Page 133 - พระราชทานเพลิงศพ พลเรือเอก สุภา คชเสนี
P. 133
พระราชทานเพลิงศพ พลเรือเอก สุภา คชเสนี 133
คนที่ดิฉันไม่มีวันลืม
คุณสุภาเคยเล่าให้ดิฉันฟังว่าเกิดท่จังหวัดร้อยเอ็ด แต่อยู่ไม่นานคุณพ่อซ่งเป็นผู้พิพากษา
ี
ึ
ั
ั
ั
็
ั
่
ื
ั
หวหน้าศาลกต้องย้ายไปจงหวดอน ๆ ในภาคอีสาน เช่น จงหวดอุบลราชธาน นครพนม และ
ี
ศรีสะเกษ คุณสุภาจึงพูดภาษาอีสานได้มากเหมือนกัน ตอนน้น พอเข้าโรงเรียน คุณแม่ก็จับแต่งตัว
ั
เต็มที่ ใส่เสื้อ กางเกงขาสั้น ถุงเท้า รองเท้า และหมวก ปรากฏว่าตอนเย็นคุณแม่ไปรับกลับบ้าน
คุณสุภาถอดหมวก ถุงเท้า รองเท้าออกหมด ถามว่าทาไมถอด ได้ความว่าถูกเพื่อนล้อ เพราะเด็กอ่น ๆ
ื
�
ไม่มีเหมือน และถูกเพื่อนเรียกว่า “บักไท่” วันต่อ ๆ มา คุณสุภาเลยไม่ยอมใส่หมวกกับรองเท้า
ถุงเท้าไปโรงเรียนอีกเลยเพราะอายเพื่อน ๆ
คุณสุภาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่จนอายุ ๑๒ ปี คุณพ่อก็ส่งเข้ามาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ พี่ชาย
(นายแพทย์สุเอ็ด คชเสนี) เข้าเรียนที่โรงเรียนวชิราวุธวิทยาลัย น้องชาย (ดร.สุกรี คชเสนี) เรียนที่
โรงเรียนเซนต์คาเบรียล ทั้งสองคนพักอยู่กับพี่สาวคนโต คือ คุณจ�าเนียร ปันยารชุน ซึ่งแต่งงาน
�
ี
ี
กับหลวงจารัสเลขการ ท่บ้านท่ถนนรองเมือง ส่วนคุณสุภาไปเข้าโรงเรียนอ�านวยศิลป์ และพักอย ู่
บ้านญาติที่อยู่แถวเสาชิงช้า คุณสุภาเป็นคนเรียนเก่ง สอบได้ที่ ๑ ตลอด ไม่เคยต้องเสียค่าเล่าเรียน
คุณพ่อภูมิใจมาก คุยเหลือเกินว่าลูกคนน้เรียนหนังสือเสียเงินน้อยท่สุด พอจบจากอานวยศิลป์
ี
ี
�
ต้งใจว่าจะเรียนวิศวโยธา แต่บังเอิญเกิดสงคราม โรงเรียนต่าง ๆ ปิดหมด แต่โรงเรียนนายเรือไม่ปิด
ั
เพื่อนจึงชวนไปสมัครที่โรงเรียนนายเรือ ก็สอบเข้าได้ ซึ่งคุณแม่ก็บอกว่า “ดีเหมือนกัน บ้านเรา
ไม่มีทหารเลย” ตอนเรียนโรงเรียนนายเรือก็ได้ไปอยู่กับพี่สาวท่บ้านถนนรองเมือง พอออกเป็น
ี
ึ
ี
ึ
นายทหาร ก็ย้ายไปอยู่กับพี่สาวอีกคนหน่งคือคุณสุทิพย์ พึ่งประดิษฐ์ ซ่งเป็นครูอยู่ท่โรงเรียน
ึ
ี
วชิราวุธ และมีบ้านพักอยู่ในโรงเรียน มีช่วงหน่งท่คุณสุภาไปอยู่กับพี่สาวซ่งเป็นลูกพี่ลูกน้อง
ึ
ื
ั
บ้านอยู่พระโขนง เน่องจากพี่เขย (คุณแดง เรืองวิเศษ) ถึงแก่กรรม บ้านน้นก็มีแต่ผู้หญิงเพราะพี่อาด
(คุณสะอาด เรืองวิเศษ) มีแต่ลูกสาว ๔ คน เลยขอให้คุณสุภาไปอยู่เป็นเพื่อน จะได้มีผู้ชายอยู่บ้าง
คุณสุภาสนิทกับหลาน ๆ ทุกคน จนเม่อตอนท่เราไปอยู่สหรัฐอเมริกา หลานสาวคนหน่งคือ
ื
ึ
ี
คุณปิยะวาทซึ่งไปเรียนต่อหลังจากจบจากธรรมศาสตร์ก็ไปพักอยู่กับเราด้วย คุณสุภาอยู่ที่บ้านนี้
จนกระทงแต่งงานกับดิฉัน แล้วจงยายออกมาอยดวยกนทบานทถนนระนอง ๒ จนกระทงปัจจบัน
ุ
ั
่
ั
่
่
ี
้
ู่
้
ั
้
่
ี
ึ
ดิฉันแต่งงานกับคุณสุภาเมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๗ ตอนนั้นดิฉันอายุยังน้อยแต่คุณสุภาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
ซึ่งอาจจะช้าส�าหรับผู้ชายที่แต่งงานอายุขนาดนั้น แม้อายุเราจะต่างกันมาก แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าเรา
ั
ท้งสองจะปรับตัวเข้ากันได้เป็นอย่างดี เรามีความเข้าใจกันทุกเรื่อง คุณสุภาให้เกียรติดิฉันเสมอ
น้อยครั้งที่จะท�าให้เสียใจ แต่ดิฉันก็เข้าใจว่าเธอไม่ได้ตั้งใจเลย
