Page 156 - ทักษะการเรียนรู้ (ทร31001) ม.ปลาย
P. 156
146
อยา่ ง แลว้ ก็ข้ึนจากบา้ นที่สุราษฎร์ธานีมาเรียนรามคาแหง วนั หน่ึงคิดถึงบา้ นและเพ่ือน ๆ ก็ เลยกลบั ไปเยี่ยม
เพอื่ น ตารวจกม็ าลอ็ คตวั พาเขา้ ไปบา้ นทนั ที ผมเจอขอ้ หาคดีสูญกญั ชาและถูกคุมประพฤติ 3 ปี
บางคร้ังเคยเจอเหตุการณ์หนั หลงั ชนกนั กบั เพ่ือน 2 คน แลว้ มีคนลอ้ มรุมกระทืบกวา่ 20 คน ส่วน
หน่ึงอาจจะด้วยผมเป็ นคนมีเพื่อนเยอะ พอใครมาขอความช่วยเหลือผมก็ช่วย พอใครเกิดเรื่องอะไรข้ึน
ก็ตอ้ งเขา้ ไปช่วยทุกที แต่อยา่ งที่บอกครับ ผมก็มีขีดจากดั การช่วยเหลือของผมอยู่ มี 2 ขอ้ ท่ีผมจะไม่เขา้ ไปช่วย
นน่ั คือ การไปหาเร่ืองคนอื่นก่อน แลว้ ก็ตอ้ งไม่ใช่เร่ืองผหู้ ญิง เพราะถา้ เป็ น 2 กรณีน้ี ผมจะไม่ช่วยเหลืออยา่ ง
เดด็ ขาด
อยหู่ ่างบา้ นอยหู่ ่างครอบครัว เบ้ืองหลงั ผมจะเป็ นแบบน้ีตลอด แต่พอเขา้ บา้ นป๊ ุบ ผมก็จะกลายเป็ น
ลูกชายท่ีน่ารัก เป็นหลานท่ีเรียบร้อยในสายตายา่ ไปในทนั ที เพราะอะไรเหรอครับ ก็เพราะผม มีรางวลั เยาวชน
ดีเด่นแห่งชาติ ประจาปี 2544 การันตีไงครับ ผมเป็ นคนเรียนเก่ง เคยเป็ นตวั แทนของโรงเรียนไปประกวด
โครงงานวิทยาศาสตร์ไดท้ ่ี 1 ของประเทศ ก่อนจะไปแข่งระดบั นานาชาติ ที่ประเทศมาเลเซีย ผลก็คือ ไดร้ ับ
รางวลั ชนะเลิศดา้ นส่ิงแวดลอ้ มกลบั มาครับ
กระทงั่ ช่วงท่ีถูกคุมความประพฤตินน่ั ละครับ ครอบครัวถึงรู้ถึงพฤติกรรมผมท้งั หมด แต่เม่ือทุก
อยา่ งมนั มาถึง ทุกคนก็ตอ้ งยอมรับ ซ่ึงในใจส่วนลึกตอนน้นั ผมแคร์ความรู้สึกของยา่ มาก ผมรักยา่ มาก เพราะ
ท่านเล้ียงผมมาต้งั 12 ปี ผมไม่อยากใหท้ ่านเสียใจ แตเ่ ม่ือเร่ืองมนั แกไ้ ขไม่ไดเ้ สียแลว้ สิ่งท่ีผมจะทาได้ คือ การ
ปรับปรุงตวั ใหม่ เพ่อื สร้างความเช่ือมนั่ ใหท้ ุกคน ใหค้ ุณยา่ กลบั มาอีกคร้ัง
ผมตดั สินใจเดินทางเขา้ กรุงเทพฯ เพื่อมาเรียนที่มหาวทิ ยาลยั รามคาแหงอยา่ งที่ต้งั ใจเอาไว้ โดยเลือก
คณะรัฐศาสตร์ เอกการเมืองการปกครอง ผมอยากพิสูจน์ตวั เองให้ทุกคนเห็น ท้งั จะหาเงิน เรียนเองโดยไม่ขอ
ทางบา้ น
ผมใชเ้ วลาเรียนปริญญาตรีที่มหาวทิ ยาลยั รามคาแหง 3 ปี จบ ท่ีสาคญั คะแนนเฉียดฉิววา่ จะได้ เกียรติ
นิยมอนั ดบั 1 ดว้ ยนะครับ บางคนอาจสงสัยวา่ เป็ นไปไดย้ งั ไง เรียนไปดว้ ยทางานไปดว้ ย ที่สาคญั การทางาน
ของผม คือ การหาเงินมาไดด้ ว้ ยความสุจริต 100 % ครับ
งานสุจริตท่ีผมทาท่ีแรกก็คือท่ีบริษทั ซีพี ผมทาในส่วนงานประสานกิจการสัมพนั ธ์ แลว้ ก็ทา
ออร์แกไนซ์ ซ่ึงรายไดจ้ ะอยทู่ ี่วนั ละ 200 บาท เรียกไดว้ า่ ตอนน้นั ใครใชใ้ หท้ าอะไรผมทาหมด ขอแต่วา่ อยา่
ให้ผมทาผิดกฎหมาย ซ่ึงผมทางานไดป้ ระมาณ 3 เดือน ก็มีการข้ึนเงินให้ผมเป็ นวนั ละ 500 บาท มนั ทาใหผ้ ม
ดีใจมาก เพราะการไดท้ างานที่นี่ก็เหมือนเป็ นการเปิ ดโลกทศั น์หลายอยา่ งทางความคิดให้ผม ไดก้ า้ วมาถึงทุก
วนั น้ี
หลายคนอาจจะสงสัยวา่ แลว้ คดีควบคุมความประพฤติที่ติดตวั ผมไม่มีผลกบั สังคม ภายนอกเหรอ
สาหรับผมไม่มีครับ เพราะความผิดมนั ไม่ไดต้ ิดไวท้ ี่หน้าผาก มนั ไม่ไดโ้ ชวใ์ ห้คนอ่ืนเห็น ในเมื่อมีคนให้
โอกาสผมทางาน และทุกคนก็ใหก้ ารตอ้ นรับผม ผมก็ต้งั ใจทางานอยา่ งถึงท่ีสุด ไม่มีใครมานง่ั พูดพล่ามถึง
อดีตที่ผา่ นมาของผม ทุกคนดูที่การทางานการปฏิบตั ิตวั ในวนั น้ีของผมมากกวา่
และจุดเปลี่ยนที่สาคญั ในชีวติ ผมก็คือ ช่วงท่ีเกิดเหตุสินามิครับ ตอนน้นั ผมเป็ นตวั แทนของ บริษทั
ลงไปดูพ้ืนท่ีบา้ นน้าเค็ม จงั หวดั พงั งา ดว้ ยสภาพท่ีเห็นในตอนน้นั มนั เป็ นสภาวะความสูญเสีย ยากจะบรรยาย
