Page 77 - หลักสูตรนิติศาสตรบัณฑิต
P. 77

77





                                                                                       ื่
                       เช่น ไม้ซุง หรือไม้กระดานที่เป็นของพลัดจากแพ หรือเรือหรือสิ่งของอย่างอน ท่านว่าต้องนำส่งยัง
                           ั
                       โรงพกกองตระเวนที่ตั้งอยู่ใกล้” และมาตรา 129 บัญญัติว่า “เมื่อมีทรัพย์สิ่งของมาส่งไว้ดังนั้น กอง

                       ตระเวนต้องคืนให้แก่เจ้าของหากรู้จักตัว ถ้าหาเจ้าของไม่ได้ก็ให้ประกาศโฆษณาไว้ เมื่อพนกำหนด
                                                                                                  ้
                       สามเดือนไปแล้ว ท่านว่าให้ขายทรัพย์สิ่งของนั้นโดยวิธีขายทอดตลาด ขายได้เงินเท่าใด ให้ชักไว้ร้อย


                       ละสิบสำหรับผู้ที่พบและเก็บสิ่งของนั้นๆ เหลือจากนั้นให้ส่งไว้เป็นของรัฐบาล แต่ในการที่จะคืนให้

                       เจ้าของก็ดี หรือจะขายทอดตลาดก็ดี ท่านให้กองตระเวนสืบทราบเสียก่อนว่าทรัพย์สิ่งของนั้นๆ

                       จะต้องเสียภาษีศลกากรหรือไม่” (บัญญัติ  สุชีวะ.  2550 : 161) ทั้งนี้เมื่อพิจารณาตามบทบัญญัติแห่ง
                                    ุ
                       กฎหมายเฉพาะแล้ว ย่อมทำให้ผู้เก็บได้ไม่อาจได้กรรมสิทธิ์ในกรณีดังกล่าวนี้ได้

                                   3.3  ทรัพย์สินที่ใช้ในการทำความผิด หรือได้มาโดยการทำผิด หรือเกี่ยวกับการทำ

                       ความผิด กล่าวคือ กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สิ่งใดๆ ซึ่งได้ใช้ในการกระทำผิด หรือได้มาโดยการกระทำผิด

                       หรือเกี่ยวกับการกระทำผิดโดยประการอื่น และได้ส่งไว้ในความรักษาของกรมในรัฐบาลนั้น จะตกเป็น

                       ของแผ่นดิน ถ้าเจ้าของมิได้เรียกเอาภายในหนึ่งปีนับแต่วันส่งหรือถ้าได้ฟองคดีอาญาต่อศาลแล้วนับ
                                                                                   ้
                                 ิ
                       แต่วันที่คำพพากษาถึงที่สุด แต่ถ้าไม่ทราบตัวเจ้าของกฎหมายให้ขยายเวลาออกไปเป็นห้าปี ทั้งนี้การ
                       ได้มาซึ่งกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สิ่งใดๆ ดังกล่าวต้องอยู่ภายในบังคับแห่งประมวลกฎหมายอาญากอน
                                                                                                  ่
                                        ถ้าทรัพย์สินเป็นของเสียง่าย หรือถาหน่วงช้าไว้จะเป็นการเสี่ยงความเสียหายหรือ
                                                                    ้
                       ค่าใช้จ่ายจะเกินส่วนกับค่าของทรัพย์สินนั้น  ให้กรมในรัฐบาลจะจัดให้เอาออกขายทอดตลาดก่อนถึง

                       กำหนดก็ได้ แต่ก่อนที่จะขายให้จัดการตามสมควรเพื่อบันทึกรายการอันเป็นเอกสารหลักฐานให้บุคคล

                       ผู้มีสิทธิจะรับทรัพย์สินนั้น ทราบว่าทรัพย์สินเป็นของตนและพสูจน์สิทธิได้ เมื่อขายแล้วได้เงินเป็น
                                                                            ิ
                       จำนวนสุทธิเท่าใดให้ถือไว้แทนตัวทรัพย์

                                   3.4  สังหาริมทรัพย์มีค่าซึ่งซ่อนหรือฝังไว้นั้นต้องที่มีค่ามากพอแก่ที่จะเป็นสมบัติของ

                       แผ่นดิน เรียกว่า “ค่าควรเมือง” (ประมูล  สุวรรณศร.  2525 : 205) เช่น ทองคำแท่งฝังไว้ในถ้ำลิเจีย

                       หรือโจรสลัดปล้นทรัพย์มาฝังไว้ เก็บไว้ในถ้ำหรือฝังไว้กลางป่าดงลึกซึ่งไม่มีผู้อาศัยอยู่ เป็นต้น หากมีผู้

                       เก็บได้โดยพฤติการณ์ซึ่งไม่มีผู้ใดสามารถอางว่าเป็นเจ้าของได้ ให้กรรมสิทธิ์ตกเป็นของแผ่นดิน ผู้เก็บ
                                                         ้
                       ได้ต้องส่งมอบทรัพย์นั้นแก่เจ้าพนักงานตำรวจ หรือพนักงานเจ้าหน้าที่อน แล้วมีสิทธิจะได้รับรางวัล
                                                                                  ื่
                       หนึ่งในสามแห่งค่าทรัพย์นั้น
   72   73   74   75   76   77   78   79   80   81   82