Page 7 - รายงาน1 กฎหมาย
P. 7

2)  ระดับที่วิญญูชนประพฤติปฏิบัติ กรณีเป็นการฝากทรัพย์แบบมีบําเหน็จค่าฝาก และถ้า

                       การดูแลรักษาทรัพย์สินนั้นต้องใช้ฝีมือความรู้ความสามารถพิเศษของตนในการดูแลรักษาทรัพย์สิน
                       ผู้รับฝากก็ต้องกระทําเช่นนั้นด้วย



                                   ระดับนี้ ไม่ต้องมองที่ตัวผู้รับฝาก แต่เปรียบเทียบกับบุคคลทั่วไปว่าในภาวะเช่นนั้นควรใช้
                                     ความระมัดระวังเพียงใด


                                     ฎ.1801/2520 การฝากทรัพย์ที่มีบําเหน็จค่าฝาก ผู้รับฝากจําต้องใช้ความระมัดระวัง

                              และใช้ฝีมือเพื่อสงวนทรัพย์สินที่ฝากเหมือนเช่นวิญญูชนจะพึงประพฤติโดยพฤติการณ์
                              ดังนั้น ทั้งนี้ย่อมรวมทั้งการใช้ฝีมืออันพิเศษเฉพาะการในการที่จะพึงใช้ฝีมือเช่นนั้นด้วย

                              ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 659 วรรคสอง

                                     จําเลยที่ 1 เจ้าของปั๊มนํ้ามันรับฝากรถยนต์ของโจทก์ไว้และรับเงินค่ารับฝาก เมื่อ

                              รถยนต์สูญหายโดยนําสืบไม่ได้ว่าสูญหายเพราะเหตุใด ต้องถือว่าจําเลยที่ 1 ประมาท
                              เลินเล่อขาดความระมัดระวัง จําเลยที่ 1 ต้องรับผิดต่อ



                                     ฎ.555/2553 รถยนต์กระบะคันพิพาทเข้าซ่อมที่อู่ของจําเลยที่ 2 และในระหว่างที่

                              ทําการซ่อมรถยนต์ได้ถูกคนร้ายลักไป ถือได้ว่ารถยนต์กระบะพิพาทอยู่ในความ
                              ครอบครองของจําเลยที่ 2 ดังนั้น จําเลยที่ 2 จะต้องเก็บรักษารถยนต์กระบะคันพิพาทไว้ใน

                              ที่ปลอดภัยในระหว่างการซ่อม ทั้งต้องใช้ความระมัดระวังตามสมควรเพื่อมิให้รถยนต์

                              กระบะคันพิพาทต้องสูญหายหรือเสียหาย เมื่อข้อเท็จจริงรับฟังได้อย่างแน่ชัดว่าจําเลยที่ 2
                              นํารถยนต์กระบะคันพิพาทไปจอดไว้บริเวณที่ว่างหน้าอู่โดยไม่มีรั้วรอบขอบชิดอันเป็น

                              เครื่องป้ องกันการเคลื่อนย้ายรถยนต์และไม่ได้จัดให้มีผู้ดูแลรักษารถยนต์แต่อย่างใด ทั้งเมื่อ

                              รถยนต์คันพิพาทหายไปจําเลยที่ 2 ก็ได้ชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ ช. เจ้าของรถยนต์กระบะคัน
                              พิพาทเป็นเงินจํานวน 100,000 บาท

                                     ซึ่งเท่ากับว่าจําเลยที่ 2 ยอมรับผิดในเหตุที่รถยนต์กระบะคันพิพาทหายไปใน

                              ระหว่างที่อยู่ในความครอบครองของตน ตามพฤติการณ์ดังกล่าวนับได้ว่า เป็นความ
                              ประมาทเลินเล่อของจําเลยที่ 2 ที่ไม่ใช้ความระมัดระวังตามสมควรเพื่อป้ องกันมิให้รถยนต์

                              กระบะคันพิพาทต้องสูญหาย การปฏิบัติต่อลูกค้าของจําเลยที่ 2 ในการนํารถยนต์ที่นํามา

                              ซ่อมแล้วไม่เสร็จจอดไว้บริเวณหน้าอู่ มิได้เป็นการแสดงให้เห็นว่าจําเลยที่ 2 ได้ใช้ความ

                              ระมัดระวังตามสมควรเพื่อป้ องกันมิให้รถยนต์สูญหายแต่อย่างใดและการที่ไม่เคยมีรถยนต์
                              สูญหายหรือได้รับความเสียหายมิได้เป็นหลักประกันว่าจําเลยที่ 2 ได้ใช้ความระมัดระวัง

                              ตามสมควรแล้ว
   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12