Page 27 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 27

babypigU                                         The Byzantine


                 น ้าเสียงนุมนวลแผ่วเบาแฝงความสะเทือนใจ น ้าตาหยดหนึ่งของเขาปลิว
                         ่
                                  ้
                                                                        ั
            หายไปกับสายลมดวยความรสึกรวดราวอาลัย วาเลนเซียไม่เคยเสียใจเลยสักคร้งใน
                           ้
                                        ้
                                  ู
                                      ้
             ี
                         ั
                                                                 ็
                      ็
                                  ้
            ชวิต และนี่เปนคร้งแรกที่เขารองไห มันจุกอกจนไม่สามารถพูดออกมาเปนประโยคได  ้
                                      ้
                            ้
                            ู
                     ้
                                  ้
            มันเต็มไปดวยความรสึกตัดพอต่อผูเปนบิดา
                                        ็
                                                              ่
                                                     ่
                                 ่
                                                        ื
                                                      ี
                           ่
                                                                    ่
                 วาเลนเซยไมเข้าใจ วาเหตุใดถงต้องให้เขาไปอยูท่อ่น แล้วทานพอไมสามารถ
                                        ึ
                                                                 ่
                        ี

                                                            ่
                                                ็
                                             ่

                                                  ่
                            ื
                            ่
                                                                       ึ
                ้
            ปกปองเขาได้เหรอ เรองพละกาลังและการตอสู้กไมได้ด้อยไปกวาใครๆ ทาไมถงต้อง
            ทาแบบน้กับเขา
                   ี

                 “ฮวโก ท ายังไงดี เราไม่อยากไป”
                   ิ
                      ้
                                                         ่
                 ตาสีฟ้าสดใสเจอหม่นหมองมองไปอย่างเหม่อลอย ฝามือเล็กลูบศีรษะกลมๆ
                             ื
            ของเจาสุนัขจ้งจอกตัวขนปุยฟู เจาของเรอนผมสีบลอนดสวยวันนี้ดูเศราสรอย
                                                                     ้
                       ิ
                                       ้
                                             ื
                                                          ์
                                                                        ้
                 ้
                                                                         ู
                                  ี
                                                                        ้
                                                          ้
                                                                       ั
            เสียเลยเกน มากเกนจนสิ่งมีชวิตที่นอนหมอบอยู่บนตักของเจานายตนเองนั้นรบรถึง
                    ิ
                           ิ
                 ู
                 ้
            ความรสึกที่ส่งผ่าน
                              ้
                           ้
                                                                  ้
                                           ้
                                 ิ
                  ่
                 รางบางโอบอุมเจาจ้งจอกขนฟูสีสมอมแดงขึ้นมากอด แนบใบหนาสวยไปกับ
                             ิ
            แผ่นหลังทรงสง่าของฮวโก จนมันเปยกปอนไปดวยหยาดน ้าตา
                                                ้
                                ้
                                       ี
                                               ้
                                                                  ่
                 “เราหนีไปจากที่นี่ดีไหม ในเมื่อไม่มีใครตองการเรา เรากไม่ควรอยูที่น”
                                                           ็
                                                                    ี่
                                                           ้
                                                           ู
                 ไม่รอะไรดลใจใหวาเลนเซียตัดสินใจแบบนั้น แต่ความรสึกของเขามันแหลก
                    ู
                    ้
                              ้
                                              ่
                                       ้
            สลายไปตั้งแต่ตอนที่ท่านพ่อบอกใหเขาไปอยูที่อื่น
                   ี
                                 ื
                 ท่ใดเลาจะเทาบ้านเมองตน...
                           ่
                      ่
                           ็
                                               ๋
                                                 ้
                                                                    ้
                 วาเลนเซียเกบของบางส่วนใส่ในกระเปาผา แน่นอนว่าเขาคิดดีแลวที่จะหนี
                                                                      ้
                                ้
                                     ิ
            ออกไปจากที่นี่ ต่อใหเขาตองเผชญอันตรายกับพวกที่ตามล่า หรอสิ่งที่เปนภัยรายต่อ
                            ้
                                                                  ็
                                                            ื
            เขา แต่วาเลนเซียเลือกแลว ขอแค่ไดออกไปจากปราสาทหลังนี้ ท่านพ่อคงจะสบาย
                                        ้
                                ้
            ใจกว่าตอนที่เขาอยู  ่
                 “ลาก่อน”
                                           27
   22   23   24   25   26   27   28   29   30   31   32