Page 108 - หลักสูตรนิติศาสตรบัณฑิต

108

ั
กล่าวมาแล้วข้างต้น เช่นนี้เมื่อมีภาระที่เกี่ยวกับทรัพย์สินก็ต้องร่วมกนเฉลี่ยความรับผิดตามส่วนในการ
ออกค่าใช้จ่ายด้วย (บัญญัติ สุชีวะ. 2540 : 225-226)

2. ความรับผิดชอบร่วมกันในหนี้ที่เกี่ยวกับทรัพย์สิน
ตามมาตรา 1365 กำหนดความรับผิดของเจ้าของรวมในหนี้เกี่ยวกับทรัพย์สินไว้ ดังนี้

2.1 ถ้าเจ้าของรวมต้องรับผิดชอบร่วมกันต่อบุคคลภายนอกในหนี้อันเกี่ยวกับทรัพย์สิน

ื่
รวม หรือในหนี้ซึ่งได้ก่อขึ้นใหม่เพอชำระหนี้เดิม เช่น มีรถยนต์เป็นกรรมสิทธิ์รวมกัน เมื่อเอารถยนต์
ไปซ่อมแล้วเสียค่าซ่อม แต่ไม่มีเงินชำระค่าซ่อม หนี้ค่าซ่อมรถยนต์จึงเป็นหนี้ที่เจ้าของรวมต้องรับผิด

ร่วมกัน จากนั้นได้ทำข้อตกลงว่าจะชำระหนี้ด้วยวิธียกรถจักรยานยนต์ตีใช้หนี้ค่าซ่อมรถยนต์ แต่ก็ยัง

ผิดนัดไม่ส่งมอบรถจักรยานยนต์ใช้หนี้ ดังนี้ เจ้าของรวมต้องรับผิดชอบร่วมกนในหนี้ใหม่ที่เกิดขึ้นด้วย
ั
เป็นต้น ในเวลาแบ่งทรัพย์สินกัน เจ้าของรวมคนหนึ่งๆ จะเรียกให้เอาทรัพย์สินรวมนั้นชำระหนี้

เสียก่อนหรือให้เอาเป็นประกันก็ได้ แต่ต้องเป็นกรณีที่เฉพาะในเวลาที่จะแบ่งทรัพย์สินรวมกัน และ

เป็นเรื่องที่เจ้าของรวมต้องรับผิดต่อบุคคลภายนอกในหนี้ที่เกี่ยวกับทรัพย์สินรวม

ื่
2.2 ถ้าเจ้าของรวมคนหนึ่งต้องรับผิดชอบต่อเจ้าของรวมคนอนในหนี้ซึ่งเกิดจากการ
เป็นเจ้าของรวม หรือในหนี้ซึ่งได้ก่อขึ้นใหม่เพอชำระหนี้เดิม เช่น เจ้าของรวมคนใดออกเงินทดรองไป
ื่
ก่อน สามารถเรียกจากเจ้าของรวมคนอนได้ตามส่วนที่ต้องรับผิดได้ ในเวลาแบ่งทรัพย์สินกัน เจ้าของ
ื่
รวมผู้เป็นเจ้าหนี้จะเรียกให้เอาส่วนซึ่งจะได้แก่ลูกหนี้ของตนในทรัพย์สินรวมนั้นชำระหนี้เสียก่อน หรือ

ให้เอาเป็นประกันก็ได้

2.3 ผู้รับโอนหรือผู้มีกรรมสิทธิ์ในส่วนของเจ้าของรวมยังต้องรับผิดในหนี้ กล่าวคือ

ั
สิทธิดังกล่าวเป็นสิทธิผูกพนอยู่กับทรัพย์สินติดตามไปบังคับเอาได้ไม่ว่าจะได้โอนหรือสืบตกไปถึงใคร
เช่น ผู้ตายทำสัญญากับนายวายุว่าจะปลูกห้องแถวแล้วแบ่งห้องให้นายวายุ โดยนายวายุยกที่ดินส่วนที่

ปลูกห้องแถวให้ผู้ตายเป็นการตอบแทน นางวารีซึ่งอยู่กินกับผู้ตายฉันสามีภรรยาโดยมิได้จดทะเบียน

สมรสและได้รู้เห็นมีส่วนได้เสียเป็นเจ้าของรวมในที่ดินที่ได้มาตามสัญญาด้วย เช่นนี้ นางวารีก็ต้องรับ

ผิดต่อนายวายุที่จะต้องปฏิบัติตามสัญญาดังกล่าวด้วย

2.4 กรณีมีจำเป็นต้องขายทรัพย์สินรวม ให้นำบทบัญญัติมาตรา 1364 มาใช้บังคับ

โดยการขายทรัพย์สินรวมหลังจากนั้นให้เอาเงินที่ขายได้ใช้หนี้ก่อน แล้วที่เหลือจึงแบ่งกันระหว่าง

เจ้าของรวม (บัญญัติ สุชีวะ. 2540 : 227)