Page 78 - Proceeding_รวมปก_Neat
P. 78
76
หลักกำรที่ 1 ค ำนึงถึงประโยชน์ทำงเศรษฐกิจเป็นหลัก
หลักกำรที่ 2 ค ำนึงถึงช่วงเวลำที่ยังเหลืออยู่ของชีวิต
หลักกำรที่ 3 ค ำนึงถึงควำมสำมำรถและประสิทธิภำพของทุนมนุษย์
หลักกำรที่ 4 ค ำนึงถึงมูลค่ำของเงินตำมเวลำ
ภำยใต้หลักกำรทั้ง 4 ประกำรนี้ มีกำรใช้เทคนิคที่หลำกหลำยในกำรประเมินมูลค่ำของชีวิตและมีกำร
วิพำกษ์วิจำรณ์ทำงวิชำกำรอย่ำงเข้มข้นถึงข้อดีและข้อเสียของวิธีกำรแต่ละประเภท อำทิ ผลงำนของ Dickert
et al (2015), Kuchyna (2015), Thomas and Vaughan (2015), Brousselle, Benmarhnia and Benhadj
(2016) ท ำให้เกิดกำรแสวงหำวิธีกำรที่ดีขึ้นในกำรประเมินมูลค่ำของชีวิตและกำรตีกรอบในกำรประเมิน
ให้แคบลง เช่น กำรประเมินเพียงในเรื่องใดเรื่องหนึ่งในกลุ่มเป้ำหมำยของประชำกรกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งเท่ำนั้น
โดยไม่พยำยำมที่จะขยำยผลกำรประเมินออกไปส ำหรับทั้งประเทศหรือส ำหรับประชำกรทุกกลุ่มอำยุ
ทั้งนี้ เพื่อที่จะสำมำรถแก้ปัญหำของควำมเกินจริง (Overclaimed) ของผลกำรประเมิน
กำรศึกษำนี้ใช้แนวคิดผู้ใหญ่สมมูล (Adult equivalence) จำกงำนวิจัยเรื่องกำรประมำณค่ำอุปสงค์
ของผู้บริโภค ค่ำผู้ใหญ่สมมูล และกำรกระจำยรำยได้ในประเทศไทย พ.ศ. 2531, 2533 และ 2535
ของ ศำสตรำจำรย์ ดร. อิศรำ ศำนติศำสน์ (2538) เป็นแนวทำงในกำรค ำนวณค่ำแรงงำนสมมูล
(Labor equivalence) โดยในงำนวิจัยดังกล่ำวค ำนวณค่ำผู้ใหญ่สมมูลจำกค่ำใช้จ่ำยที่จ ำเป็นส ำหรับ
กำรด ำรงชีวิตของเด็กเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่และเชื่อมโยงควำมสัมพันธ์ระหว่ำงค่ำใช้จ่ำยกับรำยได้ที่หำมำได้
ซึ่งผลกำรศึกษำพบว่ำ ค่ำผู้ใหญ่สมมูลของเด็กในกรุงเทพฯ มีค่ำเท่ำกับร้อยละ 25.88 ของผู้ใหญ่ในกรุงเทพฯ
เด็กในเขตเทศบำลมีค่ำเท่ำกับร้อยละ 57.15 ของผู้ใหญ่และเด็กนอกเขตเทศบำลมีค่ำเท่ำกับร้อยละ 53.23
ของผู้ใหญ่ ซึ่งมีเหตุผลว่ำเด็กในชนบท (อำยุน้อยกว่ำ 20 ปี) สำมำรถช่วยครอบครัวหำรำยได้ได้มำกกว่ำ
เด็กในเมืองและในอีกมิติหนึ่ง คือ รำยได้ของผู้ใหญ่ในเมืองสูงกว่ำรำยได้ของผู้ใหญ่ในชนบทมำก ท ำให้สัดส่วน
ของกำรสร้ำงรำยได้ของเด็กในกรุงเทพฯ ยิ่งห่ำงจำกรำยได้ของผู้ใหญ่ในกรุงเทพฯ
