Page 3 - BAJU MERAH BAJU KUNING

Lijah tahu Mr Ma bukan pandang orang lama. Mata sepet Mr Ma hanya pandang betik muda.

Pilih yang jernih buang yang keruh. Itu kalkulus Mr Ma rekomen pekerja naik pangkat.

Bukan Lijah cemburu pun. Lijah sedar diri. Bukan ada personaliti. Bukan pandai merengek.

Bukan pandai merengek-rengek manja. Jauh tersasar daripada kalkulus Mr Ma. Cuma Lijah

pelik. Kilang sarung tangan pun main politik.

“Ahhh ... biarkan … kalau sudah rezeki aku. Rezeki anak-anak ....” Belum sempat angan

berkembang penuh, tapak tangan berisi surat bertinta merah.

“Mulai esok khidmat anda ditamatkan. Majikan ambil langkah jimat cermat. Pekerja

dikurangkan.” Alasan majikan bisnes merudum.

Meroket darah Lijah. Harapan tambah gaji atau sekurang-kurangnya naik supervisor berkubur

bersama suara serak basah Mr Ma mengusik pekerja shif malam.

Jari-jari kejar-mengejar melipat susun kertas akhbar sesetengah kuning kertang. Jari-jari sama

terkitai-kitai menarik seluar panjang merosot pinggul. Sesusuk tubuh dibalut kemeja berpetak

kecil coklat separuh tunduk. Segera hujung seluar ditarik lipat hingga pangkal lutut

menampakkan buah betis berselirat urat biru.

Isyhhh … keras dengus memeranjatkan tubuh kurus.

“Mr Ma konyol.”

“Majikan wailol.”