Page 84 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 84

The byzantine                                                   babypigU


                                  ้
                “เรองมันเปนยังไงเล่าไดไหม”
                         ็
                  ื่
                “อือ”
                                                           ้
                                           ้
                เจโรมผละกอดออกจากคนตัวเล็กแลวพาอีกคนเดินกลับหองส่วนตัวตามเดิม
                                       ่
                             ้
                                   ่
                      ้
                                             ่
                                                               ้
           พอเดินมาถึงหองนอนแลว หมาปาหนุมจึงดันรางบางลงไปบนเตียงแลวตามลงไป
                        ้
                ้
           กอดเจาตัวหอมไวแน่น
                                                                       ้
                          ้
                                                                        ิ
                                                         ิ
                วาเลนเซียหนาแดงแจ๋ดวยความเขินอาย เขายังไม่เคยชนกับการสัมผัสใกลชน
                                  ้
                                                ้
                                             ้
                           ่
                                                                       ่
           กับเจโรมมากเท่าไหร พออีกคนโอบกอดเขาไวในออมแขนแข็งแรงและกอดที่อบอุนก ็
           ท าเอาหัวใจดวงนอยเตนพล่านไม่เปนตัวของตัวเอง
                                      ็
                            ้
                        ้
                “ฉันตองลงพื้นที่เพื่อตรวจสอบหารองรอยการหายตัวไปของประชากรหมา
                    ้
                                          ่
            ่
           ปา”
                “นานแค่ไหน”
                          ้
                “จนกว่าจะไดเบาะแส”
                                                  ็
                                          ้
                                                                     ้
                วาเลนเซียหนาหงอยลงอย่างเห็นไดชัด หากเปนแบบนั้นเจโรมก็คงไม่ไดอยูกับ
                          ้
                                                                       ่
                                                          ้
                                                                       ้
                      ้
           เขาที่นี่เพราะตองออกไปท างาน –เขาไม่เขาใจว่าท าไมเจโรมถึงตองท างานพวกนี้ดวย
                                          ้
                        ้
                                     ้
                                             ้
                “ไปดวยไดไหม”ปากเล็กงองุมจนท าใหคนตัวโตหมั่นเขี้ยวเต็มประดา ปาก
                    ้
                                         ้
                                                                    ้
           หยักกดจูบรมฝปากอิ่มบางเบาแต่กลับสรางความอบอุนขึ้นภายในหัวใจดวงนอยที่
                                                   ่
                      ี
                    ิ
           เตนระส ่า -เขาเพียงจุบปากงองุมนั้นไปทหนึ่งก่อนจะผละออกชนชมความงามของร้ว
                                                         ื่
                                                                        ิ
                           ๊
                                  ้
                                         ี
             ้
           แดงระเรอที่พวงแกมนิ่ม
                 ื่
                         ้
                “นั่นคือสิ่งที่ฉันกาลังคิดไม่ตก”

                “ท าไมล่ะ...”
                                                        ้
                                                                    ่
                วาเลนเซียเปล่งเสียงหวานอย่างติดขัด เขายังคงไม่กลาที่จะสบตาคมคูนั้น
                                                         ้
                                      ้
                                   ้
                     ้
           โดยตรง ท าไดเพียงขยับตัวซุกหนาเขาหาอกแกรงเพื่อปดแกมรอนๆของตัวเองไว  ้
                                              ่
                                                   ิ
                                                       ้
                “ฉันกลัวพวกซานตตัสมาลอบดักชงตัวเธอไปน่ะสิ”
                              ์
                                          ิ
                          ่
                “งั้นเรารออยูที่นี่กได”
                               ้
                             ็
                                         84
   79   80   81   82   83   84   85   86   87   88   89