Page 262 - สาราสารกถา พระธรรมพุทธิมงคล เจ้าอาวาสวัดป่าเลไลยก์วรวิหาร จังหวัดสุพรรณบุรี.
P. 262
219
พระธรรมพุทธิมงคล (สอิ้ง สิรินนฺโท ป.ธ.๘)
ี
ก่อนว่า ถ้าเราเป็นพ่อ-แม่เล้ยงดูลูกมาจนเติบใหญ่ แบ่งสมบัต ิ
�
ให้แล้ว หรือส่งเสียให้ศึกษาเล่าเรียนจนสาเร็จออกไปประกอบ
�
อาชีพได้เป็นหลักเป็นฐานแล้ว ตัวเราแก่ชราถอยกาลังลง ประกอบ
ื
การงานก็ไม่ค่อยจะไหว ลูกไม่เคยมาเหลียวแลหยิบย่นอะไรให้เลย
หรือท�าประหนึ่งว่าเราเป็นญาติห่างๆ ของเขา
เม่อยามเราเจ็บไข้ได้ป่วย ทาอะไรไม่ได้ ต้องประคองลุก
�
ื
ั
ประคองน่ง ลูกไม่เคยเอาใจใส่รักษาพยาบาล เพียงแต่มาเย่ยมเยือน
ี
ี
�
ี
้
แล้วประเด๋ยวก็กลับ จะมาอีกทีก็ตอนเผา ลูกทาแก่เราอย่างน เรา
�
�
จะชอบใจไหม คงได้รับคาตอบว่า ทาอย่างน้ไม่ตรอมใจตาย
ี
ี
ื
ก็นับว่าบุญ ถ้าอย่างน้ไม่ชอบใจ จะชอบอย่างไร เม่อเราแก่เฒ่าลง
ลูกไม่ทอดท้งเอาใจใส่ปรนนิบัติด้วยดี ท่อยู่ไกลก็หาโอกาสมา
ิ
ี
ื
กราบเท้าเย่ยมเยือนเสมอ เม่อเราเจ็บไข้ได้ป่วย ลูกคอยเฝ้า
ี
ิ
รักษาพยาบาลไม่ทอดท้ง คอยช่วยประคับประคอง ยามจะลุก
ั
ื
จะน่ง ลูกทาอย่างน้เราช่นใจชอบใจไหม ถูกละทาอย่างน้เราช่น
ี
�
ื
�
ี
ื
ื
ชอบใจ เม่อลูกปฏิบัติอย่างไรแก่เราๆ ช่นใจชอบใจ เราปฏิบัต ิ
ี
อย่างน้นในพ่อ-แม่ ช่อว่ากระทาตามท่เราชอบใจ ดังกล่าวแล้ว
�
ั
ื
ื
่
ั
ู
ั
่
�
ี
หลกแห่งความกตญญกตเวท ซงเมอลกกระทาได้แล้ว
ู
ึ
ี
จะเป็นท่ช่นอกช่นใจของพ่อ-แม่ และเป็นเหตุแห่งความเจริญ
ื
ื
รุ่งเรืองของลูกนั้น มีอยู่ ๕ ประการ คือ
ี
๑. ปรนนิบัติเล้ยงดูพ่อ-แม่เม่อแก่เฒ่า ต้งใจรักษาพยาบาล
ั
ื
เมื่อป่วยไข้
