Page 246 - สอนสนุก สร้างสุข สไตล์สาธิตปทุมวัน เล่ม 3
P. 246
244 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปทุมวัน
หน้าชุมชน ซึ่งครั้งหนึ่งผมลองให้นักศึกษาได้ลองออกมาพูดแสดง
ความคิดเห็น พระเจ้า!! เวลาเหมือนถูกหยุดไว้ มันผ่านไปช้ามากจน
ผมคิดว่าพวกเขาช๊อคตายไปแล้วหรือเปล่า กว่าจะเป่าคำพูดออกมา
ได้ทีล่ะคำ ผมลุ้นจนหายใจไม่ออก แน่นหน้าอกตามไปติด ๆ
สิ่งที่ผมคิดว่าจะเอามาสอนนี่ ล้มกระดานไปทั้งหมด
ต้องมาตั้งต้นใหม่หมดเลย งานยากเลยทีนี้ อ้อ ลืมบอกทุกคนไปว่า
ผมได้รับบัญชาให้สอนเด็กที่ทุกคนคิดว่าสอนได้ยากที่สุด คือ เด็กพละ
และศิลปะ ปี 2 และได้สอนนักศึกษาคณะที่หน้าโหดมากคือ
คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม ปี 1 หากคิดถึงหน้าไม่ออกให้คิดถึงว่า
ผมกำลังยืนสอนเสก โลโซ 100 คน ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าผมจะรอดชีวิต
ออกไปจากคาบแรกได้หรือเปล่า
ผมพยายามใช้ประสบการณ์จากสาธิตมาขู่เขาแต่ก็
นั่นแหละพวกเขาใช้ความนิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว คือ ไม่มีปฏิกิริยา
อะไรทั้งนั้น ผมคิดว่าพวกเขาตายด้วยซ้ำ ภาวะหนึ่งที่ผมคิดว่าคือ
ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่มาก แปลกนะ สอนไปสอนมาแล้วรู้สึกว่า
อาจารย์โง่เองไปเลย
ผมรู้สึกว่าพวกเขามาเพื่อให้มันจบ ๆ ไป (ซึ่งก็ดีที่เขายัง
มาเรียน ไม่โดดเรียนไปสยาม อาจด้วยเพราะคงไกลไป) ขาดความ
กระตือรือร้น ขาดเป้าหมายในชีวิต ขาดแรงจูงใจที่ดีในการเรียน
นั่นเองที่ทำให้ผมไปหาสาเหตุที่พวกเขาเป็นแบบนั้น
