Page 118 - หนังสือประวัติศาสตร์ชาติไทย ม.ปลาย

108

5.3 การแสดงพื้นเมืองภาคอีสาน
การแสดงพื้นเมืองภาคอีสาน เปนศิลปะการรําและการละเลนของชาวพื้นบานภาคอีสาน

ิ
ี่
หรือภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย เพื่อตอบสนองผลทางจิตใจทมีตอการนับถือลัทธความเชื่อ
ิ
ตาง ๆ และการนับถือพุทธศาสนา ดังนั้น การแสดงศิลปะในภูมภาคนี้จึงเนนที่การระบา รําฟอน
ํ
เพื่อการบวงสรวงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และการเฉลิมฉลองเทศกาลอันเกี่ยวของกับพุทธศาสนา ซึ่งแบบแผน
ี่
ั้
ดั้งเดิมของการรําฟอน ไดแก ฟอนผูไทย หรือรําซวยมือ เซิ้งบงไฟ เครื่องดนตรีทใชบรรเลง
ประกอบการรํา ไดแก แคน และกลองหาง เปนหลัก นอกจากนี้ยังมี พิณ กลองตุม (ตะโพน) หมาก
กลิ้งกลอม (โปงลาง) สิ่ง (ฉิ่ง) แสง (ฉาบ) หมากกั๊บแกบ (กรับ) ฆองโหมงและพังฮาด (ฆองโบราณ
็

ไมมีปุม) ผูบรรเลงดนตรีเปนชาย
ี่
ี
นอกจากนี้ศิลปะการแสดงที่จัดเปนการละเลนดั้งเดิมของชาวอสานทไดรับความ

ี่
ั
ี

นิยมและเปนที่รูจักอยางแพรหลายในสมยรัชกาลท 5 คือ หมอลํา และหนังตะลุงอสาน ซึ่งใช

เครื่องดนตรีพื้นบานประกอบ ไดแก ระนาดเอก ซออู แคน กลองทัด ตะโพน ฉิ่ง ฉาบ

ภาพ : การแสดงรําฟอนทางภาคอีสาน หมอลํา
ที่มา : https://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9480000159535

5.4 การแสดงพื้นเมืองภาคใต

ื
ี
การแสดงพื้นเมองภาคใต มความแตกตางไปจากภาคอื่น ๆ เนื่องจากสภาพ
ั

ิ
ภูมิศาสตร เศรษฐกิจและสังคม กอใหเกดการแสดงอารมณอยางเรียบงาย ประสมประสานไปกบ


ภาพสะทอนของการทํางานและการตอสูในชีวิต การละเลนจึงมความเดนในดานการสื่อความคิด
ี
ี่
การใชภาษาที่ขับรองดวยบทกลอน เนนทลํานําและจังหวะ เครื่องดนตรีทใชประกอบการละเลน
ี่
ไมเนนเครื่องดีด สี เหมือนภาคอื่น ๆ ลีลาการรายรํามีจังหวะฉับไว