Page 249 - The byzantine omegaverse #kookv
P. 249

babypigU                                         The Byzantine




                                                                  ้
                 เรเชลเดินลงมาจากดานบนหลังจากที่เขาเกบขาวของเสรจเรยบรอย เจาของ
                                                               ี
                                                                      ้
                                 ้
                                                  ็
                                                    ้
                                                            ็
            ผวสีน ้าผึ้งสวยเดินออกไปดานนอกปราสาท เขาลัดเลาะไปในหองโถงทางเดินยาวๆ
                                 ้
                                                           ้
             ิ
                                                                   ้
                                         ้
            จนกระทั่งมาโผล่อยูกลางสวนดอกไม แสงแดงที่สาดส่องลงมากระทบเขากับกลีบ
                            ่

                                                              ุ
                                                              ้
                                                                 ็
                                    ั่
            กุหลาบสีขาวที่กาลังบานสะพรง หยดน ้าที่เกาะอยู่บนกลีบปรากฏรงเจดสีขึ้นมา ท า
            ใหดูสวยงามเสียจนเรเชลไม่อาจละสายตาไปจากมันได  ้
              ้
                  ่
                 ฝามือเล็กค่อยๆเอื้อมออกไปสัมผัสที่กลีบกุหลาบสีขาว รอยยิ้มผุดขึ้นมาแต่ง
                  ้
            แตมใหใบหนาสวยดูงดงามมากยิ่งขึ้น เรเชลค่อยๆย่อตัวลงแลวเคลื่อนใบหนาเขาไป
                      ้
                                                          ้
              ้
                                                                       ้
                                                                     ้
            ใกล จนจมูกร้นอยูห่างจากดอกกุหลาบเพียงไม่กเซน สูดกลิ่นหอมอ่อนๆเขาไปใน
                          ่
                                                  ี่
               ้
                                                                     ้
                       ั
                            ิ
            ปอดพลางหลับตาพร้ม มันช่วยท าใหสมองของเรเชลผ่อนคลายมากเลยทีเดียว
                                       ้
                 จากเดิมที่สวนแห่งนี้เงยบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของเรเชลและสายลมที่
                                  ี
            พัดผ่าน กลับมีเสียงฝเทาหนักๆของใครสักคนกาลังวิ่งเขามาไม่ไกลจากพื้นทที่เรเชล
                                                      ้
                                                                     ี่

                              ้
                            ี
            อยู  ่
                              ่
                 และสายตาของรางเล็กกดีมากพอที่จะเห็นชายหนุ่มตัวหนา เสนผมสีด าสนิท
                                    ็
                                                                ้
                                                              ้
            เปยกช้นและท่อนบนที่ไรอาภรณใดๆมีหยาดน ้าเกาะพราวไปกับกลามเนื้อที่ดูท่าแลว
                                    ์
              ี
                                                                         ้
                 ื
                              ้
                                                             ั
                                                   ้
            คงจะแข็งแรงมากพอสมควร เขาเพ่งสายตามองใหชัดเจนอีกคร้ง และดวงตาของ
                  ่
                       ้

            ชายหนุมท าใหเรเชลจาเขาไดในทันท  ี
                                  ้
                 ไคโร...เด็กนอยตัวแสบที่ขี้งอนมากเสียจนเรเชลเอาใจไม่ถูก กาลังวิ่งตรงมา

                           ้
                  ้
                                    ั
                           ้
            ทางนี้ดวยรอยยิ้มกวาง จนเห็นฟนกระต่าย
                                                                     ่
                                   ้
                              ็
                               ้
                               ู
                 จู่ๆหัวใจของเขากรสึกเตนแรงราวกับแผ่นดินก าลังไหวสั่น น่าแปลกที่รางก าย า
                                                                 ็
            นั้นกค่อยๆชะลอความเรวลงกลายเปนกาลังกาวเดินอย่างชาๆ สายตากพลางจับจอง
                                                                         ้
                              ็
                ็
                                              ้
                                                        ้

                                       ็
                                              ่
                                                                ้
            มาที่เรเชลโดยที่ไม่ละสายตาไปไหน กระทั่งรางหนาหยุดลงอยู่ตรงหนาของรางผิวสี
                                                                     ่
            น ้าผึ้ง
                 “ว...หวัดด”
                         ี
                                          249
   244   245   246   247   248   249   250   251   252   253   254