Page 83 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 83

babypigU                                         The Byzantine


                                                ั
                                                            ้
                 ไจโรยกยิ้มมุมปากพลางหัวเราะหึเพียงคร้งเดียว มือหนาเทาแขนลงบนโตะ
                                                                       ๊
                         ้
                                            ้
                    ้
                       ิ
            ท างาน แลวเปดมวนกระดาษออกมากางใหนองชายของตัวเองดู
                                             ้
                              ้
                 “ฉันจะเกบเธอไว ตราบใดที่เธอยังมีประโยชนอยู”
                        ็
                                                   ์
                                                     ่
                 “นายจะท าอะไร”
                            ้
                 “ในเมื่อเธอใหก าเนิดสิ่งที่แข็งแกรงยิ่งกว่าทุกสรรพสิ่งที่อยูในโลกนี้ ท าไมไมทา
                                          ่

                                                                        ่
                                                            ่
                       ิ

                                  ่
                              ิ
            ให้เธอให้กาเนดมันมาจรงๆละ”
                                               ๊
                                  ั
                          ๊
                 เจโรมทุบโตะเสียงดังป้ง! ดูเหมือนกับโตะตัวนั้นจะพังลงไปภายในอีกไม่นาน –
              ้
                                                          ้
                                                                 ์
            ใหตายเถอะ ไจโรคิดแบบน้ไดยังไงเขาไม่อยากจะเชอ คิดจะใชประโยชนกับวา
                                ี
                                  ้
                                                  ื่
                                      ้
                                      ู
            เลนเซียเพียงเพราะค าท านายที่ไม่รว่าจรงหรอเท็จ ทั้งๆที่วาเลนเซียไม่ไดรเรองอะไร
                                             ื
                                          ิ
                                                                   ื่
                                                                 ้
                                                                  ้
                                                                  ู
                          ้
            ดวย เขาไม่ยอมใหตัวหอมของเขาถูกไจโรรงแกแน่
             ้
                                            ั
                 “หยุดความคิดของนายซะ!”
                       ็
                               ้
                 “นายเปนใครถึงกลามาสั่งฉัน”
                                      ้
                 “นายท าแบบนั้นกับเธอไม่ได”
                                                ่
                 “ท าไมฉันจะท าไมไม่ได ในเมื่อเธอกเปนคูโชคชะตาของฉัน”
                                            ็
                                             ็
                                   ้
                 “ยังไงฉันก็จะพาเธอออกไปลงพื้นที่ดวย”
                                            ้
                                                      ้
                 เจโรมกล่าวเปนประโยคสุดทายก่อนจะออกจากหองของไจโรโดยที่ไม่สนใจว่า
                            ็
                                      ้
                                   ้
                                                                     ็
                                                ั
            หมอนั่นจะมีความคิดอย่างไร ถาไม่คิดที่จะยอมรบวาเลนเซียในฐานะคูชีวิตกไม่ควร
                                                                ่
                                        ้

                         ้
            ที่จะมารังแกเธอดวยการกระทาที่ต ่าชา
                       ์
                                                 ิ
                 อารมณขุนมัวของเจโรมถูกพัดหายไปในพรบตาเพียงแค่เห็นเจาของกลิ่นหอม
                                                               ้
                        ่
                                                       ื่
                                 ่
                                  ้

            ละมุนนั้นกาลังยืนรอเขาอยูพรอมกับรอยยิ้มสวยที่เขานั้นชนชอบ
                                                  ้
                 มือหนาดึงเอวบางเขามารวบกอดจนจมอก ดวยเพราะวาเลนเซียตัวเล็กและ
                          ้
            ผอมบางเลยท าใหใบหนาหวานซุกอยูบรเวณอกของเขาพอดิบพอดี
                              ้
                                        ่
                                          ิ
                 “คุยอะไรกัน เครยดมาเลยเหรอ”
                             ี
                         ่
                 “อืม ขออยูอย่างนี้สักพัก”
                                           83
   78   79   80   81   82   83   84   85   86   87   88