Page 268 - KÜLTÜR ATÖLYESİ III

266

bakmayın; hepsi 55-60 yaşında
teyzeler aslında. İnsan mecbur kalınca
bulunduğu çevreye çok çabuk adapte
olabiliyormuş bunu da öğrenmiş
oldum böylece. Hastane yatış sistemi
koğuş şeklinde. Koskocaman tavanlı
yan yana odalar ve her odada en az
10 yatak var. Oda numaraları da bunu
destekler şekilde isimlendirilmiş. İsim
olarak korkutucu gelse de çok güzel
anılar biriktirdim ben o 7. Koğuş’ta…

Saatlerce süren bekleyişin ardından
çantamı alıp bana ayrılmış olan
yatağıma geçtim. İçimden etmediğim
beddua kalmadı. “Lanet olsun bu
hastaneye burada yatılır mı hiç,
bu kadar insanla aynı odada nasıl
kalacağım nasıl uyuyacağım offfff…”
diyordum ki, aşağıda tanıştığım bir
abla beni buldu. O hastane bana
ilk kez sıcak geldi o zaman. Daha
sonra koğuştaki teyzelerimle de bir derdimi unuttum… Bütün bir koğuş eğleniyordum. “Hastanede eğlenilir
güzel kaynaştık. Boncuk’tu artık olarak ameliyatımız 4 gün ertelendi mi?” dediğinizi duyar gibiyim. Ama
benim adım. Mavi gözlerimden aynı zamanda. Biz de bu sırada inanın çok fazla eğleniliyor. Bizim
dolayı aldığım bu lakaba ben de birbirimizle çok daha fazla samimi koğuşun kek, börek, kısır partilerine
ısındım. Odadaki her işe ben koşar olduk. Ameliyat olamadığımız için ev sahipliği yaptığı günlerin birinde
oldum. Koğuştaki en genç insan bizim akşamları sahil kısmına inip hepimizi ameliyat ettiler sırayla,
ben olduğum için kurban olarak çay içmemiz daha kolay oluyordu. aynı gün içinde. Kahkahalarımızla
beni seçtiler sanırım… “Selin bunu Uzun uzun sohbetler arkası gelmek çınlayan o koğuş bir anda sessizleşmiş
getirir misin? Selin bana yardım bilmeyen kahkahalar. İşte o zaman ve ağlayan acı çeken inleyen insanlarla
eder misin? TV kumandası nerede ?” yatışımın kesinleştiği günkü dolmuştu. Ama biz o kısmı da çabuk
vs… İlk başta nefret ederek baktığım konuştuğum teyzenin neden bana atlattık. Taburcu olmam gereken gün
insanlar 1-2 gün içinde benim ailem öyle laflar ettiğini daha iyi anladım. gelip çattığında anneme “ben buradan
oldu. Birbirimizin dertlerini dinleyip Artık Baltalimanı’na iyice alışmıştım. gitmek istemiyorum. En azından
birbirimize teselli verir olduk. Ben Ameliyat olmak için gelmiş gibi bir gün daha kalsam olmaz mı?
içimdeki sıkıntılara daha fazla bir halimiz de yoktu. Bütün gün dediğimde annemin yüz ifadesini asla
dayanamayıp bir güzel kurdeşen pijamalarımızla gezen kolumuza unutamam. Koğuşumdan çıkarkenki
döktüm o esnada. Ama inanın takılan bebek isimliği gibi şeyle her hislerimi tarif bile edemem. Ağlayarak
oradaki insanların tesellileriyle kapıdan geçer hale gelmiştik. Çok bana sarılan teyzelerim sizi asla