              ู
                                         ้
            รางมนุษยนอนมองเขาตาแปวอย่างไม่รเรองรราวอะไร เขายื่นมือไปอุมเจาลูกชายขึ้น
                                                               ้
                    ์
                                                                  ้
                             ้
            แนบอก ก่อนจะพาไปลางเนื้อตัวเสียใหม่เพราะเกรงว่าเด็กนอยจะไม่สบายตัว
                                                        ้
                     ่
                        ี
                 จนปานน้วาเลนเซียก็ยังไม่กลับมา ปล่อยใหเขาเลี้ยงเด็กดื้อตาใสคนนี้อย่าง
                                                  ้
                                             ้
                                                       ี
            เดียวดาย ปกติเวลานี้คงเห็นแม่ลูกนั่งหยอกลอกัน แต่วันน้กลับไม่พบ
                 สงสัยว่าคงจะฝกจนลืมเวลา อีกไม่นานกคงกลับมานั่นแหละ เพราะวา
                                               ็
                             ึ
            เลนเซียห่วงลูกยิ่งกว่าอะไรดี
                   ี่
                          ้
                 “ฉใส่พ่อแลวยังมาหัวเราะอีก”
                                          ้
                                 ิ
                 ไจโรเอ่ยดุอย่างไม่จรงจังนัก เด็กนอยยังคงส่งเสียงหัวเราะออกมาตอนที่เขาตี
                                 ้
                                                 ้
                               ็
            กนกลมเบาๆ แกลงแหย่กแลวท าหนาดุใส่ก็แลว เจาไคโรของเขาก็ยังคงยิ้มอย่างมี
             ้
                          ้
                                              ้
                                       ้
            ความสุข
                                        ้
                                             ่
                                                           ็
                                                             ู
                                                             ้
                 “แม่ของลูกไปไหนหื้อ ปล่อยใหเราอยูกันสองคน เจโรมกไม่รหายหัวไปไหน”
                                  ื่
                             ั
                                                               ้
                 บ่นใหเด็กนอยฟงไปเรอยๆเพราะเขาแทบจะไม่มีอะไรใหท าแลว งานท ี่
                                                           ้
                          ้
                      ้
              ี่
                                            ้
            เกยวกับบานเมืองกเคลียรจนเสรจสิ้น ท าใหมีเวลาเลี้ยงลูกหมาแสนซนตัวนี้
                           ็
                                ์
                                    ็
                    ้
                 “แอ!”
                    ้
                 “หิวอีกล่ะสิ รอก่อน แต่งตัวก่อน เดี๋ยวพ่อพากนนม”
                                                   ิ
                                          217
   212   213   214   215   216   217   218   219   220   221   222