Page 132 - รายงานประจำปี2562
P. 132
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ ๕๔๗๐/2562
คดีนี้ความผิดฐานกระทำชำเราเด็กอายุไม่เกินสิบสามปี และความผิดฐานพรากเด็กอายุไม่
เกินสิบห้าปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล เพื่อการอนาจาร ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษา
ิ
ยืนตามศาลชั้นต้น โดยให้ลงโทษจำคุกจำเลยหลังลดโทษแล้วกระทงละไม่เกนห้าปี จำเลยจึงต้องห้ามมิให้
ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 วรรคหนึ่ง ที่จำเลย
ฎีกาในความผิดฐานดังกล่าวมาโดยสรุปได้ความในทำนองว่า พยานหลักฐานของโจทก์มีพิรุธน่าสงสัยยังไม่มี
ี
น้ำหนักเพยงพอให้รับฟังได้โดยปราศจากข้อสงสัยว่าจำเลยเป็นผู้กระทำผิดหรือขอให้รอการลงโทษให้แก ่
จำเลยนั้น เป็นการฎีกาโต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานและการกำหนดโทษของศาลอุทธรณ์
ภาค 1 ซึ่งเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามบทกฎหมายดังกล่าวข้างต้นที่ศาลชั้นต้นรับฎีกาของ
จำเลยมาจึงเป็นการไม่ชอบ
รายงานประจำปี ๒๕๖๒ หน้า | ๑๒๑
