Page 101 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 101

babypigU                                         The Byzantine


                                                 ้
                                                                       ื่
                                                           ื
                 ชายหนุมกมมองใบหนาหวานที่บัดนี้กาลังชอนนัยนตาปรอปรอยหวานเชอม
                                                       ์

                         ้
                                  ้
                       ่
                                                            ้
            ดวยแรงอารมณมองมาที่เขา สติของไจโรหายกระเจิงไปทันที ที่ไดยินเสียงหวานเอ่ย
             ้
                        ์
              ี
                                                        ็
                 ื่
            เรยกชอของตนเอง อีกทั้งยังดวงตาหวานที่เขานึกหลงใหลกสบมองมา -หัวใจของ
                  ่
                                                   ็
                                    ้
            ชายหนุมอันแข็งกระดางพลันเตนระส ่า ไจโรไม่เคยเปนแบบน้มาก่อน...
                            ้
                                                         ี
                                                     ้
                                                                     ้
                                                           ่
                      ้
                             ้
                 ใบหนาคมเห่อรอนขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ จดจองเรอนรางงามที่บิดเราใน
                                                        ื
                                 ี่
                                                              ่
                                                ็
                        ้
            ยามที่เขาแหย่เยากระแทกถถั้น พลางกดความเปนชายที่ขยาดใหญขึ้นในยามที่ถูก
                                                  ้
                          ั
            เยื่อผนังบางตอดรด รบกับจังหวะการสวนสะโพกเขาออกของไจโร
                            ั
                   ื่
                 "ฮอออ"
                                ่
                                                                   ่
                 เสียงครางหงงของรางบอบบางกระตุนความตองการของหมาปาหนุมมากขึ้น
                           ิ
                                                               ่
                                                   ้
                                            ้
                   ้
                                                                        ี่
             ่
                                                                     ิ
                                                                         ็
            ฝามือกรานหยาบยกสะโพกกลมกลึงขึ้นรองรบการสอดแทรกตัวตนที่กระชั้นชดถเรว
                                             ั
                                                                ื
                                ์
                                   ้
                        ้
            ยิ่งกว่าเดิม ในหวงอารมณสุดทายเขาถอดถอนแกนกลางออกมาจนเกอบสุด เหลือไว ้
                                                               ้
                                       ี่
                                     ั
                           ิ่
            เพียงแต่ส่วนหัวที่ปรมน ้าถูกตอดรดถๆจากช่องทางสีหวาน และกดเขาไปอย่างลึกซึ้ง
                                                  ้
                    ็
                             ั
                                           ี
            กระตุกเกรงสองสามคร้งก่อนจะโยกกายรดน ้ารกเขาไปภายในจนหมดทุกหยดหยาด
                                               ั
                                                  ้
                      ิ
                                            ้
                 ไจโรท้งตัวลงกกกอดรางบอบบางไวภายในออมแขน ทั้งที่ส่วนนั้นยังคงคากัน
                                 ่
            ไวอยู เชอมติดสนิทกันอย่างแนบแน่น เพราะกามอารมณจากอาการฮทของวา
              ้
                                                               ี
                  ื่
                                                      ์
                ่
                                                               ้
                                                                  ุ่
                          ้
                                                              ้
            เลนเซียยังคงท าใหไจโรคลั่ง และไฟที่แผดเผารางกายของพวกเขาใหรอนรมมันยังคง
                                              ่
            ติดไฟขึ้นไดทุกเมื่อ
                     ้

                                         ี
                 ทางฝงของเจโรมนั้นยังคงตึงเครยด ชายหนุมยังคงตามหารองรอยที่หลงเหลือ
                                                 ่
                      ั่
                                                             ่
            ไวใหดูต่างหนาของการหายตัวไปของประชาชนหมาปา
              ้
                ้
                                                    ่
                      ้
                                 ้
                                                               ่
                                 ู
                     ้
                            ่
                                                                    ็
                                                                       ้
                 คิ้วเขมขมวดมุนเมื่อรสึกรอนลนอย่างแปลกประหลาด ชายหนุมเองกไม่เขาใจ
                                    ้
                           ้
            นัก ว่าเหตุใดตนถึงรสึกไม่สบายใจและรอนรมตรงส่วนกลางตัวมากมายเกนกว่าปกติ
                                             ุ่
                                                                   ิ
                                          ้
                           ู
                                                        ่
                             ้
                                             ้
                 เจโรมเดินเลี่ยงผูที่ติดตามตนเองมาเขาไปในปา ที่อยูห่างจากเพิงที่พักของ
                                                   ่
                            ้
                                                            ่
                                           ็
                               ้
                                                         ้
            พวกเขาพอสมควร -ถาใหเจโรมเดา เขากคิดว่าตนเองก าลังเขาสูฤดูผสมพันธุ ์
                                          101
   96   97   98   99   100   101   102   103   104   105   106