Page 17 - ماهنامه شماره 23 برای فردا

‫شمار ٔهبیستوسوم‪16‬‬
‫آذر مـاه ‪1397‬‬

‫آنچیسـت‪.‬چـهفایـدهایدارداز حقیقتـیدمزدن کـه‬ ‫هخموودارشـهادرنراحتافلتسـفیرسمیر ‌یکخنوینـد ‌شوانصدر؛فبـ ًپابـذریارنیددکفـهاآعا‌نزهعاقیصردف ًاۀ‬ ‫نتکیحفهممسساییـ‌یرتکد‪،‬اتانبنلمدل ًمکتافوه‌ایبکقسنهی‌عیاـگیرراکمیان‪.‬اآنمندللًهاکیـوحاهلقمدکار‌عیگهمرتایتفسانـننسمهیادرز‌یقکـمنیتدترد‪،‬منناتممه ًنمباوطه‌ایانققیًا‌شعـمنگیرمدانلیکیانداهنلز‬
‫حتیوقتیپیشرویمامیایستد‪،‬اورانم ‌یشناسیم؟‬ ‫دخیـویوـار کشواتـاسـهمتت کـنبهاآلاسـمما‌یکنشوـرنید؛سـزیمراامنم‌یت ‌ریباسـفننـدد‪.‬صآری‌نهحـًاابااز‬
‫«ا گرچهجهانرااوآفریدهبود‪،‬امازمانی کهبهاینجهان‬ ‫حقیقـتخویـشروب ‌هروشـوند‪.‬‬ ‫امهـسوراقمعسـتیًـانـمـتایزبوـمهاینـراصـیتردضرفعپـیـمتـیففنهمـبـ ‌یومکدونـتنفد‪.‬متساـویهریضتـمیًـاتنـحصباییمبــشرـتمتراا‌ییآسـنییکــته‪.‬م‬
‫آمد کسیاورانشناخت‪ 1».‬ا گرخدایحقیقتهمچون‬ ‫واقعیـتایـناسـت کـهمـادررویاروییباهرمتنـیروایت‬
‫مسـیح در قالـب انسـان روبـ ‌هروی مـا بایسـتد‪ ،‬او را انـکار‬ ‫تفسـیر‬ ‫را‬ ‫مخو‌یکدنمـیـامن‪.‬رااینمکـ‌یهشـنظوایهـمرًاودردرمننهاایـسـبات ختوفدکـمـرانی‬
‫م ‌یکنیـم؛زیـرام ‌یپنداریـمخـدایمحسـوسوملمـوس‬ ‫عملـی‬ ‫و‬ ‫کـه از پیـش فـرض کنیـم آن متـن بـه دلیـل یـا دلایلـی از‬
‫نم ‌یتوانـد خـدا باشـد‪ .‬مـا در واقـع خدایـی نامحسـوس‬ ‫خویـش بـه حضـور بیرونـی متـن اسـتناد م ‌یکنیـم و‬ ‫نیـات خویـش بـه صراحـت سـخن نم ‌یگویـد و از ایـن رو‬
‫م ‌یخواهیـمتـاهـرزمـان کـهلازمشـدبـاایـنتوجیـه کـه‬ ‫مدعـیهسـتیم کـهمتـنراتفسـیرم ‌یکنیمبـهایندلیل‬ ‫نمیا‌یزنمنشـدیتنفداسزیترفوسـمیفرتسرماام ًساواتق‪.‬پ‌عگرایساآننهکهحدمرایمستننمدق‌یکدنردت‪،‬‬
‫شناخ ِتام ِرنامحسوسممکننیست‪،‬آنراانکار کنیم‪.‬‬ ‫اسـت کـهازروبـ ‌هروشـدنبـاخـودوصراحتباخویشـتن‬
‫مامتنیم ‌یخواهیم کهحقیقتآننامعلومودِرتفسیر‬ ‫م ‌یهراسـیم‪ .‬مـا همـواره بـه دنبـال تفسـیر خودمانیـم و‬ ‫زیـرا در ایـن صـورت جایـی بـرای وی و احـکام صـادره از‬
‫آنهموارهباز باشد‪،‬نهبهایندلیل کهشیفتۀحقیقت‬ ‫تصمیـمنهایـیراخودمـانم ‌یگیریـم؛امابهمتـنآویزان‬ ‫اموسدـرندد انسـتتقـگااده تیف نسیــیزرمی‌یننمشـی‌ینمادنـازد‪.‬تفدرسـمیقراتبـمالم‪،‬ـ ًآانآزکـادهانـدهر‬
