Page 12 - แต้จิ๋ว แต่แจ๋ว
P. 12
ในรัชสมัยยงเจิ้งฮ่องเต้ แห่งราชวงศ์ต้าชิง
�
ิ
ณ ท่าเรือเจียงหลิน (จึงล้มในส�าเนียงแต้จ๋ว) 樟林 อาเภอเฉิงห่าย
ิ
(เถ่งไฮ่) 澄海 เมืองแต้จิ๋ว วันนั้น ผู้คนขวักไขว่
�
เสียงดังเซ็งแซ่ ลูกเรือกาลังขนสินค้าลงเรือกันโกลาหล ลมมรสุม
้
ตะวันออกเฉียงเหนือมาแล้ว ถึงฤดูกางใบแล่นเรือข้ามนาข้ามทะเลไป
�
ค้าขายยังต่างแดนอีกแล้ว
�
ิ
ึ
ในท่ามกลางความอึกทึกจอแจ กลับมีชายหนุ่มผู้หน่งกาลังยืนน่ง
�
�
ไม่ไหวติง เขายืนมองดูเรือสาเภาอ่งเถ่าจุ๊งลาใหญ่ตรงหน้า ดวงตากลมโต
ั
ื
้
ั
ั
�
ั
ั
ี
่
ึ
ทถูกวาดขนตรงหวเรอสีแดงเหมือนกาลงสบตากบเขาอยู่ มันคล้ายกบ
จะถามเขาว่า...
“แน่ใจแล้วหรือ ที่จะทิ้งแผ่นดินเกิดไปกับข้า”
เขาคือ เจิ้งยง (แต้ยง) 郑镛 ชายหนุ่มชาวแต้จิ๋วจากหมู่บ้านหัวฝู่
(ฮัวปู๋) 华富村 อ�าเภอเถ่งไฮ่ เจิ้งยง เดิมชื่อ เจิ้งต๋า เขาเป็นคนออกจะ
โผงผาง อารมณ์ร้อน จนคนในหมู่บ้านเอือมระอา ต่างเรียกขานเขาลับหลัง
ว่า “อันธพาลต๋า” ชีวิตของเขาที่บ้านเกิดคงไม่น่าอภิรมย์นัก เขาจึงตัดสิน
�
ื
ใจจะท้งแผ่นดินเกิดไปแสวงโชคท่ต่างแดน ถ้ารารวยกลับมาเม่อไร ชาวบ้าน
่
ิ
ี
จะต้องเสียใจที่เคยเรียกเขาว่าอันธพาล
วันนั้น เป็นวันที่หนาวผิดปกติ เจิ้งยงไม่แน่ใจว่าเป็นหนาวยะเยือก
จากภายนอก หรือว่าหนาวยะเยือกจากภายในใจ
เจ้งยงหันกลับไปมองด้านหลัง เหมือนจะส่งลามาตุภูมิเป็นคร้ง
ั
ั
ิ
ั
สุดท้าย จากน้นก็ก้มลงหยิบตะกร้าท่มีเพียงขนมเข่งและฟักเขียวลูกหน่ง
ึ
ี
ขึ้นมา แล้วตัดใจเดินอาดๆ ไปยังเรือส�าเภาอั่งเถ่าจุ๊ง เรือที่จะกางใบรับลม
11
