Page 166 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 166

The byzantine                                                   babypigU


                                                       ้
                                                                    ้
                        ้
                ยันขอบหนาต่างปล่อยรางของตัวเองลงมาดานล่างดวยพลังธาตุลม เทาของ
                                                 ้
                                  ่
                                                         ้
           วาเลนเซียแตะถึงพื้นดินอย่างนุมนวลไรแรงกระแทกใดๆ มุงหนาวิ่งไปยังลานกวางที่
                                        ้
                                  ่
                                                                     ้
                                                      ่
                                          ้
                                                    ็
           เขาเคยเห็นในความฝน ทะยานไปดานหนาดวยความเรวเกนขีดจ ากัด
                                                       ิ
                                     ้
                           ั
                                            ้
                                    ้
                             ู
                             ้
                                                                   ้
                แต่วาเลนเซียไม่รว่าลานกวางแห่งนั้นมันอยูที่ใด เขาเพียงสิ่งไปขางหนาโดยไม่
                                                ่
                                                               ้
                                            ิ
            ู
            ้
           รจุดหมายปลายทาง จนกระทั่ง...เขาพบหญงสาววัยกลางคนที่กาลังเดินกะเผลกๆ

                                              ้
                            ั
           ขาขางขวาของเธอไดรบบาดเจบ วาเลนเซียจึงตองหยุดชะลอตัวลงเพื่อช่วยเหลือเธอ
                                  ็
                           ้
              ้
                “ท่าน เจบมากไหม”หญงวัยกลางคนหันหนาไปดานขางเมื่อมีสัมผัสอุนๆ
                                                ้
                                  ิ
                                                    ้
                       ็
                                                                   ่
                                                       ้
             ิ
           บรเวณไหล่ของเธอ
                “ไม่เปนไร ขอบคุณเจาที่ถามไถ่”
                     ็
                                ้
                                                              ์
                                   ้
                เธอส่ายหนา พลางยิ้มใหกับเด็กหนุมรางบอบบางผมสีบลอนดทอง และมี
                                          ่
                                            ่
                        ้
           ดวงตาสีฟ้าสวย คลายกับลูกชายคนเล็กของเธอที่หายไปไม่มีผิด
                          ้
                                             ้
                                        ้
                                     ็
                และหนาตาของเด็กหนุม...กละมายคลายกับเธอตอนวัยสาวเพียงแค่ผมสั้น
                                 ่
                      ้
           กว่า
                วาเลนเซียตาเบิกกวางเมื่อหญงวัยกลางคนนั้นหันหนามา ราวกับว่าเขาก าลัง
                                                       ้
                               ้
                                       ิ
           จองมองตนเองในกระจก ผมสีบลอนดทองของเธอยาวสลวย ดวงตาสีฟ้าน ้าทะเล
                                       ์
            ้
                          ้
           เหมือนกันกับเขา เวนเสียแต่เธอมีรองรอยของอายุที่มากขึ้น ไม่ดูเด็กเหมือนกับวา
                                     ่
           เลนเซียในตอนน้  ี
                แปลก..ที่วาเลนเซียรสึกอุนใจที่เธอจับมือของเขา
                               ู
                                   ่
                               ้
                “ท่านก าลังจะไปไหนหรอ”
                                  ื
                                                       ้
                                  ้
                                            ้
                                       ี
                                     ้
                “ไปที่ลานดินทายเมือง ขาตองรบไปหามลูกชายของขา”
                           ้
                “งั้นเราขอใหท่านเราไปดวยไดไหม”
                                      ้
                         ้
                                  ้
                                         166
   161   162   163   164   165   166   167   168   169   170   171