Page 21 - วรรณคดีลำนำ ป
P. 21

บทที่ ๑   ดอกสร้อยแสนงำม






                 ธรรมชาติ                  (อ่านว่า ท�า - มะ - ชาด)


                                           ความเปนไปเปนอยู่ตามปกติธรรมดา


                                                                 ึ
                                                                                           ิ
                                                   ิ
                                                          ิ
                                           ของส่งใดส่งหน่ง  เช่น  ธรรมชาตของ
                                           นก  ธรรมชาตของคน  ธรรมชาติของ
                                                                ิ
                                           ปาไม้ เปนต้น

                 นกขมิ้น                   (อ่านว่า นก - ขะ - มิ่น)


                                           ชื่อนก  มีหลายชนิด  หลายสี  แต่ที่


                                                                                ิ
                                           คนไทยรู้จักดีคือนกขม้นสีเหลือง

                                           อ่อนๆ



                                             ื
                        ุ
                                                                                   ี
                 นกขนทอง                   ช่อนกในวงศเดียวกับนกเอ้ยง ขนส                       ี
                                                   ื
                                           ด�าเล่อมเปนมัน ท่ปกมีขนสีขาวแซม
                                                                      ี
                                           ปากสีแสด ขาและตีนสีเหลืองจัด


                                           ร้องเลียนเสียงคนหรือเสียงอ่นๆ
                                                                                          ื

                                           บางอย่างได้


                                                                                              ั
                          ื
                 ปรบมอ                     ใช้ฝามือสองข้างตบกันหลายๆคร้ง
                                           เพื่อแสดงความพอใจหรือยินดี


                 เผื่อแผ่                  เอื้อเฟื้อ






          1๒                                                                        หน้ำสิบสอง
   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25   26