‫آنمتنیم‪،‬بلکهم ‌یخواهیمهرزمان کهفرصتیدسـت‬ ‫م ‌یشـویمتامسـئولیتتصمی ‌مهایخویشرانپذیریم‪.‬‬
‫داد تفسـیر دیگـری را انـکار و تفسـیر خویـش را تحمیـل‬ ‫نـه آن فـردی کـه از متـن تفاسـیر عجیـب و غریـب ارائـه‬ ‫کاحمماالیـآزاتداننـمه ‌میکننـطدقـ‪ً،‬انـناهمبـمهاکـیننادلسـیلت‪،‬کبلهکمـه‌یپبـنهداایـردتنفدلیســیرل‬
‫کنیـم‪ .‬در واقـع از یـک سـو م ‌یخواهیـم حقیق ‌تمـان‬ ‫م ‌یدهـد انسـان آزاد ‌های اسـت کـه بـه تضـارب آراء تـن‬
‫نامحسوسباشدوازسویدیگرم ‌یگوییم کهشناختن‬ ‫م ‌یدهـد‪ ،‬نـه آن فـردی کـه از متـن تفسـیری ت ‌کبعـدی‬ ‫کـهم ‌یدانـدروزیا گـربخواهـدبـرمسـندقـدرتبنشـیند‬
‫کحوقدیکاقـننتابناالمغحیسهـوستیسمد کشـهوارصارفسًـابهتا‪.‬نم‌ـهاجدوریظیامهـر‌یکنشـنبیدوه‬ ‫م ‌یدهدانسانحقیق ‌تجویی کهخودرابرایحقیقت‬ ‫مجبـورخواهـدبـودبـهتفسـیرواق ‌عگرایانـهپنـاهبـرد‪.‬آنکه‬
‫بـااشـارهبـهحقیقـتجاودانی کهنم ‌یدانندچیسـتهر‬ ‫فدام ‌یکند‪.‬هردودسـتهانسـا ‌نهایهراسـانیهسـتند‬ ‫بـا نظر به تفسـیر آزادانـه‪ ،‬متن مقـدس را رؤیای پیامبرانه‬
‫آنچهپی ‌شکششانم ‌یکننددورم ‌یاندازند؛امادرباطن‬ ‫کهپسپشتمتنپنهانم ‌یشوندتاباخویشتنخویش‬ ‫تفسـیرم ‌یکندشـبیهجوانکیاسـت کهازمتونمقدس‬
‫کـودکان لـوس‪ ،‬خودخـواه و زیاد ‌هخواهـی هسـتیم کـه از‬ ‫ب ‌یپردهروب ‌هرونشوند‪.‬هردوم ‌یدانند کهاستنادبهمتن‬ ‫عباراتیدرحمایتازرقصوسازوآوازاستنباطم ‌یکند‪،‬‬
‫ترفندحقیقتنامعلوماستفادهم ‌یکنندتادرموعدمقرر‬ ‫سنگرمحکمیاست کهآنانراازروب ‌هروشدنباواقعیت‬ ‫یادانشمندنمایی کهازمتونمقدسعباراتیدرحمایت‬
‫خواستۀخودرابهجایحقیقتبهوالدینناآ گاهشان‬ ‫خویـش م ‌یرهانـد‪.‬‬ ‫از محیطزیستوفیزیک کوانتماستخراجم ‌یکند‪.‬این‬
‫وقتـی علـی(ع) در صفیـن م ‌یگفـت قـران ناطـق منـم و‬ ‫تفاسـیرعجیبوغریبو گاهمدروز تنهاوا کنشـیاسـت‬
‫تحمیل کنند‪.‬‬ ‫آنچهروینیز ‌ههاستپوستیب ‌یارزشاست‪،‬شایداین‬ ‫نابخردانـهبـهتفاسـیرواق ‌عگرایانۀجبهۀمقابل کهچنان‬
‫انسـا ‌نهای عقیدتـی‪ ،‬انسـا ‌نهایی کـه همـواره لاف‬ ‫پیـامرامـ ‌یداد کـهدربنیـانهـرتفسـیریانسـانیحضـور‬ ‫متـنمقـدسرام ‌یخوانـد کـه گویـاهرتفسـیریبهغیـراز‬
