Page 122 - การวิเคราะห์อภิปรัชญาที่ปรากฎในสารัตถะแห่งคัมภีร์มิลินทปัญหา
P. 122

๑๐๑


                                                                ุ
                       ดับไป ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อปายาส ก็ดับไป ความดับแห่งกองทุกข์สิ้นเชิงนั้น
                                           ๖๒
                       ย่อมมีด้วยประการฉะนี้.”

                                 ๓) นิพพานลภนปัญหาปัญหาข้อนี้ปรากฏอยู่ในมิลินทปัญหาวรรคที่ ๔ ปัญหาข้อที่ ๙
                       พระยามิลินท์ได้ตรัสถามว่า “พระผู้เป็นเจ้า คนทั้งหลายย่อมได้นิพพานหมดทุกคนหรือ”


                                 พระนาคเสนได้ตอบว่า “คนทั้งหลายได้นิพพานหมดทุกคนหามิได้ ยกไว้แต่ผู้ใดปฏิบัติ
                       ชอบ รู้เฉพาะธรรมที่ควรรู้เฉพาะ คือ ก าหนดรู้ธรรมที่ควรก าหนดรู้ ละธรรมที่ควรละ เจริญธรรมที่ควร

                       เจริญ ท าให้แจ้งธรรมที่ควรให้แจ้ง ผู้นั้นย่อมได้นิพพาน”
                                                                    ๖๓
                                 จากลักษณะการถาม-ตอบปัญหาในมิลินทปัญหาที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับปรมัตถธรรม ได้แก่

                       จิต เจตสิก รูป และนิพพาน ซึ่งเป็นปรมัตถธรรมและถูกจัดอยู่ในหมวดพทธอภิปรัชญาผู้วิจัยได้จัดเป็น
                                                                                  ุ
                       หมวดหมู่ได้ ๔ กลุ่ม คือ ๑) มิลินทปัญหาที่เกี่ยวกับปรมัตถธรรมทั้ง ๔ (จิต เจตสิก รูป และนิพพาน)

                       จากการวิเคราะห์มิลินทปัญหาพบว่ามีมิลินทปัญหาที่สามารถจัดเข้าในปรมัตถธรรมทั้ง ๔ มีอยู่ ๑๑

                       ปัญหา ๒) มิลินทปัญหาที่เกี่ยวกับปรมัตถธรรม ๓ (จิต เจตสิก รูป)จากการวิเคราะห์ข้อมูลในเบื้องต้น
                       มี ๓๘ ปัญหา ๓) มิลินทปัญหาเกี่ยวกับจิต และเจตสิก จากการวิเคราะห์ข้อมูลเบื้องต้นท าให้ทราบว่า

                       มิลินทปัญหาในส่วนที่เกี่ยวกับปรมัตถธรรม คือ จิต และเจตสิก มีอยู่ประมาณ ๒๓ ปัญหา และ๔) มิลิ
                       นทปัญหาที่เกี่ยวกับนิพพาน



                       ๓.๕ สรุป

                                 จากการวิจัยถึงประวัติและความเป็นมาของคัมภีร์มิลินทปัญหาท าให้รู้ว่ามิลินทปัญหามี

                       ความส าคัญเป็นยอดแห่งคัมภีร์ทั้งปวงรองลงมาจากพระไตรปิฎกคัมภีร์มิลินทปัญหาเป็นคัมภีร์ที่เก่า

                                                               ุ
                       กว่าหนังสือวิสุทธิมรรคประมาณ ๕๐๐ ปี พระพทธโฆษาจารย์ผู้รจนาวิสุทธิมรรคได้อางคัมภีร์มิลินท
                                                                                             ้
                                                                                 ุ
                       ปัญหาเป็นหลักในการวินิจฉัยข้อธรรมวินัย ซึ่งนักปราชญ์ทางพระพทธศาสนาได้ถือเป็นหลักฐาน
                                                         ุ
                       วินิจฉัยตัดสินพระธรรมวินัยมาแต่หลังพทธปรินิพพานแล้วโดยมีโครงสร้างของคัมภีร์มิลินทปัญหา
                       ประกอบด้วยเนื้อหาแบ่งออกเป็น ๖ ส่วน ดังนี้ (๑) ปุพพโยค ว่าด้วยบุพพกรรมและประวัติของพระ

                       นาคเสนและพระเจ้ามิลินท์ (๒) มิลินทปัญหาว่าด้วยปัญหาเงื่อนเดียว (๓) เมณฑกปัญหา ว่าด้วย

                       ปัญหาสองเงื่อน (๔) อนุมานปัญหา ว่าด้วยเรื่องที่รู้โดยอนุมาน (๕) ลักขณปัญหา ว่าด้วยลักษณะแห่ง
                                                                              ุ
                                                                   ึ
                       ธรรมต่าง ๆ (๖) อปมากถาปัญหา ว่าด้วยเรื่องที่จะพงทราบด้วยอปมา ส่วนสารัตถะในคัมภีร์มิลินท
                                      ุ




                                 ๖๒ อ้างแล้ว.
                                 ๖๓ อ้างแล้ว.
   117   118   119   120   121   122   123   124   125   126   127