Page 25 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 25

babypigU                                         The Byzantine


                 “ท าไมมันวุนวายไปกันหมด เกดอะไรขึ้น”นาเรซซมองส ารวจในขณะที่กาวขา
                          ่
                                        ิ
                                                      ์
                                                                       ้
                 ้
            เดินเขาไปในปราสาท
                 “นั่นสิ รบเขาไปหาท่านวันเดอมารกันเถอะ”
                                          ์
                       ี
                          ้
                      ่
                                                                ็
                                                                      ้
                 หมาปาหนุ่มพยักหนาใหกันแลวเรงฝเทาใหกาวเดินอย่างรวดเรว ใบหนาหล่อ
                                             ี
                                           ่
                                              ้
                                                   ้
                                                 ้
                                    ้
                                 ้
                                        ้
                                                   ์
                                                                    ้
                          ็
                                                               ้
                                                                        ้
                                                                      ็
            ฉายชัดถึงความเปนกังวล-เขากลัวว่าพวกของซานตตัสอาจจะบุกเขามาแลวกได ยิ่ง
                             ็
                                                         ่
                                                             ่
                ้
                                  ้
                                   ็

                      ่
            คิดไดดังนั้น รางหนากเดินใหเรวยิ่งขึ้น จนเหมือนกาลังวิ่งอยูรอมรอ
                                       ็
                                                      ์
                                                                    ้
                      ้
                 เมื่อเขามาถึงดานใน เจโรมกเห็นท่านวันเดอมารกาลังยืนกอดอกดวยสีหนา
                                                                         ้
                             ้

            เครงเครยด เขาตรงเขาไปแลวถามถึงสาเหตุของความชลมุนวุนวายที่เกดขึ้น
                                                          ่
               ่
                                 ้
                                                                 ิ
                            ้
                  ี
                 “ท่านวันเดอมาร เกดอะไรขึ้น!!”
                              ์
                                ิ
                          ่
                                                 ้
                  ่
                 รางสูงใหญของเจโรมหยุดลงตรงหนาของผูที่มีอ านาจสูงสุดในบาเซนติโน เขา
                                            ้
                                                        ้
                                                   ็
                                                              ็
                                                      ิ
             ้
            รอนใจและกังวลไปหมด กลัวว่าสิ่งที่ตนคิดมันจะเปนจรง ถาหากเปนเช่นนั้น...คงไม่
            ดีแน่!
                 “ว...วาเลนเซีย”
                                                   ้
                                                                   ี
                 เสียงขาดหายเปนบางช่วงเพราะล าคอที่แหงผาก วันเดอมารเครยดและยัง
                              ็
                                                                ์
                                                                       ี

                ้
                                ้
                                               ้
                                    ื่
            ไม่ไดพักผ่อนเลยตั้งแต่ไดยินเรองราวที่สาวใชประจาตัวของบุตรชายคนเล็กรบมา
            รายงาน
                                                       ์
                                          ื
                 “ท าไมหรอ วาเลนเซียเปนอะไรหรอท่านวันเดอมาร”
                                   ็
                        ื
                 “วาเลนเซียหายตัวไป... ตอนนี้เรากาลังตามหาอยู แต่ออกไปจนทั่วเมืองแลวก ็
                                                                        ้
                                                      ่

            ยังไม่พบ สัตวเลี้ยงประจาตัวกหายไปดวย” ความรสึกโหวงหวิวอางวางเกาะกุมหัวใจ
                                                               ้
                       ์

                                                            ้
                                                  ู
                                                  ้
                                   ็
                                         ้
                                                ้
            ของคนเปนพ่อ เขาไม่เคยคิดว่ามันจะวูบโหวงไดขนาดนี้ หรอมันจะเปนบทลงโทษที่
                    ็
                                                         ื
                                                                ็
            เบื้องบนลงโทษเขากัน
                         ้
                 “เปนไปไดไหมว่าวาเลนเซียจะหนีไป”
                    ็
                                           25
   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30