‫حقیقـت جـاودان م ‌یزننـد و بـر آ ‌نانـد کـه تفسـیر آ ‌نهـا‬ ‫دارد کهم ‌یتواندحدتفسـیرراتانفیموقتمتناسـتعلا‬ ‫تدفرسـصیورراوت‪،‬شـمراهکیمت ًاطلشبقیاهسـه ‌متان‪.‬هد؛رزیدرواگهریوه‌چبکادواجمبوهدترفویاوکرتد‬
‫کـحهقایفـقـرادتمیتـقدنرراب‌تازطگـلوبنمـد‌ی‪.‬ک انـسدا‪،‬نـسـ ًاهقفقدرطا‌تفـطرالبدـیی وهراخسـشاـنم‬ ‫دهـد‪.‬انسـانی کهم ‌یتوانـدادعا کندخودآنمتـن‪،‬راوی‬
‫آنسویسکۀترسوهراساست‪.‬آنانفرص ‌تطلبانی‬ ‫برحقـشوحتـیفراتـرازآناسـت‪.‬اوم ‌یگفتمنصدای‬ ‫ایـضدنمپنرطسـقیشتپفاسسـیرخنخموی‌یدشهننـمد ‌یکانهادیساشنسـ ًادب‪.‬اهیچـهچمکعدیاامربهی‬
‫هسـتند کـهبـرطبلحقیقتمتـنم ‌یکوبندتـادرموعد‬ ‫ایـن متـن صامتـم و مـا در برابـرش به همـان متن صامت‬
‫مقـرربگوینـدمـاآنحقیقتـیهسـتیم کههمهبـهدنبال‬ ‫استناد کردیمتابهحکمیتوادارش کنیم‪.‬چرا؟چونما‬ ‫معتبـر م ‌یداننـد‪ .‬تفاوتشـان‬ ‫از متـن را‬ ‫تفصرفسـًایارینخاویـسـتش‬
‫آ ‌ناندوبااینترفندمارابهپیرویاز خویشوادار کنند‪.‬‬ ‫نهبهدنبالحقیقتبودیم‪،‬نهروایتیدرستازحقیقت‪.‬‬ ‫مسـند قدرت نشسـته اسـت‬ ‫که آنکه در‬
‫آنانافرادمسئولی ‌تناپذیریهستند‪.‬دستاز سرمتن‬ ‫مـا در واقـع بـه دنبـال تحمیـل خویش بودیم و اسـتناد به‬ ‫تفسـیرخویـشراآشـکار م ‌یکنـدولافوحـدتم ‌یزنـدو‬
‫برنم ‌یدارنـد‪ ،‬چـون م ‌یداننـد بـالا رفتـن از دیـوار کوتـاه‬ ‫کتـاب مقـدس تنهـا بـه ایـن دلیـل بـود کـه خودخواهـی‬ ‫آنکـهدر مسـندمنتقـدم ‌ینشـیندآنراپنهـانم ‌یکنـدو‬
‫و صامـت متـن آنـان را از ایسـتادن بـر پاهـای خودشـان‬ ‫خویـش را پنهـان کنیـم و مسـئولیت عمـل خویـش را‬ ‫لاف کثـرتسـرم ‌یدهـد‪.‬هـردو گـروهبـاموجودیـتمتن‬
‫ب ‌ینیـاز م ‌یکنـد‪ .‬آنـان همـواره متـن مقـدس را پیـش‬ ‫نپذیریـم‪ .‬مـا م ‌یخواسـتیم و هنـوز هـم م ‌یخواهیـم کـه‬ ‫ومفهومتفسیربازیم ‌یکنندوهرگزبهایننم ‌یاندیشند‬
‫مسـن‌یکگرشنمدس‪،‬ـتچحوکنممی‌یاداسنـندتپبـنراهایننپشذدیرنفپتـنسآپنچشـهتمصترفـ ًنا‬ ‫کلاممقـدسحضـور داشـتهباشـدودِر تفسـیرهمچنـان‬ ‫کـهیـکبـاربـرایهمیشـهبـهحرمـتمتـنهـم کـهشـده‬
‫باز باشد‪،‬تاهیچ کسغیراز مانتواندبگوید کهحقیقت‬ ‫دستازبازیخویشبردارندوبپذیرند کههردویآ ‌نها‬
‫نم ‌یخواهنـد بپذیرنـد‪.‬‬

‫‪1 .1‬انجیلیوحنا‪،‬باب‪1‬آیۀ‪10‬‬