Page 121 - รายงานประจำปี2562
P. 121
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ ๓๕๑๓/2562
ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 177 วรรคสอง บัญญัติว่า “ให้จำเลยแสดง
โดยชัดแจ้งในคำให้การว่า จำเลยยอมรับหรือปฏิเสธข้ออ้างของโจทก์ทั้งสิ้นหรือแต่บางส่วน รวมทั้งเหตุ
แห่งการนั้น” ดังนั้น ไม่ว่าข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายที่จำเลยยกขึ้นเป็นข้อต่อสู้ในคำให้การจำเลยก็ต้อง
แสดงโดยชัดแจ้ง ซึ่งรวมทั้งเหตุแห่งการนั้นด้วยเพื่อที่ศาลจะได้วินิจฉัยคดี ให้ถูกต้องตรงตามประเด็นที่
ี
คู่ความพิพาทโต้เถียงกัน แต่ตามคำให้การจำเลยให้การต่อสู้ในประเด็นเรื่องอายุความเพยงว่า โจทก์ไม่ได้
่
ใช้สิทธิฟ้องคดีภายในระยะเวลาที่กฎหมายกำหนด ฟ้องของโจทก์จึงขาดอายุความเท่านั้น โดยจำเลยไมได้
แสดงให้ปรากฏว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความโดยไม่ได้ฟ้องคดีภายในระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดอย่างไร
ทั้งไม่ได้กล่าวถึงเหตุแห่งการขาดอายุความให้ปรากฏว่า ฟ้องโจทก์ขาดอายุความเมื่อใด นับแต่วันใดถึงวัน
ฟ้องคดีขาดอายุความไปแล้ว จึงเป็นคำให้การที่ไม่ชัดแจ้ง ไม่ชอบด้วยบทบัญญัติของกฎหมายดังกล่าว
ข้างต้น ถือไม่ได้ว่าจำเลยให้การต่อสู้คดีว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความด้วย คดีจึงไม่มีประเด็นข้อพิพาทว่า
ฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ที่ศาลจะต้องวินิจฉัยและเมื่อถือว่าจำเลยไม่ได้ยกเรื่องอายุความเป็นข้อต่อสู้
ศาลจึงไม่อาจอางเอาอายุความมาเป็นเหตุยกฟอง ตามประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย์ มาตรา 193/29
่
้
้
รายงานประจำปี ๒๕๖๒ หน้า | ๑๑๐
