Page 135 - สาราสารกถา พระธรรมพุทธิมงคล เจ้าอาวาสวัดป่าเลไลยก์วรวิหาร จังหวัดสุพรรณบุรี.
P. 135
92
สาราสารกถา
"กินเพื่ออยู่ อยู่เพื่องาน
งานเพื่อความไม่เป็นหมันของชีวิต"
ื
�
แล้วเราก็ต้งไว้ กินอะไรก็นึกว่า กินเพ่ออยู่ เราจะอยู่ไปทาไม
ั
�
ั
้
ั
ี
ถ้าไม่ทางาน ชีวิตมนจะไม่มประโยชน์อะไรเลย งนเราก็ต้องกิน
เพ่ออย อยู่ก็ต้องอยู่เพ่องาน เราจะทางานไปทาไม ก็ทางานเพ่อ
�
�
ู่
ื
ื
�
ื
ให้ชีวิตของเราไม่เป็นหมัน ชีวิตมันจะมีผลหรือไม่มีผล มันก็อย ู่
ที่งานนั่นเอง นี่ก็ตั้งประเด็นไว้
�
ู
�
แล้วจาเอาไว้เลย ความรู้สึกว่าไม่มีงานทา เป็นความร้สึก
ท่เลวท่สุดในใจของมนุษย์ หัวใจมนุษย์ดวงใดมีความรู้สึกอย่างน ้ ี
ี
ี
�
อยู่ ก็ช่อว่ามีส่งท่เลวท่สุด ผมบอกให้เด็กๆ จาไว้ เพราะมันเป็น
ี
ี
ื
ิ
ี
ความคิดท่เป็นเสนียดแก่ตนเอง เป็นเสนียดแก่สังคม ผมให้
ี
เด็กๆ ท่องกันมาหลายสิบปีแล้วว่า ไม้เช็ดก้นดีกว่าคนข้เกียจ
ี
�
ี
คนข้เกยจ เป็นเสนียดสงคม คนทร้สกว่าไม่มงานทานนมอย่ ู
ี
ั
้
ี
ี
่
ั
ึ
ู
ี
ี
ประเภทเดียว คือคนข้เกียจ คนข้เกียจ อยู่ท่ไหนก็เป็นเสนียด
ี
อยู่วัดก็เป็นเสนียดวัด อยู่บ้านก็เป็นเสนียดบ้าน อยู่ในประเทศชาต ิ
ี
ก็เป็นเสนียดแก่ประเทศชาติ ไม่มีท่ใดเลยท่ตัวเสนียดเข้าไปอย ู่
ี
แล้ว จะมีความเจริญรุ่งเรือง ไม่ว่าวัด ไม่ว่าบ้าน ไม่ว่าสังคมไหน
ก็ตาม ตัวเสนียดที่ยิ่งใหญ่ ที่ส�าคัญที่สุดก็คือตัวขี้เกียจ
