Page 6 - รายงาน1 กฎหมาย

 หากเป็นกรณีที่ผู้ฝากอนุญาตให้ผู้รับฝากใช้ทรัพย์สินที่ฝากได้ หรืออนุญาตให้บุคคลภายนอกใช้ หรือ

อนุญาตให้บุคคลอื่นดูแลรักษาทรัพย์สินที่ฝาก หากเกิดการสูญหายหรือเสียหายแก่ทรัพย์สินที่ฝากเพราะ
เหตุสุดวิสัยหรือบุคคลภายนอก ผู้รับฝากก็ไม่ต้องรับผิด
 แต่หากความสูญหายหรือบุบสลายเกิดจากการกระทําหรือความผิดของผู้รับฝาก เช่นนี้ผู้รับฝากก็ต้องรับ

ผิดในความเสียหายที่เกิดขึ้น
2.3 หน้าที่สงวนรักษาทรัพย์สินที่รับฝาก

 มาตรา 659 “ถ้าการรับฝากทรัพย์เป็นการทําให้เปล่าไม่มีบําเหน็จไซร้ท่านว่าผู้รับฝากจําต้องใช้ความ
ระมัดระวังสงวนทรัพย์สินซึ่งฝากนั้นเหมือนเช่นเคยประพฤติในกิจการของตนเอง

ถ้าการรับฝากทรัพย์นั้นมีบําเหน็จค่าฝาก ท่านว่าผู้รับฝากจําต้องใช้ความระมัดระวังและใช้ฝีมือเพื่อ
สงวนทรัพย์สินนั้นเหมือนเช่นวิญญูชนจะพึงประพฤติโดยพฤติการณ์ดั่งนั้น ทั้งนี้ย่อมรวมทั้งการใช้ฝีมืออันพิเศษ

เฉพาะการในที่จะพึงใช้ฝีมือเช่นนั้นด้วย
หน้าที่ในการสงวนรักษาทรัพย์สินตามมาตรา 659 แบ่งออกเป็น 3 ระดับ

1) ระดับปกติเช่นที่ผู้ฝากประพฤติปฏิบัติในกิจการของตน ถ้าเป็นการฝากทรัพย์แบบไม่มี

บําเหน็จค่าฝาก
 กรณีนี้ เป็นการฝากทรัพย์ที่ไม่มีบําเหน็จหรือค่าตอบแทน ผู้รับฝากจึงดูแลรักษาทรัพย์ตามปกติดังเช่นที่

ตนปฏิบัติในการดูแลทรัพย์สินของตนเอง ไม่มีหน้าที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ

ฎ.1527/2542 โจทก์นํารถยนต์จอดฝากจําเลยไว้ที่หน้าร้านของจําเลย โดยไม่มีบําเหน็จค่าฝาก

ต่อมารถยนต์ของโจทก์หายไป ข้อเท็จจริงที่โจทก์จําเลยนําสืบรับกันว่ารถยนต์ของจําเลยจอดไว้ที่
หน้าร้านของจําเลยเป็นประจําเช่นเดียวกัน ถือได้ว่าจําเลยผู้รับฝากได้ใช้ความระมัดระวังสงวน

ทรัพย์สินรถยนต์ของโจทก์เหมือนเช่นเคยประพฤติในกิจการของจําเลยแล้ว

 ในการที่ผู้รับฝากจะปฏิเสธไม่ต้องรับผิดเพื่อการสูญหายหรือเสียหายของทรัพย์สินที่ฝากนั้น เป็นหน้าที่

ของผู้รับฝากที่จะต้องพิสูจน์ให้ศาลเห็นว่าตนได้ดูแลรักษาทรัพย์สินที่ฝากไว้เช่นที่เคยประพฤติปฏิบัติ
ในกิจการของตนเอง
 แต่หากพิสูจน์ไม่ได้ ผู้รับฝากก็ต้องรับผิด

ฎ.506/2472 รับฝากทรัพย์โดยไม่มีบําเหน็จ เมื่อถูกผู้ร้ายลักทรัพย์นั้นไป ตนไม่นําสืบว่าได้ใช้

ความระมัดระวังตามสมควรแล้วต้องรับผิดต่อผู้ฝาก