Page 39 - 02 รายงานวิชาการจังหวัดประจวบคีรีขันธ์

- 17 -

ี
อยางไรก็ตามการศึกษาปริมาณน้ำฝนท่มีผลตอการเกิดดินถลมยังตองพิจารณารวมกับการเปลี่ยนแปลง
ึ่
ุ

ี
ของระดับน้ำใตดิน ซงมวงจรการเปลี่ยนแปลงแตกตางกันในแตละฤดูกาล และเปนสาเหตหลักใน
การเคลื่อนตัวของมวลดิน
2.4 แนวความคิดเกี่ยวกับการทำแผนที่พื้นที่ออนไหวตอการเกิดดินถลม

ึ
่
ภัยพิบัติทางธรรมชาติ คือ “ภัยพิบัตท่มีโอกาสเกดขน ในชวงระยะเวลาใดเวลาหนึงภายใน
ี
ิ
ิ
้
ึ

บริเวณที่เกิดปรากฏการณธรรมชาติอาจสรางความเสียหาย” (Varnes, 1984) คำจำกดความรวมถงขนาด
ั
ท่ต้งทางภูมิศาสตร และคาบอบัติซ้ำของการเกิด (Carrara and Pike, 2008) ซงขนาดจะเปนตัวบงบอก
ี
่
ุ
ั
ึ
ื
ิ

ึ
ิ
ความรุนแรงของปรากฏการณทางธรรมชาต ซ่งเปนเง่อนไขทางพฤตกรรมและพลังของการทำลายลาง
ึ
้
ั
่

ั
ี
ทตงทางภูมศาสตรจะเปนตวบงชีถงการระบุสถานท่ทอาจเกดปรากฏการณ เวลาจะเปนตวบงชีถงความถ ่ ี
้
ิ
ี
่
ั
้
ิ
ึ
ี
ของเหตุการณ (temporal frequency)
ี
ิ
ึ
ิ
ั
ิ
่
การประเมนอนตรายจากภัยพบัตดนถลมจึงตองคำนึงถง ขนาดทตั้ง และเวลาของท้งปจจัย

ั
ิ
ควบคุมและปจจัยกระตุน (Ayalew and Yamagishi, 2005; Dahal and others, 2008) อยางไรก็ตาม
ี่
เปนการยากทจะทำนายคณลักษณะที่สำคัญทงสามประการดังทกลาวมา โดยเฉพาะอยางยิ่งชวงเวลาทจะ
ี่
ุ
ี่
ั้
ุ
ิ

เกดเหตุการณ นอกจากนีทงตวแปรภายใน (ปจจัยควบคุมดินถลม) และตวแปรภายนอก (ปจจัยกระตน)
ั
้
ั
้
ั

ี
่
ิ
ี่
ถูกใชในการกำหนดการเกิดภัยพบัติดินถลมในพนท (Cevik and Topal, 2003) ตัวแปรภายในทเปน
ื้

้
ิ
ตัวกำหนดความออนไหวตอการเกิดดนถลมประกอบดวย ธรณวิทยาของชันหิน (bedrock geology)
ี
ธรณสัณฐานวิทยา (geomorphology) ความหนาของชันดิน (soil depth) ชนิดของดิน (soil type)
ี
้
ระดับของความลาดชัน (slope gradient) หนารับน้ำฝนของความลาดชัน (slope aspect) ความนูนลาด
(slope convexity) ความเวาโคงลาด (slope concavity) ระดบความสูงจากระดบน้ำทะเลปานกลาง
ั
ั

(elevation) คณสมบัตทางวิศวกรรมของวัสดุธรณท่มีความลาดชัน รูปแบบของการใชประโยชนท่ดิน
ี
ุ
ี
ี
ิ
่
(land use pattern) รูปแบบของทางน้ำ (drainage pattern) และอน ๆ (Dahal and others, 2008)
ื

ี่

ี
ื้
ิ
ี่
ตัวแปรภายนอกทเปนตัวกระตุนใหเกดดินถลมในพนททมความออนไหวประกอบดวย ฝนตกหนัก
ี่
ุ
แผนดินไหว การประทของภูเขาไฟ (Cevik and Topal, 2003) หรือการละลายของหิมะ (Malamud
and others, 2004)

ิ
ความออนไหวตอการเกดดนถลม (landslide susceptibility) นิยมใชกนอยางกวางขวาง
ั

ิ
่
(Akgün and Bulut, 2007) และใชแทนทคำวา “ความเสียงภัยดินถลม” (landslide hazard) เนืองจาก
่
ี
่


ึ

สามารถกำหนดพนทเสี่ยงภัยดินถลมไดโดยไมตองอางถงเวลาและขนาด (Dai and Lee, 2001)
ื้
ี่
ี่
ื
นอกจากนี้ความออนไหวตอการเกิดดินถลมคอ ความเปนไปไดที่จะเกิดดินถลมในอนาคตในพนที่ทกำหนด
ื้

ั
ี
ิ
ั
ื
่
ั
้
ั
ข้นอยูกบทงสองตัวแปรคอ ตวแปรภายในทเปนปจจัยควบคุมการเกิดดนถลม และตวแปรภายนอกท ่ ี
ึ
เขามากระตุนมีความแตกตางขึ้นอยูกับเฉพาะพื้นที่ และเกิดขึ้นชั่วคราว