Page 68 - ماهنامه شماره 23 برای فردا
P. 68

‫‪67‬‬

‫مهدکود ‌کهـایانگلیـسعمـدۀآموزشـی کـهبـهبچ ‌ههـا‬                                  ‫مدرسـهودانشـگاهرابـهشـمایـاددهـم‪.‬اولاز همـهباید‬                                              ‫بمی ‌یشـپتر ِرستـلیاد ا‌شگـهـراابـیرا ‌نقـیمدارنـدسـانداهسـاسـتنهتاثپـرگـذسار بـچـوراداننجکـاار‪.‬م‬
‫م ‌یدهندمهارتارتباطاسـت‪.‬ا گرارتباطرایادبگیری‪،‬‬                                    ‫بـه تـو یـاد دهـم کـه در زندگـی شـخص ‌یات‪ ،‬تویـی کـه‬
‫م ‌یتوانـیبـاهم ‌هچیـزوهم ‌هکـس‪،‬بانژادهـایمختلف‪،‬‬                                 ‫حـق تصمی ‌مگیـری داری؛ بنابرایـن در زندگـی خـودت‬                                             ‫نم ‌یشود؛پاسخایناست کهچونانسا ‌نهاتاوقتیبه‬
‫اقلی ‌تهـایمختلـف‪،‬حیوانـاتو‪...‬ارتبـاطبرقـرار کنی‪.‬‬                                ‫مشارک ‌تطلبباشومسئولیتخودرابهدوشدیگران‬                                                       ‫ضـرورتنرسـند‪ ،‬کاریانجـامنم ‌یدهندوبرایرسـیدن‬
‫عمـدۀ مشـکلات مـا در جامع ‌همـان بـه ارتبـاط مربـوط‬                              ‫نینداز‪.‬وقتیتوانسـتی مشـارکتدر زندگی خودترایاد‬                                                ‫بـه ضـرور ِت تغییـر بایـد فهـم اجتماعـی را هـم در میـان‬
‫اسـت‪.‬آمـوزشدر ایـننـوع کشـورهابـرسـهاصـلاسـتوار‬                                  ‫بگیری‪،‬بیشترترغیبم ‌یشویدرعرص ‌ههایاجتماعی‬                                                    ‫مسـئولان و هـم شـهروندان افزایـش داد‪.‬‬
‫اسـت‪ :‬تفریـح‪ ،‬آزمایـش و کنجـکاوی‪ .‬هم ‌هچیـز بـه ایـن‬                             ‫مشارکت کنی؛چونم ‌یگوییمندراینجامعهحقمرا‬                                                      ‫کیوچگونهبهاینضرورتم ‌یرسند؟‬
‫سـمتپیشم ‌یرود کهشـمایکانسـانسـالمباشـید‪.‬‬                                        ‫گرفت ‌هاموجایگاهدارموبهخاطراینجایگاهم ‌یخواهم‬                                                ‫وقضترـوریب‌تبیهـنانـرادقرابها ًلدیپگـیری‌شبوینجــویدنمـد‌یاکرنـد‪.‬دان‪ .‬پسـیاامنبـهروفشرـمـموندد‪:‬‬
‫ا گرهمۀعناصردر راستایرسیدنبهیکهدفدر کنار‬                                         ‫بـرایایـنجامعـه کاریبکنـم‪.‬ساد ‌هسـازیاینمسـئله‬
‫همقرار نگیردوهرعنصریبخواهد کار خودشرابکند‪،‬‬                                       ‫کاچـرراسفکـخترمین‌ییکنسنـدتن؛مول ‌ییشـچورادن‪،‬مواق‌یعـ ًخاوماـهننهدـومننمم ‌ی‌گیدذاانـرنمد‪.‬و‬  ‫«عاقب ‌تاندیشـی مایـۀ عاقب ‌تب ‌هخیـری اسـت‪ ».‬انسـان‬
‫ضـ ِدهـدفاصلـیعمـلم ‌یکنـد‪.‬مـابـرایتربیتانسـان‬                                                                                                                                ‫هوشمندعاقب ‌تاندیشاست‪.‬تازمانی کهدربارۀ کمبود‬
