Page 227 - ព្រះគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីថ្មី
P. 227
221 លកា 11:8
ូ
្ឋ
គំរូននការអធិសាន
ើ
ូ
ិ
លា
ុ
ួ
ើ
្
ំ
៊
្ឋ
កាលមយមនអកតអឡងដអចរះ: ្ពរះអយសវ កពង េធសាន អៅ កថនង
ូ
ូ
់
ុ
11 មួយ លរះ ចប អេើយ មន មក កង ពួក សិស្ស ទល ្ពរះេងគា ថា ៖ “្ពរះ
់
្
្
ុ
ូ
ើ
់
្ឋ
ិ
្ច
ូ
៉ា
ូ
េមស អេយ សម បអ្ងៀន អយើងខញាំ ឲ្យ អចរះ េធសាន ែង ដចថដល យហាន បាន
ុ
បអ្ងៀន ពួក សិស្ស របស់ គ្ត់ ថដរ ” ។
2
់
ួ
៊
ូ
ឹ
៏
្ពរះអយសវ ក មនបនល នង ពកអគ ថា ៖ “ អៅអពល េករលគ្ េធសាន
្ទ
្ឋ
្
ិ
្
ូ
ូ
ូ
ចរ ទលថា :
a
ើ
‘ ្ពរះ បរា អេយ
ិ
សមឲ្យ ្ពរះនាម របស់្ពរះេងគា ្តរូវបាន តអមកើងជា វ ិ សទ្ធ
ុ
ូ
b
សម ឲ្យ អាណ្ច្ក របស់្ពរះេងគា បាន មក ដល់ ។
ូ
3 c
ូ
សម ្បទាន អាហារ ្បចាំនថងា ដល់ អយើងខំ ជា អរៀងរល់នថងា ។
ញា
ុ
4
ញា
ូ
សម អលើកថលងអទាស អយើងខំ េពី បាប របស់អយើងខ ុ ំ ញា
ំ
ុ
ញា
ដ្បិត អយើងខំ ក៏ អលើកថលងអទាស
ុ
ញា
ុ
េស់េ្ក ថដល ជំពាក់ បណល បាប នឹង អយើងខំ ថដរ ។
ំ
ុ
d
ូ
សម ក នាំ អយើងខំ អៅ ក្ង ការល្បង អឡើយ ’ ” ។
ំ
ញា
ុ
ួ
ុ
ុ
ូ
ច្របន្ត ំ ុ
្រ
5
់
ម
្ពរះអយសវ មនបនល នឹង ពួកអគ អទៀត ថា ៖ “ សនត ថា កង េករលគ្
ូ
្
្
៊
្ទ
្
ុ
ូ
្
្
តែ
ិ
តែ
ើ
្
្
្
ិ
ិ
់
មន េកណ្ មក ថដល មន មតេក អេយ េកអនារះ អៅរក មតេក ទាំង កណ្ល
ិ
្
6
េ្ធា្ត នយយថា ‘ សមញ អេយ សមឲ្យ ខ ខ នបង ប សន មក ពអ្ពារះ មន
ំ
ិ
ូ
ី
ញា
ំ
្ចី
:
ិ
ី
ើ
លា
ុ័
់
ុ
ើ
់
្
់
ម
ូ
មិតតែេកិ របស់ខញាំ មក អធវែើដំអណរ មកដល ែ្ទរះ ខញាំ អេើយ ខញាំ គ្ន េ ដាក់ឲ្យ គ្ត េប
់
ី
្
វែ
ុ
ុ
ុ
7
វែ
ី
ញា
ិ
ី
៏
្
អសារះ ’ ។ េកអនារះ ក តប ព កង ែ្ទរះ ថា ‘ ក រំខ្ន ខំ េ ទារ បាន បទ អេយ កន ៗ
ើ
ូ
ំ
ុ
្
:
ុ
ុ
វែ
ី
របសខំ ក អដក អល ថ្គ ជាមួយ ខំ ថដរ ខំ មិនអាច អ្កាកអៅ យក េ ឲ្យ ឯង បានអទ ’ ។
៏
ញា
ញា
ើ
ញា
់
ុ
ុ
ុ
8
ី
ខំ ្បាប េករលគ្ ថា អទារះបជា េកអនារះ មិន អ្កាកអឡើង យក េ ឲ្យ គ្ត អដាយ
ញា
ី
វែ
្
់
្
់
់
្
ុ
a
ុ
ិ
់
ើ
ថា
៌
ិ
ើ
11:2 ្ពរះបរា អេយ―ឯកសារបរណខលារះថា “្ពរះបរា នន អយើងខ ុ ញាំ ថដល គងអៅ សានសួគ អេយ”។
b
ថា
ុ
ូ
11:2 ឯកសារបរណខលារះបថនថាម “សម ឲ្យ បណង ្ពរះេឫទ័យ របស់ ្ពរះេងគា បាន សអ្មច អៅ ថែនដី ដច អៅ សានសួគ៌ ថដរ ”។
ូ
ំ
c
ុ័
11:3 អាហារ―ន័យ្តង់គឺ “ នំបង”។
d
11:4 ឯកសារបរណខលារះបថនថាម “បថន សម អ្សាច្សង់ អយើងខ ុ ពី អម អា្កក់ វ ិ ញ”។
តែ
ូ
ញាំ
ុ
៉ា
ុ
