Page 32 - เล่ม 6 การอ่านจับใจความสำคัญจากเรื่องสั้น
P. 32
26
ื่
“คุณดลทานมื้อค่ าเป็นเพอนผมหน่อยนะครับ ผมซื้ออาหารญี่ปุ่นร้านฝั่งตรงข้ามมา”
เขาชูถุงในมือขึ้นสูง เหมือนชายหนุ่มจะเดาท่าทีของเธอออก เขาจึงขอร้องแกมบังคับอย่างไม่รอให้เธอ
ปฏิเสธ
“ถือซะว่าอาหารมื้อนี้แทนการขอบคุณที่คุณดลช่วยผมวันนี้แล้วกันนะครับ ถ้าคุณดลไม่ทาน
แสดงว่าคุณดลไม่รับค าขอบคุณจากผม”
ดลชนกรู้สึกขันขึ้น เมื่อคิดถึงเรื่องของตัวเอง หากเธอเป็นคนรักของยศกร เธอคงไม่เรียกร้อง
อะไรในคืนนี้ แค่มีคนรักอยู่เคียงข้าง นั่นก็เพียงพอส าหรับเธอแล้ว แต่ที่ผ่านมามันไม่มี พอนึกมาถึงตรง
นี้หญิงสาวเผลอถอนหายใจออกไปโดยไม่รู้ตัว
“ถอนใจท าไมล่ะครับ อาหารไม่อร่อยหรือครับ?”
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ อาหารอร่อยมาก ขอบคุณนะคะส าหรับมื้อนี้”
หลังทานอาหารเสร็จ ดลชนกเชิญยศกรให้กลับไปนั่งรอด้านนอก หญิงสาวเก็บจานชามไปล้าง
์
คว่ าเรียบร้อย เช็ดมือจนแห้งพร้อมสวมถุงมือใหม่อกครั้ง แล้วหันมาน าแม่พมพที่บรรจุเนื้อเค้กออก
ี
ิ
จากเตา เป่าพดลมเบา ๆ ให้คลายความร้อน ก่อนปาดครีมลงพนจนทั่วแล้วแต่งหน้าเค้กตามที่ชาย
ื้
ั
หนุ่มสั่ง ไม่นานนักเคกวานิลลาก็ถูกดลชนกตกแต่งโฉมหน้าด้วยลวดลายดอกกุหลาบสีแดงสดวางเรียง
้
กันเป็นรูปหัวใจ เสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจึงเดินไปยังปากประตู ส่งเสียงถามชายหนุ่มว่าจะให้เธอเขียน
หน้าเค้กว่าอย่างไร
“เอาเป็น…LOVE YOU FOREVER สั้น ๆ ง่าย ๆ แล้วกันครับ” ยศกรตอบพร้อมกับ
ปิดหน้าจอโน้ตบุ๊คแล้วเก็บมันลงกระเป๋าอย่างรู้เวลา
ไม่นานนักดลชนกก็เดินออกมาพร้อมกล่องใส่เค้กที่คาดทับด้วยริบบิ้นสีชมพูสด เธอวางมันลง
บนโต๊ะข้าง ๆ กับกระเป๋าโน้ตบุ๊คของชายหนุ่ม ทันทีที่สายตาของยศกรมองผ่านแผ่นพลาสติกใส
ด้านบนเข้าไปเห็นหน้าเค้กข้างในเขาถึงกับท าตาโตก่อนคลี่ยิ้ม
ดลชนกคิดราคาเค้กวาเลนไทน์ของยศกรเท่ากับราคาเค้กหนัก 2 ปอนด์ทั่วไป แต่ชายหนุ่ม
ี
กลับไม่ยอม เขาให้แบงก์ห้าร้อยกับเธอ ก่อนกล่าวขอบคุณอกครั้ง แล้วผลุนผลันออกจากร้านไป
โดยไม่รอเงินทอน
ดลชนกกลับมาถึงบ้านในเวลาสี่ทุ่มเศษ ชั้นล่างยังเปิดไฟสว่าง มารดาของเธอเป็นคน
เดินออกมาเปิดประตูรั้วให้ ปกติแล้วช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ทุกคนในบ้านต่างแยกย้ายไปพกผ่อนยังห้อง
ั
้
่
ของตน พอกับแม่ผู้มีชีวิตเพงผ่านพนวัยเกษียณมักนั่งท าสมาธิในห้องพระก่อนเข้านอน แต่คงเป็น
ิ่
เพราะความห่วงใยในตัวเธอ แม่จึงปล่อยให้พ่อนั่งสมาธิตามล าพัง
่
“เหนื่อยมั้ยลูก ทานอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวแม่จะไปอนกับข้าวให้นะจ๊ะ” แม่ของหญิงสาวเอย
ุ่
ถามขณะเดินน าหน้าเธอเข้าบ้าน
“ดลทานมาแล้วค่ะแม่ คุณยศเขาซื้ออาหารมาเผื่อน่ะค่ะ” เธอตอบพร้อมทิ้งตัวลงบนโซฟาใน
ห้องรับแขก โดยมีมารดาเดินตามมานั่งข้าง ๆ