‫سـالم بـه تفکـر واحـد و همـت عالـی احتیـاج داریم‪.‬‬                                ‫اینساد ‌هسازیچگونهانجامم ‌یشود؟‬                                                              ‫آبهشداردادهنشود‪،‬صرف ‌هجویینم ‌یکنیم‪.‬تازههمین‬
‫فرض کنیممسئولیتتربیتشهروندان‪،‬آ ‌نطور‬                                             ‫ابزارهایـی بسـیاری هسـت کـه م ‌یتوانـد در خدمـت‬                                              ‫همموقتاست‪.‬فرداا گربارانبیایدوآبپشتسدتأمین‬
‫کـه مدنظـر شماسـت‪ ،‬بـه عهـدۀ شـما گذاشـته‬                                        ‫ساد ‌هسـازیشـهروندیباشـد‪،‬از در ودیـوار شـهر گرفتـه‬                                           ‫شـود‪،‬دوبارهوضعهمیناسـت؛چونتربیتنشـد ‌هایمو‬
‫شـود‪ .‬شـما بـه چـه چیزهـای نیـاز داریـد و چقـدر‬                                  ‫تابرنام ‌ههایتلویزیونی‪،‬از رسـان ‌ههای مجازی گرفتهتا‬                                          ‫الدبرتـدرهوبعنضخو‌یدهـمااانصـموفل ًاا نهیمم‌یرابخاوزانهگنردیچوینزهایدیدنرهسنـکرتد ‌شهـایودم‪.،‬‬
‫زمانم ‌یخواهیدتااصفهانیباشهروندانسالم‬                                            ‫منبرهـایمسـاجد‪.‬حساسـی ‌تهاوعلائـقمـردمرابایـد‬
‫قطعـ ًواتمصـسـوئرولچینیـ ‌تپنذچییرزازیشـهممابتسحـیوایـر فلانبتگزیرییـاسمـ‪.‬ت؛ولی‬  ‫دانست‪.‬ا گرم ‌یخواهیدشهروندیرابهمردمیاددهید‪،‬‬                                                  ‫چـون در فضـای مبهـم کارهـای بسـیاری م ‌یشـود کـرد‪،‬‬
                                                                                 ‫با زبان حالشان با آنان حرف بزنید‪ .‬مردم ما قابلیت این‬                                         ‫طوری که کسینفهمد‪.‬ا گرهم ‌هچیزدرحوزۀشهروندی‬
‫ا گـر چنیـن فرضـی بکنیـم‪ ،‬م ‌یگویـم ابتـدا بـه مـن اجـازه‬                        ‫را دارنـد کـه بهتـر زندگـی کننـد؛ امـا مـا نم ‌یدانیـم از کجـا‬                               ‫شـفافباشـد‪،‬دیگرمشـخصاسـت کهچه کسیجایش‬
‫دهیـدمفهـومشـهروندیرااز اولتـاآخـربـازبـانسـادهو‬                                 ‫بایـدشـروعبکنیـم‪.‬ا گـرمـنمسـئولبـودم‪،‬همـۀنیروها‬                                              ‫کجاهسـتو کجانیسـت‪.‬درروا ‌نشناسـیروشـیهسـت‬
‫ب ‌هصـورت کاربـردی بـرای اقشـار مختلـف بنویسـم‪ .‬بعـد‬                             ‫وامکانـاتشـهریرابسـیجم ‌یکـردمتـامـردمیادبگیرند‬                                              ‫کهم ‌یگویدوقتینم ‌یتوانی کسیرامتقاعد کنی‪ ،‬گیجش‬
