Page 54 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 54

The byzantine                                                   babypigU


                         ็
                           ้
                “เราไม่จาเปนตองบอกนาย”

                            ้
                เขาลุกขึ้นยืนแลวสาวเทาเดินไปตามทางเดิน ที่แห่งนี้คือที่ใดวาเลนเซียกไม่ร  ้ ู
                                                                       ็
                                  ้
                                                      ้
                  ื่
           แต่เขาเชอว่ามันจะตองมีทางไปต่อเรอยๆ เพราะมีรอยเทาของมนุษยและลอเลื่อน
                                                                    ้
                                                                ์
                                       ื่
                           ้
           ต่างๆเต็มไปทั่วทางเดินนี้
                 ่
                                                                  ้
                                                      ้
                                                             ่
                        ้
                รางหนาไดแต่ส่ายหัวเดินตามคนตัวหอมไปอย่างชาๆ จากปาที่รกรางกระทั่ง
                               ้
                                    ้
                      ้
                              ี่
                                                           ู
           เห็นแสงสว่างจาจากพื้นทดานหนาในอีกไม่กรอยเมตร เจโรมไม่รว่าวาเลนเซียไปเอา
                                                           ้
                                            ี่
                                             ้
             ี่
           เรยวแรงมาจากไหนทั้งๆที่สลบเหมือดไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ จนตอนนี้อีกคนกไม่
                                                                        ็
                          ้
           ยอมบอกอะไรเขาบางเลย
                  ่
                                   ่
                           ่
                                ็
                ไมรู้หรอไงกันวาฉันเปนหวง
                     ื
                        ื
                      ้
                “นี่ เธอรหรอเปล่าว่าทางนั้นมันไปถึงที่ไหน”
                      ู
                                    ิ่
                      ้
                                                    ู
                                                                   ้
                                          ็
                เขาทักทวงเมื่อเห็นอีกคนเรมเดินเรวขึ้นอย่างไม่รจักเหน็ดเหนื่อย –แลวอีกนาน
                                                    ้
                                                ้
           แค่ไหนเขาถึงจะไดพาแวมไพรนิสัยเด็กตนนี้กลับบานเมืองเสียที
                                 ์
                         ้
                        ิ่
                                 ี
                เจโรมชักเรมกังวลใจเสยแล้วส  ิ
                      ้
                    ู
                                           ้
                                        ้
                    ้
                “ไม่ร แลวนายกเลิกตามเรามาไดแลว”
                            ็
                “เธอจะไปไหนล่ะ”
                    ื่
                                            ่
                “ไปเรอยๆ”วาเลนเซียตอบกลับแลวมุงมั่นเดินไปจนสุดทาง
                                         ้
                                           ็
                ในที่สุดกเดินพนออกจากปาไดส าเรจ สิ่งที่ทั้งคูกาลังไดเห็นตอนนี้คืออาคาร
                       ็

                                                          ้
                           ้
                                                    ่
                                        ้
                                    ่
                                                        ์
           บานเรอนหลังโตที่ดูแปลกตากว่าเมืองที่พวกเขาอยู่ เถาวัลยพันไปรอบๆของบานแต่
                                                                     ้
            ้
                ื
           ละหลัง มันดูเหมือนจะรกรางแต่กลับมีผูคนอาศัยอยู่อย่างลนหลาม –ดวงตากลมโต
                                                       ้
                                         ้
                               ้
           มีประกายแฝงไปดวยความซุกซน เจาของกลิ่นหอมดอกไลแลคเดินเขาไปในหมูบาน
                                                                       ้
                                      ้
                                                               ้
                         ้
                                                                      ่
                   ้
            ้
           ดวยความรสึกตื่นเตน ที่นี่ดูแปลกตาในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
                    ู
                          ้
                                                ้
                “วาว! สวยจัง”รอยยิ้มสวยปรากฏบนใบหนางดงาม
                  ้
                                         54
   49   50   51   52   53   54   55   56   57   58   59