Page 19 - คำแปลบาลีไทย, อิติปิโส, พาหุง, มะหาการุณิโก, ยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก, พระไตรปิฎก, มงคลสูตร, กะระณียะเมตตะสุตตัง, อุปมาใบประดู่ลาย, ปฏิจจสมุปบาท, , คาถาพระพุทธเจ้า 5 องค์ตอนชนะมาร,
P. 19

ขคฺควิสาณสุตฺตํ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗ ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต



        [๒๙๖]   |๒๙๖.๔๕๘|     สพฺเพสุ ภูเตสุ นิธาย ทณฺฑํ    บุคคลวางอาชญาในสัตว์ทั้งปวงแล้ว ไม่เบียดเบียนบรรดา
                                  อวิเหฐยํ อญฺ ตรมฺปิ เตสํ   สัตว์เหล่านั้นแม้ผู้ใดผู้หนึ่งให้ลําบาก ไม่พึงปรารถนาบุตร
                                  น ปุตฺตมิจฺเฉยฺย กุโต สหายํ   จะพึงปรารถนาสหายแต่ที่ไหน
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ   พึงเที่ยวไปผู้เดียว เหมือนนอแรด ฉะนั้น

        |๒๙๖.๔๕๙|                สํสคฺคชาตสฺส ภวนฺติ เสฺนหา   ความเยื่อใยย่อมมีแก่บุคคลผู้เกี่ยวข้องกัน ทุกข์นี้ย่อมเกิดขึ้นตาม
                                  เสฺนหนฺวยํ ทุกฺขมิทํ ปโหติ   ความเยื่อใย บุคคลเล็งเห็นโทษอัน เกิดแต่ความเยื่อใย
                                  อาทีนวํ เสฺนหชํ เปกฺขมาโน   พึงเที่ยวไปผู้เดียว เหมือนนอแรด ฉะนั้น
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ

        |๒๙๖.๔๖๐|             มิตฺเต สุหชฺเช อนุกมฺปมาโน    บุคคลอนุเคราะห์มิตรสหายเป็นผู้มีจิตปฏิพัทธ์แล้ว
                                  หาเปติ อตฺถํ ปฏิพทฺธจิตฺโต   ชื่อว่าย่อมยังประโยชน์ให้เสื่อม บุคคลเห็นภัย คือ การยัง
                                  เอตํ ภยํ สนฺถวเปกฺขมาโน    ประโยชน์ให้เสื่อมในการเชยชิดนี้
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ   พึงเที่ยวไปผู้เดียวเหมือน นอแรด ฉะนั้น

        |๒๙๖.๔๖๑|                วํโส วิสาโล ว ยถา วิสตฺโต   บุคคลข้องอยู่แล้ว ด้วยความเยื่อใย
                                  ปุตฺเตสุ ทาเรสุ จ ยา อเปกฺ   ในบุตรและภริยา เหมือนไม้ไผ่กอใหญ่เกี่ยวก่ายกัน ฉะนั้น
                                  ขา วํสากฬีโร  ว อสชฺชมาโน   บุคคลไม่ข้องอยู่เหมือนหน่อไม้ พึงเที่ยวไป
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ   ผู้เดียว เหมือน นอแรด ฉะนั้น

        |๒๙๖.๔๖๒|                   มิโค อรญฺ มฺหิ ยถา อพนฺโธ   เนื้อในป่าที่บุคคลไม่ผูกไว้แล้ว ย่อมไป
                                  เยนิจฺฉกํ คจฺฉติ โคจราย   หากินตามความปรารถนา ฉันใด นรชนผู้รู้แจ้ง เพ่งความ
                                  วิญฺ  ู นโร เสริตํ เปกฺขมาโน   ประพฤติตามความพอใจของตน พึงเที่ยวไปแต่ผู้เดียว
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ   เหมือนนอแรด ฉะนั้น

        |๒๙๖.๔๖๓|                    อามนฺตนา โหติ สหายมชฺเฌ   การปรึกษาในที่อยู่ ที่ยืน ในการไป
                                  วาเส ฐาเน คมเน จาริกาย    ในการเที่ยวย่อมมีในท่ามกลางแห่งสหาย บุคคลเพ่งความ
                                  อนภิชฺฌิตํ เสริตํ เปกฺขมาโน   ประพฤติตามความพอใจ ที่พวกบุรุษชั่วไม่เพ่งเล็งแล้ว
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ   พึงเที่ยวไปผู้เดียว เหมือนนอแรด ฉะนั้น

        |๒๙๖.๔๖๔|                    ขิฑฺฑา รตี โหติ สหายมชฺเฌ   การเล่น การยินดี ย่อมมีในท่ามกลางแห่งสหาย อนึ่ง ความรักที่
                                  ปุตฺเตสุ จ วิปูลํ โหติ เปมํ   ยิ่งใหญ่ย่อมมีในบุตรทั้งหลาย บุคคลเมื่อเกลียดชังความพลัดพราก
                                  ปิยวิปฺปโยคํ วิชิคุจฺฉมาโน   จากสัตว์และสังขารอันเป็นที่รัก
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ   พึงเที่ยวไป ผู้เดียว เหมือนนอแรด ฉะนั้น

        |๒๙๖.๔๖๕|                   จาตุทฺทิโส อปฺปฏิโฆ จ โหติ   บุคคลย่อมเป็นอยู่ตามสบาย ในทิศทั้งสี่และไม่เดือดร้อน ยินดีด้วย
                                  สนฺตุสฺสมาโน อิตรีตเรน    ปัจจัยตามมีตามได้ ครอบงําเสียซึ่งอันตราย ไม่หวาดเสียว
                                  ปริสฺสยานํ สหิตา อฉมฺภี   พึงเป็นผู้เที่ยวไปผู้เดียว เหมือนนอแรด ฉะนั้น
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ

        |๒๙๖.๔๖๖|                    ทุสฺสงฺคหา ปพฺพชิตาปิ เอเก   แม้บรรพชิตบางพวก ก็สงเคราะห์ได้ยาก อนึ่ง คฤหัสถ์ผู้อยู่ครอง
                                  อโถ คหฏฺฐา ฆรมาวสนฺตา     เรือนสงเคราะห์   ได้ยาก บุคคลเป็นผู้มีความขวนขวายน้อยในบุตร
                                  อปฺโปสฺสุโก ปรปุตฺเตสุ หุตฺวา   ของผู้อื่น
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ   พึงเที่ยวไปผู้เดียว เหมือนนอแรด ฉะนั้น

        |๒๙๖.๔๖๗|                   โอโรปยิตฺวา คิหิพฺยญฺชนานิ   นักปราชญ์ละเหตุ อันเป็นเครื่องปรากฏแห่งคฤหัสถ์
                                  สญฺฉินฺนปตฺโต ยถา โกวิฬาโร   ดุจต้นทองหลางมีใบ ร่วงหล่น ตัดเครื่องผูกแห่งคฤหัสถ์ได้แล้ว
                                  เฉตฺวาน ธีโร คิหิพนฺธนานิ   พึงเที่ยวไป ผู้เดียว เหมือนนอแรดฉะนั้น
                                  เอโก จเร ขคฺควิสาณกปฺโป ฯ
   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24