Page 53 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 53

babypigU                                         The Byzantine


                                                                  ้
                                     ี่
               ้
                          ์
                                         ็
            แมกระทั่งแวมไพรที่เจอเพียงไม่กวันกยังมีกระแสความอ่อนโยนมอบให ดวงตาคม
                       ้
            จับจองที่ใบหนาขาวซีดของวาเลนเซียดวยความห่วงใยอย่างที่ไม่เคยเปนมาก่อน เขา
                ้
                                                                 ็
                                         ้
                   ้
                ็
                          ู
                          ้
                                                   ่
                   ู
            เองกไม่รว่าความรสึกเช่นนี้มันก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร
                                                           ั
                         ็
                                ั
                 อาจจะเปนตั้งแต่คร้งแรกในคืนวันนั้น คืนที่เราเจอกันคร้งแรก ตอนนั้นเราเจอ
            กันดวยเหตุที่เขาใจผดและไม่ไดจบลงดวยดีเท่าไหรนัก แต่เขากยังคงประทับใจใน
                ้
                                          ้
                                     ้
                                                    ่
                        ้
                            ิ
                                                             ็
                        ่
            ทุกๆอย่างของคูโชคชะตาของเขาเอง
                                ็
                                                        ้
                 ในเวลานั้นเจโรมกไม่อยากจะเชอเช่นกัน ว่ารางนอยๆที่นอนอยูบนตักเขา
                                           ื่
                                                                   ่
                                                     ่
                                                            ้
                                                    ้
            ตอนนี้จะเปนโซลเมทหรอคู่โชคชะตาที่เบื้องบนนั้นไดลิขิตมาให แต่มันกเปนไปแลว
                                                                  ็
                              ื
                                                                          ้
                                                                    ็
                     ็
                                  ่

                           ์
            มีกรณขามเผ่าพันธุแบบนี้อยูไม่มาก แต่กรณแบบนี้นานๆทีถึงจะกาเนิดขึ้น เจโรมได ้
                                              ี
                 ี
                  ้
                            ้

            แต่หวังว่ามันจะท าใหไจโร ไม่คิดที่จะกาจัดคูโชคชะตาของพวกเรา
                                             ่

                 “อืม..”
                                    ้
                 เปลือกตาสีมุกเปดขึ้นแลวกวาดสายตามองไปรอบๆ จนปะทะเขากับสายตา
                                                                  ้
                              ิ
            อ่อนโยนที่สะทอนใบหนาของตนเองในดวงตาคมกรบนั้น วาเลนเซียผงกหัวขึ้นพลาง
                       ้
                                                   ิ
                              ้
            ขยับตัวถอยหนีจากเจโรม
                   ื
                       ้
                 “ฟ้นแลวเหรอ”
                                                                     ่
                                                     ้
                                ้
                 “นายตามเรามาไดยังไง?”ดวงตาสีฟ้าน ้าทะเลจองมองไปยังเจาของรางกาย
                                                                ้
                                                                    ่
            กาย าที่ผมหยิกยักศกนั้นเรมยาวจนแทบจะบดบังใบหนา คิ้วสวยขมวดมุนเปนปม
                                                                       ็
                                 ิ่
                                                       ้

                                                   ้
            อย่างสงสัยพลางเอียงคอลงนิดหน่อยเฉกเช่นเด็กนอยที่กาลังตองการค าตอบจาก

                                                            ้
                    ้
                                    ่
                        ่
            ปากของผูใหญในสิ่งที่ตนไม่ใครร  ้ ู
                                                       ้
                           ็
                       ่
                                            ้
                     ้
                                   ่
                     ู
                                                    ิ
                 “ไม่ร จูๆฉันกมาโผล่อยูที่นี่ตอนที่จองตาเจาฮวโก”เจโรมส่ายศีรษะ เขาไม่ร ้ ู
                                                  ้
                               ้
              ิ
                                                                      ้
                                          ิ
                                                    ็
            จรงๆว่าท าไมถึงมาที่นี่ได ทุกๆอย่างที่เกดขึ้นมันรวดเรวเสียจนเขาเองกไม่ทันไดตั้งตัว
                                                                ็
                        ็
                            ิ
                      ้
                 “ฮวโกเปนแค่จ้งจอกธรรมดาไม่ไดมีพลังวิเศษอะไร”
                   ิ
                                          ้
                                                            ื
                                                         ่
                 “ฉันไม่ร ว่าแต่เธอเปนอะไรไปถึงหมดสติ นอนกองอยูกับพ้นแบบนั้น”
                                ็
                       ู
                       ้
                                           53
   48   49   50   51   52   53   54   55   56   57   58