‫بهآموز ‌شوپرورش‪،‬صداوسیما‪،‬مساجد‪،‬سازما ‌نهای‬                                                           ‫شـهروندبـودن کار سـاد ‌هایاسـت‪.‬‬                                          ‫کـن‪.‬وقتـینم ‌یتوانـی کار فرهنگـیدرسـتانجـامدهـی‪،‬‬
‫دولتـی‪ ،‬خانواد ‌ههـا و‪ ...‬برنام ‌ههـ‌ا و اید ‌ههایـی بـرای‬                       ‫بعدازساد ‌هسازیمفاهیم‪،‬چهاتفاقیم ‌یافتد؟‬                                                                                     ‫شـلو ‌غبازی دربیاور‪.‬‬
‫ممثـ ‌یکلنـندخـویناهساـیتـ ًات‬  ‫رسـیدنبـهایـنهـدفم ‌یدهـم‪.‬ایـن‬                   ‫بعـد بـه مـردم آمـوزش م ‌یدهیـم‪ .‬البتـه آمـوزش کافـی‬                                         ‫شـما نسـخ ‌های داریـد کـه در آن شـهر ب ‌هجـای‬
                                ‫کـه تمـام دان ‌ههـای تسـبیح را جمـع‬              ‫نیسـت و بایـد تربیـت کنیـم‪ .‬آمـوزش مقطعـی اسـت‬                                               ‫مـردم‪ ،‬شـهروند دارد‪ .‬فـرض‌کنیـم شـما شـهردار‬
‫فقـطبـهیـک گـرهنیـاز دارد‪.‬در جامعـۀمـاسـندُرمعقـل‬                                ‫و تربیـت مسـتمر اسـت‪ .‬شـخص وقتـی وارد دانشـگاه‬                                               ‫شـهرید یـا مسـئول همـان واحـدی کـه م ‌یتوانـد‬
‫کل بـودن بیـداد م ‌یکنـد و هرکـس فکـر م ‌یکنـد خـودش‬                             ‫م ‌یشـودم ‌یبینـدهمـانمفاهیمـی کـهدر کودکـیبـهاو‬                                             ‫شـهروند تربیـت کنـد‪ .‬چـه م ‌یکنیـد؟‬
‫هم ‌هچیزرام ‌یداندولازمنیسـتبادیگرانه ‌مفکرییا‬                                   ‫آمـوزشدادهشـدهبـازبـاندیگـریبـهاو گفتـهم ‌یشـود‪.‬‬                                             ‫اولین کارایناست کهشهروندیراازمصادرۀشهرداری‬
‫مشورتبکند؛اماا گرتفکرمشترکوجودداشتهباشد‪،‬‬                                         ‫وقتیواردجامعهم ‌یشود‪،‬ازدواجم ‌یکندیاحتیوقتی‬                                                  ‫درمـ ‌یآورم‪ .‬چـرا ایـن تصـور وجـود دارد کـه مسـئولیت‬
‫شـهروندیحـلبسـیاریاز معضالتاجتماعـیخواهد‬                                         ‫مهاجـرتم ‌یکنـدم ‌یبیندشـهروندیمسـتتروجـاریو‬                                                 ‫شهروندسـازی فقـط بـه عهـدۀ شـهرداری اسـت؟‬
‫بـود‪.‬زمـانخیلـیزیـادیهـمنم ‌یخواهد‪،‬بیشـترعـزمو‬                                   ‫سـاریدر همـۀمفاهیـمزندگـیاسـت‪.‬ای ‌نگونـهنیسـت‬                                                ‫شـهروندی بـه همـۀ سـازما ‌نها و نهادهـا مربـوط اسـت‬
                                    ‫اراده م ‌یخواهـد‪.‬‬                            ‫که شخص سه ماه آموزش شهروندی ببیند و بعد تمام‬                                                 ‫وهم ‌هجـابایـدشـهروندیراآمـوزشدهنـد‪.‬دومیـن کار‬
