Page 160 - Kelas 8 Buku Siswa Bahasa Sunda -new_Neat

“Pa!” ceuk kuring satengah nyorowok bari lumpat ka jero imah.
“Aya naon Tan, nyarita téh tarik-tarik teuing. Sok ngareureuwas baé,”
Mamah nu ngajawab téh.

“Mah, Tatan terang ayeuna mah anu janten sumber bau téh,” ceuk
kuring.

“Naon?” Mamah naros.

“Mobil Bapa.”
“Har...naha mobil Bapa?” Bapa ngerungkeun halisna.

“Pa, Bapa téh apan saban dinten ngalangkung ka Pasar Antay. Di
dinya apan seueur runtah. Tah, anu matak bau téh ban mobil anu tos
ngagéléng runtah di Pasar Antay téa,” ceuk kuring yakin.

Mamah jeung Bapa katémbong silihrérét. Koloyong Bapa ka luar.
Kuring jeung Mamah nuturkeun tukangeunana.
“Enya, pamanggih Tatan téh sigana bener,” saur Bapa sanggeus
aya gigireun mobil. “Runtah téh geus bahé ka jalan tuda,” Bapa siga nu
gegelendeng.

“Pa, kaluarkeun deui atuh mobilna. Kumbah heula di ditu, di luar.
Sok Tan, siapkeun selangna!” Mamah nyarios.

Sabot Bapa ngaluarkeun mobil ti garasi, bari nyiapkeun selang téh
pikiran mah kumalayang ka sababaraha tempat di ieu kota anu ayeuna
geus jadi tempat pamiceunan runtah. Upamana waé Pasar Antay, Pasar
Tonggoh, jeung Cikuda, apan éta mah tempat umum anu sakuduna mah
bararesih. Ku lantaran dipaké pamiceunan runtah, atuh jadi barau jeung
réa laleur.
“Sok Tan, geura kocorkeun caina!” Bapa miwarang.

“Banna wungkul wé nya nu dikumbahna, da ka luhurna mah beresih
kénéh,” ceuk kuring bari nyebrotkeun cai kana ban tukang. Bapa ngawaler
ku unggeuk.

Sanggeus bérés ngumbah mobil, kuring nyarita ka Bapa, “Pa, énjing
mah ulah ngalangkung ka Pasar Antay atuh, ambéh teu bau deui bangké
di garasi.”

Pamekar Diajar BASA SUNDA 149
Pikeun Murid SMP/MTs Kelas VIII