‫اقتصادراچقدردراینزمینهتأثیرگذارم ‌یدانید؟‬                                        ‫شـود‪ .‬تربیـت یعنـی همـۀ عناصـر فرهنگـی در خدمـت‬                                              ‫ایـن اسـت کـه مفهـوم شـهروندی را ترویـج مـی دهـم‪.‬‬
‫اقتصـادچنـدانمهـمنیسـت؛البتـهنـگاهبهاقتصـادمهم‬                                   ‫شـهروندی و توسـعۀ فرهنـگ شـهروندی باشـد‪.‬‬                                                     ‫در فرانسـه فرهن ‌گسـراها اولیـن بـار بـرای ترویـج زندگـی‬
‫اسـت‪ .‬در هنـد م ‌یبینیـم مـردم فقیـری کـه کفـش بـه پـا‬                           ‫م ‌یتوانیـد نمونـۀ موفقـی از ایـن فراینـد در‬                                                 ‫شـهری و فرهنـگ شـهروندی تأسـیس شـدند‪ .‬همـان‬
‫ندارند‪،‬در گرمایظهر‪،‬درصفسینماایستاد ‌هاندیاپیرمرد‬                                 ‫کشـورهایتوسـع ‌هیافتهمثـالبزنیـد؟بههـرحال‬                                                    ‫الگـوی فرهن ‌گسـراها در ایـران پیـاده شـد؛ امـا در آ ‌نهـا‬
‫فقیری که کنارخیابانزندگیم ‌یکندهرروزروزنام ‌هاشرا‬                                ‫آ ‌نهـا هـم از جایـی شـروع کرد ‌هانـد‪.‬‬                                                       ‫کلا ‌سهـایهنـریو کامپیوتـروفنـیحرفـ ‌هایو‪...‬برگـزار‬
‫م ‌یخرد‪.‬متأسفانهبرایبسیاریازبرنام ‌هها‪،‬سمینارهاو‬                                 ‫بعـد مهدکود ‌کهـا‪.‬‬  ‫خانـواده شـروع کرد ‌هانـد و‬  ‫آمث‌نا ًهـلا ادزر‬                           ‫‌کردند‪.‬شهروندیراسادهم ‌یکنم؛یعنیهمۀمفاهیمی‬
‫جشنوار ‌هها‪،‬هزین ‌ههایزیادیصرفم ‌یشود کهبرخیاز‬                                   ‫کـه قانـون اساسـی‬   ‫لنـدن کتابـی چـاپ شـده‬                                                   ‫را کهشهرونداننیاز دارند‪،‬از ازدواجوطلاق‪،‬بچ ‌هداری‪،‬‬
‫آ ‌نهاچندانتأثیریهمدررشـدوبالندگیجامعهندارد؛‬                                     ‫بریتانیـارابـاتصویـروزبـان کودکانـهبـرایبچ ‌ههـاتوضیح‬                                        ‫خریـد ماشـین و‪ ،...‬بـر اسـاس قوانیـن شـهروندی بـرای‬
‫ولیبرایتوسـعۀفرهنگشـهروندیآنطور کهشایسـته‬                                        ‫داده اسـت‪ .‬ایـن یعنـی ساد ‌هسـازی و قابـل فهـم کـردن‬                                         ‫مفاهیـم شـهروندی‬  ‫ساد ‌هسـازی‬  ‫آچ‌نیهـساـتبتیی؟ـ منثما ًل‌یکنمــمن‪.‬‬
                                ‫استسـرمای ‌هگذارینم ‌یشود‪.‬‬                       ‫مفاهیـمسـنگینیمثـلقانوناساسـیبـرایبچ ‌ههـا‪.‬در‬                                                ‫مشـارک ‌تجویی در‬  ‫م ‌یخواهـم‬
   63   64   65   66   67   68   69   70   71   72   73